ԼԻԼԻԹ ԳԱԼՍՏԵԱՆ

«Բռ­նու­թիւ­նը ո­գու դէմ ան­զօր է: ­Քա­նի դեռ ո­գին կայ, ա­նա­պա­տում լի­նի թէ փրփրա­շատ գե­տե­րի մէջ՝ մի գանգ­րա­հեր տղայ միշտ էլ ա­ւա­զի կամ ա­լիք­նե­րի մի­ջից կը պար­զի գլուխն ու մեզ ցոյց կը տայ յու­սոյ ճա­նա­պար­հը»: Ս­րանք եղ­բօրս՝ Վ­րէժ Իս­րա­յէ­լեա­նի խօս­քերն են. ա­ւե­լի լաւ դժո­ւար է ա­սել:
­Մեր յու­սոյ ճա­նա­պար­հի ա­ռա­ջին քայլ ա­նո­ղը ­Նի­կոլն էր: Ա­րեց՝ երբ այդ քայ­լին կար­ծես հա­ւա­տա­ցող չկար ու թւում էր, թէ բազ­մա­կի պար­տու­թիւն­նե­րից ամ­լա­ցած՝ ստի ու ե­րես­պաշ­տու­թեան թանձր թմբի­րի մէջ ո՛չ յոյ­սի, ո՛չ էլ ա­ռա­ւել եւս խի­զա­խու­մի կեն­սա­կան տա­րածք էլ չի մնա­ցել:
­Նա՝ ­Նի­կո­լը, կա­րո­ղա­ցա՛ւ:
Այ­սօր ­Նի­կո­լի ա­ռա­ջին քայլն այ­լեւս վա­րա­րած գետ է, կա­թիլ-կա­թի­լից ծնուած ծով, հայ մարդ­կանց գու­նա­ւոր ու պայ­ծառ ծո­վը՝ լու­սա­ւոր ու վճիտ հա­յեաց­քով, հա­մո­զո­ւած խա­ղա­ղու­թեամբ, ան­կոտ­րում կամ­քով, նո­ւաս­տա­ցու­մը մեր­ժող ար­ժա­նա­պա­տո­ւու­թեամբ, բիրտ ուժն ար­հա­մար­հող, քրիս­տո­նէա­կան ա­ռա­քի­նու­թեամբ:
­Հի­մա մեզ յոյ­սի ճա­նա­պարհ ցոյց տո­ւո­ղը, այդ ճա­նա­պարհ ընտ­րողն ու նրա հա­մար պայ­քա­րո­ղը մեր ողջ ժո­ղո­վուրդն է:
­Սա՛ է մեր իս­կա­կա­նը, մեզ ապ­րեց­նող մեր ­Ֆե­նո­մե­նը:
Ես մեզ նա­խան­ձե­ցի, հպար­տա­ցայ ու հարս­տա­ցայ մե­զա­նով, ինչ­պէս կը նա­խան­ձէր օ­տա­րը:
Գ­նա­հա­տե­ցի ու հիա­ցայ ­Սերժ ­Սարգ­սեա­նի քայ­լով, յար­գե­ցի ժո­ղովր­դի ծո­վը տես­նե­լու նրա ի­մաս­տու­թիւնն ու սե­փա­կան սխա­լը բարձ­րա­ձայ­նե­լու նրա խի­զա­խու­մը: Ըստ էու­թեան՝ պար­տո­ւեց հա­մա­կար­գը, ո­րը ­Սերժ ­Սարգ­սեա­նին ի­րեն ա­ռաջ­նորդ էր ընտ­րել: Թ­ւում էր, թէ թի­մը, ո­րի պա­տաս­խա­նա­տուու­թիւնն այս հա­մա­տեքս­տում նոյն­քա՛ն է, ե­թէ ոչ ա­ւե­լին՝ պի­տի եզ­րա­կա­ցու­թիւն­ներ ա­նի: ­Քա­ղա­քա­գի­տա­կան գրո­ւած ու չգրո­ւած օ­րէնք­ներն են դա պար­տադ­րում, բայց՝ ոչ…
Իշ­խա­նու­թիւ­նը թանկ է, գի­տեմ, բայց իշ­խա­նու­թիւ­նից թանկ ու բարձր, ան­սա­կար­կե­լի ար­ժէք­ներ էլ կան՝ ՀԱՅՐԵՆԻՔՆ ու ՊԵՏԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆԸ: Նժ­դե­հը սոսկ ցի­տե­լու (մէջ­բե­րե­լու) հա­մար չէ, սի­րե­լի­ներ… Նժ­դե­հը պատ­մու­թիւ­նով ապ­րո­ւած դա­ռը դաս է, վար­քա­գիծ, կերպ, կօդ (ծած­կա­գիր), քա­ղա­քա­ցիու­թիւն… ­Լե­գի­տի­մու­թիւ­նը (օ­րի­նա­կա­նու­թիւ­նը) նաեւ բա­րո­յա­կան է լի­նում, ու դուք շատ լաւ գի­տէք, թէ ին­չի մա­սին եմ խօ­սում…
Ե­թէ մի քիչ սի­րէիք, սի­րել ի­մա­նա­յիք, յոյ­սի ու սի­րոյ այս մթնե­լոր­տում մի քիչ պո­կո­ւէիք Ա.Ժ.ի 60սմ.x60սմ. ձեր կար­միր բազ­մոց­նե­րից, կա­րո­ղա­նա­յիք տես­նել Ա.Ժ. ճա­ղե­րից ան­դին տրո­փող հա­յոց ե­րակն ու ո­գին… ­Մեր ի­րա­կա­նու­թիւնն այ­լեւս այլ հու­նով է ըն­թա­նում, իսկ դուք այդ հու­նից չպո­կո­ւե­լու, չօ­տա­րո­ւե­լու շանս (պա­տե­հու­թիւն) ու­նէք: ­Քայլ ա­րէք, ըն­դու­նէք ձեր սխալ­նե­րը, խմբագ­րէք ձեր ըն­թաց­քը…
­Գան­դիա­կան խա­ղա­ղու­թեամբ ու ­Մար­տին ­Լիւ­թեր ­Քին­գեան ան­զէն վճռա­կա­նու­թեամբ՝ ­Նի­կո­լը, որ­քան էլ պնդէք, սոսկ բա­ցա­ռե­լու մար­տա­վա­րու­թեամբ չի ա­ռաջ­նորդ­ւում: ­Հա­ւա­տում եմ՝ հա­շո­ւե­յար­դար­ներ ու վրէժխնդ­րու­թիւն­ներ չեն լի­նե­լու: ­Հա­մո­զո­ւած եմ գնա­հա­տո­ւե­լու են նո­ւի­րեալ պրո­ֆե­սիո­նալ­նե­րը, երկ­րի փխրուն փորձն ու ձեռք­բե­րում­նե­րը չեն սե­ւա­ցո­ւե­լու: Ի վեր­ջոյ, ար­դար ընտ­րու­թիւն­նե­րով զու­լա­լո­ւե­լու է ­Հա­յաս­տա­նի քա­ղա­քա­կան դաշ­տը:
Ազ­գա­յին ­Ժո­ղո­վի նիստն ան­գիր ա­րած, մա­կե­րե­սա­յին ու պար­զու­նակ հար­ցա­շա­րով դպրո­ցա­կան հար­ցաքն­նու­թեան վե­րա­ծե­լու փո­խա­րէն, մի­թէ՛ հնա­րա­ւոր չէր քա­ղա­քա­կան օ­րա­կարգ ձե­ւա­ւո­րել, խո­հեմ ու հա­ւա­սա­րակշ­ռո­ւած լու­ծում­նե­րի յան­գել: Վս­տահ եմ, բա­նակ­ցա­յին ռե­սուրս­նե­րը (պա­շար­նե­րը) սպա­ռո­ւած չեն, պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թիւն­ներ կի­սէք ու վե­րահս­կէք, փոր­ձէք լծակ­ներ գտնել, նոր մո­դել­ներ (բնօ­րի­նակ­ներ) ա­ռա­ջադ­րել:
Ի վեր­ջոյ, սի­րուն գնա­ցէք, որ գա­լը հեշտ լի­նի:
­Կա­րո­ղա­ցէք նա­յել ի­րա­կա­նու­թեան աչ­քե­րին, սա ու­րիշ ­Հա­յաս­տան է, ո­րի շար­ժի­չը սէրն ու հողն են, ար­ժա­նա­պա­տո­ւու­թիւնն ու թռիչ­քը, ա­զա­տու­թիւնն ու նո­ւի­րու­մը: Այս է­ներ­գիան, կեն­սա­կան այս ու­ժը, որ հա­զար ան­պարտ բա­նակ ար­ժէ, մի փո­շիաց­րէք:
­Մեզ մեր դէմ մի հա­նէք: ­Մեզ նոյն ա­րիւնն է միաց­նում, նոյն հո­ղը, նոյն յի­շո­ղու­թիւ­նը, նոյն յու­սոյ ճա­նա­պար­հը: