Նս­տած ձա­խէն աջ՝ ­Պու­տու­րեան ­Մե­լի­նա, ­Լու­լու­մա­րիս Ան­տո­նիս, ­Մար­տի­կեան Ալ­պէր, ­Կա­րի­նեան ­Փա­ռէն, ­Կա­րի­նեան Ս­տե­փան, Ե­զե­կիէ­լեան Ա­րամ, ­Խա­չե­րեան ­Կա­րէն, ­Տա­յեան ­Մա­րի­լո­ւիզ: Ոտ­քի ձա­խէն աջ՝ ­Նի­քո­լաու ­Զո­յի, ­Գա­յէ ­Մար­թա, ­Թեր­զեան Ա­գա­պի, ­Թու­թու­շեան ­Ծի­լա, ­Պար­ղու­տեան ­Վա­նա, ­Յա­կո­բեան Ա­նի, ­Դե­հե­րեան Ա­նի:

­­Յար­գե­լի ներ­կա­ներ,
­­Տա­րի­նե­րը ի­րենց ա­նակն­կալ­նե­րը շալ­կած, ճե­պըն­թաց վազ­քի մէջ կու­գան ու կ­­՚եր­թան, մեր սահ­մա­նա­փակ կեան­քին մէջ ձգե­լով եր­բեմն ան­դար­մա­նե­լի վէր­քեր, բայց յա­ճախ ա­նոր կող­քին յոյ­սի կայ­ծի մը գո­յու­թիւ­նը թոյլ կու­տայ, որ ան­ցա­ւոր, ժա­մա­նա­կա­ւոր կեան­քով ե­կած մար­դը, հայ մար­դը յա­ւեր­ժա­նայ իր գոր­ծով:
Ան­մահ­նե­րու ան­մահ գործ է նաեւ մեր դպրո­ցը՝ Հ.Կ.­­Խա­չի «­­Լե­ւոն եւ ­­Սո­ֆիա ­­Յա­կո­բեան» ազ­գա­յին վար­ժա­րա­նը, որ այ­սօր վաթ­սուն տա­րի­նե­րու փոր­ձա­րու­թիւ­նը իր շա­լա­կին, սե­րունդ­նե­րու փո­փո­խու­թեամբ մի՛շտ կը թար­մա­նայ եւ իր հա­մեստ, բայց սէգ ու խրոխտ կե­ցո­ւած­քով կը շա­րու­նա­կէ ծա­ռա­յել մեր գա­ղու­թին:
­­Յար­գե­լի­ներ, այս տա­րո­ւան մեր վե­ցե­րորդ դա­սա­րա­նի ա­շա­կերտ­նե­րը ա­ռի­թը ու­նե­ցան նկա­րա­հա­նո­ւե­լու՝ պատ­րաս­տո­ւող վա­ւե­րագ­րա­կան տե­սե­րի­զէն բա­ժի­նի մը մէջ, որ նո­ւի­րո­ւած էր 1915-ի ­­Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թե­նէն ետք յու­նա­հայ գա­ղու­թի ստեղծ­ման, կազ­մա­ւոր­ման եւ զար­գաց­ման քայ­լե­րուն շուրջ: Այս­պի­սով, ի­րենց հա­յե­րէ­նի դա­սա­տու տի­կին Ա­լի­նա ­­Պար­տագ­ճեա­նին հետ միա­սին պատ­րաս­տե­ցին եր­գեր, պա­րեր ինչ­պէս նաեւ գծագ­րու­թեան աշ­խա­տանք՝ առ­նո­ւած ­­Մար­տի­րոս ­­Սա­րեա­նի եւ Ար­շիլ ­­Գոր­կիի գոր­ծե­րէն։
Դպ­րո­ցին մուտ­քը զար­դա­րած գծագ­րու­թիւն­նե­րը մեր սի­րե­լի ա­շա­կերտ­նե­րուն ձե­ռա­յին աշ­խա­տանքն է, ուր փոր­ձած են ձե­ւով մը նմա­նիլ հայ հան­րա­ճա­նաչ գծագ­րիչ­ներ Ար­շիլ ­­Գոր­կիին եւ ­­Մար­տի­րոս ­­Սա­րեա­նին, որ կ­­՚ը­սէ «Իւ­րա­քան­չիւր մարդ պէտք է դառ­նայ իր ժո­ղո­վուր­դի ար­ժա­նա­ւոր զա­ւա­կը»:
Ն­մա­նա­տիպ եւ այ­լա­զան աշ­խա­տանք­նե­րով, 60-մեայ մեր սի­րե­լի դպրո­ցը ան­գամ մը եւս գոյն կ­­՚առ­նէ, ո­գի ու կեանք կ­­՚առ­նէ, եւ իր ա­շա­կերտ­նե­րով հպարտ՝ կը շա­րու­նա­կէ ի­րեն ար­ժա­նին, որն է ­­Յա­ւերժ­նե­րու ճամ­բան:

***

­­Սի­րե­լի ա­շա­կերտ­ներ, ե­լե­ւէջ­նե­րով յատ­կան­շուած տա­րեշր­ջան մը կը բո­լո­րենք այ­սօր, ուր այդ վեր-վա­րի փո­փո­խու­թիւն­նե­րը ակն­յայտ էին ձեր ան­մեղ զգա­ցում­նե­րուն մէջ, որ եր­բեմն ի­րար հա­կա­դարձ էին, բայց ինչ­պէս միշտ, գործ­նա­պէս ա­պա­ցու­ցած էք եւ ձեր գրու­թիւն­նե­րով ար­դէն հաս­տա­տե­ցիք, թէ տի­րո­ղը փո­խա­դարձ յար­գանքն ու սէրն է, ան­շուշտ հա­մե­մո­ւած կա­րօ­տով:
Ի­րար հան­դէպ միշտ ու­նե­ցէք յար­գանք ու սէր, ա­հա­ւա­սիկ կա­խար­դա­կան այն բա­նա­լին, ո­րուն մի­ջո­ցով, բո­լորդ միա­սին կրնաք կեր­տել փայ­լուն ա­պա­գայ:

Մր­ցա­նակ

­­Հայ ­­Կա­պոյտ ­­Խա­չը, տնօ­րէ­նու­թեանս հետ հա­մա­խոր­հուրդ, հաս­տա­տած է մրցա­նակ մը` հա­յե­րէ­նի մէջ լա­ւա­գոյն ճի­գը ցու­ցա­բե­րող եւ հա­մա­պա­տաս­խան ար­դիւն­քի հաս­նող ա­ւար­տա­կան ա­շա­կեր­տին հա­մար: Մր­ցա­նա­կը կը կազ­մէ Հ.Յ.Դ. ­­Պա­տա­նե­կան ­­Միու­թեան ա­մառ­նա­յին բա­նա­կու­մին անվ­ճար մաս­նակ­ցու­թիւն` Շր­ջա­նա­յին վար­չու­թեան հո­գա­տա­րու­թեամբ:
­­Մե­ծա­պէս կը գնա­հա­տենք նմա­նօ­րի­նակ քայ­լեր, ո­րոնք քա­ջա­լեր կը հան­դի­սա­նան մեր ա­շա­կեր­տու­թեան` ա­ւե­լի լաւ սոր­վե­լու եւ ամ­րապն­դե­լու հա­յոց լե­զո­ւի եւ պատ­մու­թեան վե­րա­բե­րեալ ի­րենց ու­նա­ցած գի­տե­լիք­նե­րը: Այս տա­րի մրցա­նա­կը կը տրո­ւի Ալ­պէր ­­Մար­տի­կեա­նին:
Դպ­րո­ցին կող­մէ մեր շնոր­հա­ւո­րանք­նե­րը ուղ­ղո­ւած են բո­լոր մեր ա­շա­կերտ­նե­րուն, անխ­տիր, ո­րով­հե­տեւ իւ­րա­քան­չիւ­րը իր ձե­ւով փոր­ձեց հաս­նիլ գա­գաթ­նա­կէ­տին:

Շ­նոր­հա­կա­լիք

Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն ­­Գե­րաշ­նորհ Սր­բա­զան հօր, Ազ­գա­յին վար­չու­թեան, յա­րա­կից եւ պատ­կան մար­մին­նե­րուն, Ու­սում­նա­կան եւ Տն­տե­սա­կան խոր­հուրդ­նե­րուն, ի­րենց կա­տա­րած ան­խոնջ աշ­խա­տան­քին հա­մար:
Ան­գամ մը եւս շնոր­հա­կա­լու­թիւն Սր­բա­զան հօր, որ այս ար­ժէ­քա­ւոր գիր­քե­րը՝ ­­Փոք­րիկ­նե­րու Ա­ւե­տա­րան­նե­րը նո­ւի­րեց մեր սի­րե­լի ա­շա­կերտ­նե­րուն:
Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն ­­Հա­յաս­տա­նի ­­Հան­րա­պե­տու­թեան դես­պան պա­րոն Մկրտ­չեան ­­Տիգ­րա­նին, որ իր ներ­կա­յու­թեամբ պա­տո­ւեց մեր հան­դէ­սը եւ իր նո­ւի­րած գիր­քով հարս­տա­ցուց մեր դպրո­ցի գրա­դա­րա­նը:
­­Խո­րին շնոր­հա­կա­լու­թիւն Հ.Կ.Խ.ի Շր­ջա­նա­յին վար­չու­թեան ի­րենց նո­ւի­րա­կան ու ան­սա­կարկ նիւ­թա­բա­րո­յա­կան օ­ժան­դա­կու­թեան հա­մար:
Հ­րա­պա­րա­կա­յին շնոր­հա­կա­լու­թիւն կ­­՚ուղ­ղենք Հ.Օ.Մ.-ին, ­­Հա­մազ­գա­յի­նի Շր­ջա­նա­յին վար­չու­թեան, Հ.Յ.Դ. Ա­րամ ­­Մա­նու­կեան կո­մի­տէին, Հ.Մ.Ը.Մ.ի ­­Ֆիք­սի սկաուտ­նե­րու վար­չու­թեան: ­­Կիւլ­պէն­կեան հիմ­նար­կու­թեան, կրթա­սէր ազ­գա­յին­նե­րու եւ ծնող­նե­րուն՝ մեր վար­ժա­րա­նին հան­դէպ ի­րենց ցու­ցա­բե­րած բա­րեա­ցա­կամ վե­րա­բեր­մուն­քին հա­մար:
Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն շրջա­նիս քա­հա­նայ տէր հայ­րին: Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն նաեւ «Ա­զատ Օր»ի խմբագ­րու­թեան, որ ո­րե­ւէ ճիգ չի խնա­յեր օգ­տա­կար դառ­նա­լու հա­մար մեր դպրո­ցի աշ­խա­տանք­նե­րուն: Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն՝ «Ար­մե­նի­քա» պար­բե­րա­թեր­թի խմբագ­րու­թեան:
Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն վար­ժա­րա­նիս ծնո­ղա­կան միու­թեան ան­դամ­նե­րուն, որ ամ­բողջ տա­րին ե­ղան մեր կող­քին եւ մեր խնդրանք­նե­րը ի­րա­կա­նա­ցու­ցին դպրո­ցին նո­ւի­րե­լով գոր­ծա­ծա­կան անհ­րա­ժեշտ ի­րեր:
Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն պա­րոն ­­Կա­րօ ­­Պար­տագ­ճեա­նին, որ ան­սա­կարկ նո­ւի­րու­մով օ­ժան­դա­կեց հայ ու­սուց­չու­հի­նե­րու ձեռ­նար­կած հայ մշա­կոյ­թը մեր կեան­քի ան­բա­ժան մա­սը ե­ղող յայ­տա­գի­րի պատ­րաստ­ման: ­­Նո­ւա­գակ­ցե­լով եւ խոր­հուրդ­նե­րով փոր­ձեց մշա­կել մեր փոք­րիկ­նե­րուն ան­վարժ ձայ­նե­րը:
Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն պա­րոն ­­Կոս­տան Ե­զե­կիէ­լեա­նին եւ պա­րոն ­­Կա­րօ ­­Պու­տու­րեա­նին, ո­րոնք այս գե­ղե­ցիկ յու­շա­նո­ւէր­նե­րը պատ­րաս­տե­ցին եւ նուի­րե­ցին մեր անն­ման ա­շա­կերտ­նե­րուն:
Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն մեր վար­ժա­րա­նի յա­րա­կից պաշ­տօ­նէու­թեան, ո­րոնք ի­րենց նպաս­տը բե­րին մեր աշ­խա­տանք­նե­րու յա­ջո­ղու­թեան:
­­Վեր­ջա­պէս սրտա­գին շնոր­հա­կա­լու­թիւն իմ բո­լոր պաշ­տօ­նա­կից­նե­րուս, ո­րոնց հա­մա­խումբ ճի­գե­րուն շնոր­հիւ հնա­րա­ւոր ե­ղաւ ար­դիւ­նա­ւոր տա­րի մը բո­լո­րել: