ՄԻՆՍԱՐ
Հակառակ որ մութը շատոնց կոխած էր, բայց եւ այնպէս, Վարդանիկը՝ իր մանկական սենեակին մէկ ծայրը բարի-բարի նստած, խոր մտածումներու մէջ թաղուած էր…
Իր հայրը, հանրածանօթ իրաւաբան պարոն Վաղունակ Օրինագէտեանը, անցնելով տղուն սենեակին առջեւէն, եւ նկատելով չարաճճի Վարդանիկին այս «անբնական» կեցուածքը, սենեակ մտնելով մտահոգուած հարցուց…
— Ի՞նչ կայ Վարդանիկ, ի՞նչ կը մտածես կոր տղաս, նաւե՞րդ ընկղմեցան նորէն…
— Հայրիկ, կրնա՞մ քեզի հարցում մը ընել, լրջութեամբ հարցուց Վարդանիկը…
— Այո, անշուշտ, հարցուր տղաս…
— Հայրիկ, դուն ժամական որքա՞ն դրամ կը շահիս…
— Այս մէկը քու գիտնալիքդ չէ տղաս, ինչո՞ւ կը հարցնես…
— Կ’ուզեմ գիտնալ… հաճի՜ս հայրիկ, ըսէ ինծի, դուն ժամական որքա՞ն դրամ կը շահիս…
— Լաւ, ըսեմ, ուրեմն ես ժամական հարիւր եւրօ կը շահիմ…
— Օօօ՜… ուրեմն հարի՞ւր եւրօ…
— Այո՛ տղաս, ես ժամական հարիւր եւրօ կը շահիմ…
— Միթէ կրնա՞ս ինծի յիսուն եւրօ փոխ տալ հայրիկ, գլխիվայր հարցուց Վարդանիկը…
Պարոն Օրինագէտեանը նեղացած, բարկացաւ տղուն վրայ…
— Եթէ ինձմէ յիսուն եւրօ ուզելուդ պատճառը միայն ու միայն դարձեալ անպէտք խաղալիք մը, եւ կամ ալ անոր նման ուրիշ որեւէ պարապ բան մը գնելն է, մոռցիր…
— Բայց հայրիկ, ես…
— Հետդ շատ նեղուած եմ, Վարդանիկ… դուն շա՜տ անձնասէր եղեր ես… ես այսքան տքնաջամ չեմ աշխատիր կոր, քու կողմէդ այսպիսի անչափահաս ու անպատասխանատու մօտեցումի մը արժանանալու համար… խնդրեմ անկողինդ մտիր եւ քնացիր…
Վարդանիկը առանց խօսելու անկողինը մտաւ…
Հայրը սրտնեղած սենեակէն դուրս ելաւ, դուռը գոցեց եւ իրենց տան հիւրասենեակը գնաց…
* * *
Պարոն Վաղունակ ձեռքը «ուիսքի»-ով լեցուն գաւաթ մը բռնած, նստաւ հիւրասենեակին հանգստաւէտ բազկաթոռներէն մէկուն վրայ եւ մէկ աւելի բարկացած՝ սկսաւ մտածել փոքրիկ տղուն ըրած հարցումին մասին: Չեր կրնար ընդունիլ, որ զաւակը այդպիսի հարցում մը ըրած էր, միայն ու միայն իրմէ որոշ գումար մը փրցնելու նպատակով…
Մէկ ժամ անց եւ երկու գաւաթ «ուիսքի» եւս խմելէ ետք, պարոն Օրինագէտեան կարծես, թէ քիչիկ մը հանդարտեցաւ եւ սկսաւ եղածին մասին աւելի պաղարիւնութեամբ մտածել: Խորհեցաւ, որ Վարդանիկը սովորաբար իրմէ դրամ չէր ուզէր… հետեւաբար, կրնար ըլլալ, որ զաւակը այդ յիսուն եւրոն պէտք ունէր, իրեն համար կարեւոր բան մը գնելու համար…
Տեսակ մը խղճի խայթ ունենալով, մօտեցաւ տղուն սենեակը եւ կամացուկ մը դուրը զարնելով հարցուց…
— Վարդանի՞կ, քնացա՞ր տղաս…
— Ոչ հայրիկ, տակաւին արթուն եմ…
Պարոն Վաղունակ սենեակ մտաւ, տղուն մահճակալին մէկ ծայրը նստաւ, եւ մեղմ ձայնով հետը խօսիլ սկսաւ…
— Նայիր տղաս, թերեւս քիչ առաջ հետդ անարդարօրէն վարուեցայ, ներէ ինծի, շատ հոգնած էի եւ քու վրադ պայթեցայ… ահա ուրեմն, առ ինձմէ ուզած յիսուն եւրոն…
Փոքրիկ տղուն երեսը անմիջապէս լուսաւորուեցաւ…
Անկողինէն ոտքի ցատկեց եւ խնդումերէս՝ «շնորհակալ եմ հայրիկ» ըսելով, վերցուց գլխուն բարձը, անոր տակէն ճմռթկուած դրամաթուղթերու բաւական մեծ գումար մը հանելով…
Հայրը տեսնելով, որ տղան արդէն բաւական մեծ գումար մը ուներ, իրեն կրկին բարկանալ սկսաւ…
Վարդանիկը մէկ կողմէն շարունակեց կամաց-կամաց բարձի տակի դրամները հանել, միւս կողմէն ալ վախով հօրը բարկացած երեսը նայիլ…
— Տղաս, քանի որ արդէն դրամ ունէիր, ինչո՞ւ ինձմէ ուրիշ դրամ ալ կ’ուզես կոր, բարկութեամբ հարցուց պարոն Վաղունակը…
— Ինչու… ինչու շատ չունէի… բայց հիմա ունեցածս լրացուցի… հիմա ճիշդ հարիւր եւրօ ունիմ…
— Տղաս, դուն այս հարիւր եւրոն ի՞նչ պիտի ընես…
— Հայրիկ… հիմա կրնա՞մ քու ժամանակէդ մէկ ժամ գնել… հաճիս, վաղը գործէդ մէկ ժամ աւելի կանուխ վերադարձիր, որպէսզի բոլորս միասին ուտենք…
Պարոն Օրինագէտեանը զարմանահար եւ յուզուած, գրկեց Վարդանիկին եւ իրմէ ներողութիւն խնդրեց…
Ամէն բան պարզուած էր…
* * *
Տքնաջանօրէն առտու-գիշեր աշխատող սիրելի ծնողներ՝
Թող այս գրութիւնը զարթնումի փոքրիկ ահազանգ մը ըլլայ մեր բոլորին համար…
Ուրիշ ոչինչ…
Թող չձգենք, որ մեր կեանքը սահի ու անցնի անարժէք բաներու համար…
Թող ժամանակ անցնենք մեզի սիրելի անձերուն հետ… բոլոր անոնց որ մեր սրտին մէջ են… մեր հոգիին մէջ են…
Թող մեր այս թափուր կեանքի մէկ ժամուան հարիւր եւրոն, եկէք «ծախսենք» մեր ընտանիքին հաշուոյն…
Վստահ ըլլանք որ…
Նոյնիսկ եթէ վաղը առաւօտ գոյութիւն ունենալէ դադրինք, մեր աշխատած ընկերութիւնը քանի մը օրէն, եւ շա՜տ մեծ դիւրութեամբ մեզի պիտի փոխարինէ…
Բայց յետին ձգած մեր ընտանիքը, մեր ազգականները, մեր բարեկամները, մեր սիրելիները, մեր կորուստը պիտի զգան իրենց ամբողջ կեանքի տեւողութեան…
Որոշ բաներ շա՜տ աւելի կարեւոր են…
Հաւատացէք խօսքիս…
minsar55@gmail.com
