Շա­րու­նա­կե­լով մեր զրոյ­ցը ըն­թեր­ցող­նե­րուն հետ, այ­սօր պի­տի անդ­րա­դառ­նանք ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի Շր­ջա­նա­յին վար­չու­թեան կող­մէ կազ­մա­կեր­պո­ւած բժշկա­կան տե­ղե­կա­տո­ւա­կան հան­դի­պու­մին՝ «Ոսկ­րա­ծու­ծի նո­ւի­րա­տու­նե­րու հայ­կա­կան ար­խիւ» բա­րե­գոր­ծա­կան հիմ­նադ­րա­մի ծա­նօ­թաց­ման հա­մար։
Օ­րեր ա­ռաջ, ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չը, մա­մու­լի ճամ­բով, ըն­կե­րա­յին ցան­ցե­րուն ընդ­մէ­ջէն կամ բա­նա­ւոր հա­ղոր­դակ­ցու­թեամբ կոչ կ­՚ուղ­ղէր մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րուն ներ­կայ ըլ­լա­լու այս կա­րե­ւոր հան­դի­պու­մին, որ կը հե­տաքրք­րէ իւ­րա­քան­չիւր հայ, ­Հա­յաս­տա­նէն մին­չեւ աշ­խար­հի ա­մէն ան­կիւն­նե­րը։
­Կո­չը ան­պա­տաս­խան չմնաց։ ­Մեծ թի­ւով հայ­րե­նա­կից­ներ ո­րո­շեալ ժա­մէն ա­ռաջ ար­դէն գրա­ւած էին ի­րենց տե­ղե­րը սրա­հին մէջ, սպա­սե­լով հիմ­նադ­րա­մի եր­կու բժիշկ­նե­րուն՝ տոքթ. Ֆ­րի­տա ­Ճոր­տա­նի եւ տոքթ. ­Սե­ւակ Ա­ւա­գեա­նի ներ­կա­յա­ցում­նե­րուն։
­Մեր ե­րէ­կո­ւան թի­ւով ներ­կա­յա­ցու­ցինք հան­դի­պու­մի ման­րա­մաս­նու­թիւն­նե­րը, բժիշկ­նե­րու խօս­քե­րը, տե­սա­նիւ­թե­րը, ո­րոնց մի­ջո­ցով ի­մա­ցանք ա­րեան քաղց­քե­ղէ տա­րա­պող հայ մար­դոց հա­մար ստեղ­ծո­ւած հա­մա­հայ­կա­կան այն մեծ ցան­ցին մա­սին, որ մին­չեւ այ­սօր տաս­նեակ կեան­քեր փրկած է՝ պարզ ա­րեան փոք­րա­քա­նակ պա­տո­ւաս­տու­մով, նոյն ծի­նա­կան յատ­կա­նիշ­ներ ու­նե­ցող այլ հա­յու մը ազ­նիւ նո­ւի­րա­տուու­թեամբ։
­Պէտք է շնոր­հա­ւո­րել ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չը, որ հա­ւա­տա­րիմ իր կո­չու­մին եւ իր ա­ռա­քե­լու­թեան վսեմ սկզբուն­քին, հայ հա­սա­րա­կու­թիւ­նը մօտ բե­րաւ «Ոսկ­րա­ծու­ծի նո­ւի­րա­տու­նե­րու հայ­կա­կան ար­խիւ» բա­րե­գոր­ծա­կան հիմ­նադ­րա­մին եւ ա­նոր կա­րե­ւոր աշ­խա­տան­քին։
Ն­ման հա­ւաք­ներ պէտք չէ պար­զա­պէս ե­լոյ­թի մը սահ­ման­նե­րուն մէջ մնան։ ­Քա­նի մը տաս­նեակ նմուշ­նե­րու ա­պա­հո­վու­մը պէտք չէ մեզ հանգս­տաց­նէ՝ մեր գա­ղու­թէն մաս­նակ­ցու­թիւն բե­րած ըլ­լա­լու գո­հու­նա­կու­թեամբ։
­Հոս, այ­լեւս ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չը պէտք է իր վրայ վերց­նէ այս կա­րե­ւոր ար­խի­ւը ընդ­լայ­նե­լու, հարս­տաց­նե­լու, ուռ­ճացնե­լու կա­րե­ւո­րա­գոյն աշ­խա­տան­քը։
­Տոքթ. ­Սե­ւակ Ա­ւա­գեան դի­պուկ կեր­պով մատ­նան­շեց կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը՝ հաս­տա­տե­լու հա­մար մնա­յուն կապ մը՝ այն օ­ղա­կը, որ տե­ւա­բար պի­տի գոր­ծէ գա­ղու­թի մը տա­րած­քին եւ նոր ար­ձա­նագ­րու­թիւն­նե­րով պի­տի կա­րո­ղա­նայ ընդ­լայ­նել նո­ւի­րա­տու­նե­րու ցան­ցը։
Իսկ, հա­շո­ւի առ­նե­լով, թէ նմուշ­նե­րը պէտք է ա­պա­հո­վել 18-50 տա­րե­կան ան­ձե­րէ, ա­ւե­լի քան ակն­յայտ կը դառ­նայ այս գոր­ծին մէջ հայ ե­րի­տա­սար­դու­թիւ­նը ներգ­րա­ւե­լու հրա­մա­յա­կա­նը։ Ար­դէն, գո­հա­ցու­ցիչ թի­ւով ե­րի­տա­սարդ­նե­րու ներ­կա­յու­թիւ­նը ե­լոյ­թին եւ ան­կէ յե­տոյ ծի­նա­կան նմուշ­նե­րու սի­րա­յօ­ժար տրա­մադ­րու­թիւ­նը ցոյց տո­ւաւ, թէ ա­նոնք որ­քան լաւ ըմբռ­նած են կեանք մը փրկե­լու գե­րա­գոյն մա­տու­ցու­մը։
­Պի­տի ակ­նար­կենք ե­լոյ­թի եզ­րա­փա­կիչ խօս­քին՝ Ա­ռաջ­նորդ Սր­բա­զան հօր կող­մէ, որ կա­րե­ւո­րեց «Ոսկ­րա­ծու­ծի նո­ւի­րա­տու­նե­րու հայ­կա­կան ար­խիւ» բա­րե­գոր­ծա­կան հիմ­նադ­րա­մի գոր­ծու­նէու­թիւ­նը, նշե­լով թէ ա­նի­կա ազ­գա­յին եւ հա­մա­հայ­կա­կան նշա­նա­կու­թիւն ու­նե­ցող աշ­խա­տանք մըն է եւ կը վե­րա­բե­րի մեր ինք­նու­թեան պահ­պան­ման։ Ան, նաեւ բո­լո­րին ու­շադ­րու­թիւ­նը հրա­ւի­րեց ը­սե­լով, թէ պէտք է ներգրա­ւել ե­րի­տա­սարդ­նե­րը եւ տա­րա­ծել ա­նոնց մէջ նո­ւի­րա­տու ըլ­լա­լու ո­գին, որ ա­մէն բա­նէ վեր՝ պի­տի զօ­րաց­նէ ազ­գա­յին գի­տակ­ցու­թիւ­նը։
Ա­րեան քաղց­քե­ղէն տա­րա­պող մեր հայ­րե­նա­կից­նե­րու փրկու­թեան աշ­խա­տան­քը ազ­գա­յին գի­տակ­ցու­թեան հզօ­րա­ցումն է։ Ինչ­պէս որ յար­գե­լի գիտ­նա­կան­նե­րը յայտ­նե­ցին, հայ ցե­ղի ա­րեան ինք­նու­րոյն յատ­կա­նիշն է, որ դա­րեր շա­րու­նակ պահ­պա­նած է հա­յու ինք­նու­թիւ­նը։
­Պէտք է մօ­տե­նալ հայ ե­րի­տա­սար­դու­թեան, կա­րի­քը ու­նինք ա­նոնց մաս­նակ­ցու­թեան։
­Ժա­մա­նակ հա­սած է , որ­պէս­զի բո­լորս գի­տակ­ցինք, թէ այդ ինք­նու­րոյ­նու­թեան շնոր­հիւ, հեշտ է կեանք մը փրկել՝ միայն 150 կրամ ա­րեան քա­նա­կի նո­ւէ­րով։
Ա­րեան նո­ւէ­րը կե­նաց պայ­քար է. կեանք մը փրկե­լը խո­րա­խոր­հուրդ սպա­սար­կու­թիւնն է հայ ժո­ղո­վուր­դի զա­ւակ­նե­րուն։
­Հայ Օգ­նու­թեան ­Միու­թիւ­նը այդ նո­ւի­րա­բե­րու­մի մարմ­նա­ցու­մը ե­ղած է։ Վս­տահ ենք, որ ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ, «Ոսկ­րա­ծու­ծի նո­ւի­րա­տու­նե­րու հայ­կա­կան ար­խիւ»ը իր ար­ժա­նի մնա­յուն ներ­կա­յա­ցու­ցի­չը պի­տի ու­նե­նայ յու­նա­հայ հա­մայն­քէն ներս։

«Ա­զատ Օր»