Խմ­բագ­րա­կան

Ք­րիս­տո­նեայ աշ­խար­հը Ապ­րի­լի այս օ­րե­րուն կը վե­րա­նո­րո­գո­ւի ­Սուրբ ­Յա­րու­թեան խոր­հուր­դով։
­Թէեւ իր ար­մատ­նե­րով հե­թա­նո­սա­կան տօն է ­Զա­տի­կը եւ հնա­դա­րեան ժա­մա­նակ­նե­րէն կը խորհր­դան­շէ յա­րու­թիւնն ու վե­րա­նո­րո­գու­մը մայր բնու­թեան, այ­դու­հան­դերձ՝ քրիս­տո­նէու­թիւ­նը մարդ­կայ­նա­ցուց եւ հո­գեմ­տա­ւոր սուրբ խոր­հուրդ մը ջամ­բեց ­Յա­րու­թեան տօ­նին։
­Մար­դե­ղի­նա­ցած ­Յի­սուս Ք­րիս­տո­սի աս­տո­ւա­ծա­կերպ օ­րի­նա­կով՝ ­Սուրբ ­Յա­րու­թեան տօ­նը լու­սա­ւո­րեց ինք­նա­մաքր­ման եւ ան­մա­հու­թեան ու­ղին հա­նուր մարդ­կու­թեան առ­ջեւ։
Ք­րիս­տոս իր ու­սե­րուն կրեց տա­ռա­պա­լից խա­չը մարդ­կու­թեան մեղ­քե­րուն, ցմրուր ճա­շա­կեց երկ­րա­ւոր կեան­քի ցա­ւե­րուն եւ տա­ռա­պանք­նե­րուն դառ­նա­գոյն բա­ժա­կը, ա­նար­դա­րօ­րէն դա­տո­ւե­ցաւ ու խա­չո­ւե­ցաւ, բայց ան­սա­սան մնաց իր հա­ւատ­քին եւ բա­րու­թեան մէջ՝ Իր ­Յա­րու­թեան սրբա­զան խոր­հուր­դով ջրդե­ղե­լով կամ­քը Աս­տու­ծոյ Ար­քա­յու­թեան հա­ւա­տա­ցող քրիս­տո­նեայ մարդ­կու­թեան։
­Զա­տիկ է դար­ձեալ նաեւ ու մա­նա­ւանդ հայ ժո­ղո­վուր­դին հա­մար, որ իր ամ­բողջ պատ­մու­թեամբ՝ խա­չե­լու­թեամբ ու վե­րըն­ձիւ­ղու­մով վկան է ­Յա­րու­թեան խոր­հուր­դին ան­հուն հզօ­րու­թեան։
Ինչ­պէս որ սփիւ­ռքա­հայ գրա­կա­նու­թեան մե­ծա­տա­ղանդ ե­րախ­տա­ւո­րը՝ ­Նի­կո­ղոս ­Սա­րա­ֆեան կը վկա­յէր եօ­թա­նա­սուն տա­րի ա­ռաջ, ­Զա­տի­կը «խորհր­դան­շանն էր մեր տա­ռա­պան­քին եւ ազ­գա­յին ա­զա­տագ­րու­թեան: ­Խա­ւար­ման գի­շե­րը գի­շե՛րն էր նաեւ մեր խա­ւա­րած բախ­տին: ­Կը հո­սէին ար­ցունք­նե­րը: ­Հո­գի­նե­րը կը վա­ռէին հա­լող մո­մե­րու պէս: ­Հա­լե­լով` կը դառ­նա­յին լոյս: ­Կը լու­սա­ւո­րէին տա­ճար­նե­րը: ­Մեր զան­գե­րը կ­՚ար­ձա­գան­գէին, յաղ­թա­կան ու թաւ` մեր լեռ­նե­րուն, լի­ճե­րուն, գե­տե­րուն եւ ան­տառ­նե­րուն վրայ: ­Կը պայ­թէին հրա­զէն­նե­րը` ժա­մուն բա­կին մէջ` խաչ­քա­րե­րէն վեր` ո­րոնց շուրջ կը դառ­նար թա­փօ­րը կարմ­րազ­գեստ դպիր­նե­րուն, քա­հա­նա­նե­րուն եւ ոս­կե­փայլ վար­դա­պետ­նե­րուն: ­Կը լո­ղա­յին ար­ծաթ խա­չերն ու բուր­վառ­նե­րը: ­Կը բու­րէին ծա­ղիկ­ներն ու խուն­կե­րը: ­Հո­յա­կապ էր ­Զա­տի­կը նոր ծաղ­կած ճիւ­ղե­րով»:
­Սուրբ ­Յա­րու­թեան խոր­հուր­դը միայն ան­ցեա­լի յու­շեր եւ հայ­րե­նա­բաղ­ձու­թեան յու­զա­կան ա­լիք­ներ չի բարձ­րաց­ներ հայ մար­դոց մօտ։
Իւ­րո­վի ու նո­րո­վի կը լու­սա­ւո­րէ հա­յու­թեան հա­ւատ­քի ու­ղին։
­Կը վե­րա­նո­րո­գէ ­Հա­յուն ­Հա­ւատքն ու ­Յոյ­սը՝ Ք­րիս­տո­սի օ­րի­նա­կով յա­րու­թիւն առ­նե­լու եւ վե­րա­կանգ­նե­լու ա­մէն կար­գի խո­ցե­րէն ու մա­հա­ցու հա­րո­ւած­նե­րէն, յաղ­թա­հա­րե­լու երկ­րա­ւոր այս կեան­քին հետ ե­կող եւ մար­դոց ձե­ռամբ գոր­ծո­ւած չա­րիք­ներն ու ա­նոնց առ­թած կսկիծն ու յու­սա­հա­տու­թիւ­նը։
Երբ այս օ­րե­րուն կը վա­ռենք մեր մո­մե­րը եւ ի­րա­րու, այ­լեւ ողջ մարդ­կու­թեան կ­՚ա­ւե­տենք հրա­շա­փառ ­Յա­րու­թիւ­նը Ք­րիս­տո­սի, չմոռ­նանք մոմ մըն ալ վա­ռե­լու հայ­րե­նի մեր սահ­ման­նե­րուն վրայ ար­թուն հսկող հայ զի­նո­ւո­րին ա­րեւ­շա­տու­թեան հա­մար, պատ­նէ­շի վրայ հե­րո­սա­բար ին­կած մեր ար­թուն պա­հակ­նե­րուն յա­րու­թեան ու ան­մա­հու­թեան հա­մար։