Լոյս տեսաւ «Բագին»ի նոր թիւը նուիրուած բանաստեղծուհի Վեհանոյշ Թեքեանին

«­Հա­մազ­գա­յին»ի ­Կեդ­րո­նա­կան վար­չու­թեան «­Բա­գին» գրա­կան պար­բե­րա­թեր­թի 2019ի 3 եւ 4 թի­ւե­րը վեր­ջերս լոյս տե­սան խտա­ցեալ բա­ցա­ռիկ թի­ւով մը, որ ամ­բող­ջու­թեամբ նո­ւի­րո­ւած է սփիւռ­քա­հայ բա­նաս­տեղ­ծու­թեան ծա­նօթ դէմ­քե­րէն՝ ­Վե­հա­նոյշ ­Թե­քեա­նին։ 136 է­ջե­րու վրայ եր­կա­րող աշ­խա­տա­սի­րու­թիւն­նե­րով, վեր­լու­ծում­նե­րով եւ գրա­կան անդրա­դարձ­նե­րով լու­սար­ձա­կի տակ կ­՚առ­նո­ւի ­Վե­հա­նոյշ ­Թե­քեա­նի 50ա­մեայ գրա­կան վաս­տա­կը եւ ա­նոր ներդ­րու­մը սփիւռ­քա­հայ գրա­կա­նու­թեան ան­դաս­տա­նէն ներս։
«­Բա­գի­նի» ներ­կայ թի­ւին մէջ կը ներ­կա­յա­ցո­ւին ­Վե­հա­նոյշ ­Թե­քեա­նի գոր­ծե­րու նմուշ­ներ, բա­նաս­տեղ­ծու­հիին ինք­նա­կեն­սագ­րա­կա­նը եւ ճոխ նկար­ներ։
Ս­տո­րեւ, մեր ըն­թեր­ցող­նե­րուն կը ներ­կա­յաց­նենք բա­ցա­ռիկ թի­ւի խմբագ­րա­կա­նը։
«­Բա­գին գրա­կան պար­բե­րա­թեր­թին բա­ժա­նոր­դագրու­թիւ­նը կա­րե­լի է ա­պա­հո­վել հե­տե­ւեալ յղու­մով՝ https://www.hamazkayin.com/subscribe-to-pakin/

Խմ­բագ­րա­կան
­
Վե­հա­նոյշ ­Թե­քեան ե­րե­ւոյ­թը

­Հայ գրա­կա­նու­թեան «­Տոհ­մա­ծառ»ին վրայ փայ­լող աստղ մըն է ­Վե­հա­նոյշ ­Թե­քեա­նի ա­նու­նը, որ իր ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րով կը պատ­կե­րէ խօ­սող հո­գե­վի­ճակ­նե­րու «­Բազ­մա­ծուփ աշ­խարհ»ի մը ման­րան­կա­րը։ ­Հոն տո­ղե­րը սաղ­մոս­նե­րով հիւ­սո­ւած «ուռ­կան»ներ են մեզ ներ­քա­շող մին­չեւ «­Կի­զա­կէտ»ը բա­նին, մին­չեւ ճշմար­տու­թիւ­նը ե­սին։ ­Հոն տո­ղե­րը վա­հան են ամ­րաց­նող, նուա­ճե­լու՝ լե­զու, սփիւռք եւ հայ­րե­նիք։ ­Թե­քեա­նի ա­նու­նը ինք­նին ե­ղաւ «Ն­շա­նա­գիր» մը, յի­սուն տա­րո­ւան վրայ եր­կա­րող շար­ժու­մի մը, բա­նաս­տեղ­ծու­թե­նէն ար­ձակ, ար­ձա­կէն՝ բա­նաս­տեղ­ծու­թիւն։ Ե­ղաւ գե­ղե­ցիկ այ­գա­բաց մը գրա­կա­նու­թեան, որ վաթ­սու­նա­կան­նե­րու վեր­ջա­ւո­րու­թեան ե­կաւ նո­րո­գե­լու հին լե­զո­ւին պատ­կեր­ներն ու բա­ռե­րը, փունջ մը մի­ջերկ­րա­կա­նեան ա­րե­ւով, ափ մը պէյ­րու­թեան լա­ւա­տե­սու­թեամբ, ա­պա­գա­յի ե­րա­զով բա­բա­խող սփիւռ­քեան սիր­տով ու բա­ռե­րու բոյ­րե­րուն հան­դէպ ան­սահ­ման սի­րով։ «Ք­սա­նա­մեայ ապ­րի­լը աչ­քե­րուն» եւ ող­ջա­կի­զո­ւած հա­յու­հի­նե­րու կան­չը ա­կանջ­նե­րուն, կրցաւ ե­տեւ ձգել՝ ջարդ, պա­տե­րազմ, որ­բու­թիւն եւ տու­նե­րու երգ։ Իր­մով բա­ցո­ւո­ղը ա­թո­մա­կան դարն էր, խրոխտ ինք­նավ­տա­հու­թեամբ մը՝ ան­պա­րոյկ եւ պարզ պա­տաս­խան­նե­րով։
Իր մէկ աչ­քը հայ­րե­նի­քին սե­ւե­ռե­լով հան­դերձ, Ս­փիւռ­քի վա­ւե­րա­կա­նու­թիւ­նը հաս­տա­տող ան­կեղծ ու խրոխտ հո­գին ե­ղաւ ­Վե­հա­նոյշ ­Թե­քեա­նը, ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէ­նի ի­րա­ւու­թիւնն ու կեն­դա­նու­թիւ­նը ամ­րագ­րող գրի­չը։ Ան լե­զո­ւին տո­ւաւ ինչ որ ու­նէր իր մէջ՝ սէր, ա­ղօթք, մայ­րու­թիւն, կա­րօտ, ո­գի ու վստա­հու­թիւն, ո­րոնց շնոր­հիւ լե­զուն շնչեց ու շրջա­գա­յե­ցաւ իր ըն­թեր­ցող­նե­րուն մէջ ու դար­ձաւ «յի­շո­ղու­թիւ­նը ու­ժին», դար­ձաւ հայ­րե­նիք եւ գի­տակ­ցու­թիւն։
Ա­հա­ւա­սիկ ին­չո՛ւ այ­սօր կանգ­նած ենք ­Վե­հա­նոյշ ­Թե­քեան ե­րե­ւոյ­թին
առ­ջեւ։
Ա­հա­ւա­սիկ ին­չո՛ւ «­Բա­գին»ի այս բա­ցա­ռիկ թի­ւը կը նո­ւի­րենք գրո­ղին յիս­նա­մեայ վաս­տա­կին։