ՄԱՐԻԱ ՄԱՐԿՈՍԵԱՆ-ՏԱՄԱՏԵԱՆ

«Ես միշտ ձեզ հետ եմ, ձեր մէջ եմ…»
Յ. ­Թու­մա­նեան

Ան մեզ հետ է դեռ օ­րօ­րո­ցէն՝ մայ­րի­կի եր­գե­րով, հե­քիաթ­նե­րով, պատ­մո­ւածք­նե­րով, ա­սոյթ­նե­րով եւ խո­րի­մաստ քա­ռեակ­նե­րով։ ­Թու­մա­նեան իր գո­հար­նե­րով մեզ հետ ու մեզ­մէ ան­բա­ժան ե­ղած է եւ կը շա­րու­նա­կէ մնալ մեր ծանր ու դժո­ւա­րին, լու­սա­ւոր եւ ա­րե­ւա­շող օ­րե­րուն։ Ան մեր Ա­մե­նայն ­Հա­յոց բա­նաս­տեղծն է, ազ­գա­յին գոր­ծի­չը, ու­սու­ցի­չը… ­Թու­մա­նեա­նի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րը բո­լոր ժա­մա­նակ­նե­րուն այժ­մէա­կան են, դաս­տիա­րակ­չա­կան, ի­մաս­տա­լից եւ այն­քա՜ն սրտա­մոր­մոք։ Ցե­ղաս­պա­նու­թեան տա­րի­նե­րուն ­Մեծ մտա­ւո­րա­կա­նի անձ­նու­րաց նո­ւի­րու­մը իր ժո­ղո­վուր­դին եւ ա­նոր ար­դար դա­տի լուծ­ման, ա­պա այդ
տա­րի­նե­րու ազ­գա­յին եւ որ­բախ­նամ գոր­ծու­նէու­թիւ­նը («­Հայ­րիկ» կը կո­չէին ա­նոր՝ որ­բե­րը) յատ­կա­պէս կ­՚ա­ռանձ­նա­նայ մշա­կոյ­թի գոր­ծիչ­նե­րու պատ­մու­թեան մէջ: Այն բա­ցա­ռիկ է, ե­զա­կի ո՛չ միայն հայ մշա­կոյ­թի, այ­լե՛ւ հա­մաշ­խար­հա­յին պատ­մու­թեան մէջ եւս։
«­Գի­քո­րը», «­Սա­սուն­ցի դա­ւի­թը», «­Չա­րի վեր­ջը», «­Շունն ու կա­տուն», «Թմ­կա­բեր­դի ա­ռու­մը» եւ հա­զար ու մէկ խո­րա­խոր­հուրդ իր ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րով ­Թու­մա­նեա­նը՝ ան մեր մէջ է, ա­մե­նուր է։ Իսկ ա­հա «­Քաջ ­Նա­զար»ով, «Ախ­թա­մար»ով, «Ա­նուշ»ով, եր­գե­րով ու պա­րե­րով, կեն­դա­նի պատ­կե­րի վե­րա­ծո­ւած կեն­սագ­րա­կան դրո­ւագ­նե­րով՝ իր ան­մահ ներ­կա­յու­թեամբ ան մեզ հետ էր նաեւ ­Կի­րա­կի՝ 16 ­Փետ­րո­ւա­րին «Ա­րամ ­Մա­նու­կեան» ա­կում­բէն ներս։
­Կազ­մա­կեր­պու­թեամբ Ատ­տի­կէի «­Սօս-­Վա­նի» վար­չու­թեան, մաս­նակ­ցու­թեամբ տա­ղան­դա­ւոր եւ ստեղ­ծա­գործ ե­րի­տա­սարդ­նե­րու եւ փոք­րիկ­նե­րու (բա­նաս­տեղ­ծի տա­րե­դար­ձէն ե­րեք օր ա­ռաջ)՝ տե­ղի ու­նե­ցաւ Յ. ­Թու­մա­նեա­նի ծննդեան 150ա­մեա­կին նո­ւի­րո­ւած մշա­կու­թա­յին ե­րե­կոն։ ­Յայ­տա­գի­րը սկսաւ «­Քաջ ­Նա­զար» ման­կա­կան թա­տե­րա­կա­նով, որ ի սկզբա­նէ նա­խա­տե­սո­ւած՝ ա­նակն­կալ մըն էր վար­չու­թեան կող­մէ ներ­կա­նե­րուն։ Հ­ռիփ­սի­մէ ­Կա­րա­պե­տեա­նի պատ­րաս­տու­թեամբ՝ 10 ե­րե­խա­ներ կը մաս­նակ­ցէին ներ­կա­յաց­ման, ո­րոնք բե­մին վրայ փայ­լե­ցին ի­րենց տա­ղան­դով՝ Ար­մէ­նու­հի ­Ղա­զա­րեան, ­Գէորգ ­Ճի­նէ­ճեան, ­Մե­լի­նէ ­Մալ­թո­զեան, ­Ներ­սէս Չ­թէ­յեան, Ար­ման ­Դաւ­թեան
Ար­թուր ­Դաւ­թեան, ­Սար­գիս ­Զա­ֆի­րու­լիս, ­Կա­րէն Է­քի­զեան, ­Ռի­տա ­Բաղ­դա­սա­րեան, Ագ­նէ­սա Եփ­րե­մեան։
­Խոս­տում­նա­լից ա­պա­գա­յով փոք­րիկ շնոր­հա­լի­նե­րը նոր շունչ հա­ղոր­դե­ցին ե­րե­կո­յին ի­րենց դե­րա­սա­նա­կան խա­ղով, պա­րով եւ հմայ­քով՝ ար­ժա­նա­նա­լով հան­դի­սա­տե­սի ջերմ գնա­հա­տան­քին, ծնող­նե­րու գո­րո­վա­լից, սի­րով լի հա­յացք­նե­րուն։ ­Կա­րե­ւո­րե­լով սփիւռ­քի մէջ հայ մշա­կույ­թի պահ­պան­ման եւ զար­գաց­ման դե­րը՝ «­Սօս-­Վա­նի» վար­չու­թեան ա­տե­նա­պե­տը նշեց, որ մեր ա­կումբ­նե­րէն ներս կազ­մա­կեր­պո­ւած մշա­կու­թա­յին ձեռ­նարկ­նե­րու հիմ­նա­կան նպա­տակ­նե­րէն է՝ ա­մէն ան­գամ նոր ան­ձե­րու, յատ­կա­պէս շնոր­հա­լի ե­րե­խա­նե­րու եւ ե­րի­տա­սարդ­նե­րու ներգ­րա­ւու­մը եւ ա­նոնց տա­ղան­դի բա­ցա­յայ­տու­մը։ ­Խոր­հուրդ ու­նե­նա­լով աշ­խու­ժաց­նել ա­նոնց շփու­մը ազ­գա­յին-միու­թե­նա­կան, մշա­կու­թա­յին շրջա­նակ­նե­րու մէջ, դի­մագրա­ւե­լու սփիւռ­քի մէջ սե­րունդ­նե­րու հա­յա­պահ­պան­ման, հա­յա­խօ­սու­թեան օր­հա­սա­կա­նը։ 
­Յա­ջոր­դա­բար հնչե­ցին ­Թու­մա­նեա­նի խօս­քե­րու հի­ման վրայ գրո­ւած եր­գեր, գոր­ծի­քա­յին կա­տա­րում­ներ, ներ­կա­յա­ցո­ւե­ցան պա­րեր եւ եր­կու կեն­դա­նի պատ­կեր­ներ։ «Ախ­թա­մար» եր­գը կա­տա­րեց ­Հա­յաս­տա­նէն ուս­ման նպա­տա­կով ­Յու­նաս­տան գտնո­ւող ե­րա­ժիշտ, ման­կա­վարժ, շո­ւիա­հար Ք­րիս­տի­նա Է­լեֆ­թե­րո­վան։
Ջու­թա­կի կա­տա­րու­մը «­Վար­դը» ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեամբ՝ ­Սա­մո­ւէլ ­Կա­րա­պե­տեա­նի (ու­սա­նող, «Underground Youth Orchestra»ի ան­դամ)։
Հնչեցին երգեր. «Ա՜խ, ի՜նչ լաւ է սարին վրայ» երիտասարդ, անուշ ձայն՝ Մարիաննա Խաչատրեան։ «ԱՄՊԻ ՏԱԿԻՑ», «ԿԱՔԱՒԻԿ»՝ «Համազգային»ի երգչախումբի անդամ Լիլիթ Արզումանեան, խմբային կատարում «ՀԱՅՐԵՆԻՔԻՍ ՀԵՏ» երգով՝ Արմիկ Պարազեան, Մարիաննա Խաչատրեան, Լիլիթ Արզումանեան։
Ե­րաժշ­տա­կան բա­ժի­նի դաշ­նա­կի նո­ւա­գակ­ցու­թիւ­նը ան­գամ մը եւս սի­րով ըն­դա­ռա­ջեց ե­րի­տա­սարդ ե­րա­ժիշտ Ե­րո­ւանդ ­Մա­նու­կեան (նաեւ հնչիւ­նա­յին ձե­ւա­ւո­րու­մը՝ Ե­րո­ւանդ ­Մա­նու­կեա­նի եւ ­Սի­մոն Ա­սի­պեա­նի)։
«­Զով գի­շեր» եւ «Ան­մահ ­Թու­մա­նեան» պա­րե­րով հան­դէս ե­կաւ «­Նա­նօր» պա­րա­խուն­բը՝ բե­մը զար­դա­րե­լով 20 անն­ման ու նա­զա­նի պա­րու­հի­նե­րով՝ նո­ւի­րեալ եւ սի­րո­ւած պա­րու­սոյց Ան­նա ­Պօ­ղո­սեա­նի բե­մադ­րու­թեամբ։
Կեն­դա­նի պատ­կեր­նե­րուն՝ «Ա­մուս­նու­թիւն» եւ «­Սի­րոյ պատ­մու­թիւն» (­Թու­մա­նեա­նի կեան­քեն հա­տո­ւած­ներ), ու­շագ­րաւ խա­ղով մաս­նակ­ցե­ցան ա­ռա­ջին ան­գամ ըլ­լա­լով՝ ­Ժու­լի ­Մա­նո­յեան եւ Ար­ման ­Տէր-­Յո­վա­կի­մեան, ա­պա ­Լի­լիթ Ար­զու­մա­նեան, ­Ժագ ­Տա­մա­տեան եւ Ար­լէթ ­Հա­րու­նեան՝ գա­ղու­թի մէջ ար­դէն իսկ սի­րո­ւած եւ գնա­հա­տե­լի սի­րո­ղա­կան դե­րա­սան­ներ։
­Կեն­դա­նի պատ­կեր­նե­րը վար­չու­թեան քա­ջա­լե­րան­քով եւ օգ­նու­թեամբ պատ­րաս­տած էր Հ­ռիփ­սի­մէ ­Կա­րա­պե­տեան, նաեւ ան՝ ­Լո­ւի­զա ­Պօ­ղո­սեա­նի հետ միա­սին նաեւ օ­րո­ւան հան­դի­սա­վա­րու­հի­ներ էին. շնոր­հա­լի եւ հմա­յիչ մեկ­նա­բա­նու­թեանբ ողջ ձեռ­նար­կի ըն­թաց­քին, ե­րաժշ­տա­կան եւ պա­րա­յին ե­լոյթ­նե­րէն ա­ռաջ կը ներ­կա­յաց­նէին ­Թու­մա­նեա­նի կեն­սագ­րու­թեան, գոր­ծու­նէու­թեան եւ անձ­նա­կան կեան­քէն պա­տա­ռիկ­ներ՝ հա­մե­մո­ւած գե­ղե­ցիկ աս­մունք­նե­րով։
­Ձեռ­նար­կին ներ­կայ էին ազ­գա­յին կա­ռոյց­նե­րու եւ միու­թիւն­նե­րու ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներ, մշա­կու­թա­սէր հայ­րե­նա­կից­ներ՝ ծայ­րէ ծայր լե­ցուն սրա­հէն ներս։
Ե­րե­կո­յի ա­ւար­տին «­Սօս-­Վա­նի» վար­չու­թեան ա­տե­նա­պետ ընկ. ­Ժագ ­Տա­մա­տեան, իր փակ­ման խօս­քին ը­սաւ. «­Սի­րե­լի ներ­կա­ներ, 3 օ­րէն մեր Ա­մե­նայն ­Հա­յոց ­Բա­նաս­տեղ­ծին տա­րե­դարձն է: 2019ին UNESCOն ն­շեց ­Յով­հան­նէս ­Թու­մա­նեա­նի եւ ­Կո­մի­տա­սի ծննդեան 150ա­մեակ­նե­րը։ Մ­շա­կու­թա­յին կա­պե­րը խո­րաց­նե­լու նպա­տա­կով՝ Հ­ռո­մի մէջ այս տա­րի պի­տի տե­ղադ­րո­ւի բա­նաս­տեղ­ծին ար­ձա­նը: «­Հա­մազ­գա­յին»ի Ատ­տի­կէի «­Սօս-­Վա­նի» վար­չու­թիւ­նը ան­գամ մը եւս հա­մախմ­բե­լով մեր միու­թեան ու­ժե­րը, մաս­նակ­ցու­թեամբ՝ պա­րա­խում­բի, հո­վա­նա­ւո­րու­թեամբ՝ Շր­ջա­նա­յին վար­չու­թեան, միա­ցաւ յո­բե­լեա­նա­կան ձեռ­նարկ­նե­րու շար­քին։
­Յով­հան­նէս ­Թու­մա­նեա­նը, 10 զա­ւակ­նե­րու հայր, միշտ յա­տուկ սէր եւ գուր­գու­րանք ու­նե­ցած է կրտսեր սե­րունդ­նե­րու հան­դէպ: Այս­պէս՝ պա­տա­հա­կան չէր, որ մեր յայ­տա­գի­րի մաս­նա­կից­նե­րուն մե­ծա­մաս­նու­թիւ­նը ե­րի­տա­սարդ են. հարկ է ներշն­չել եւ ուղ­ղոր­դել ա­նոնց դէ­պի հայ մշա­կոյ­թը»։
Ա­պա, ան վար­չու­թեան կող­մէ շնոր­հա­կա­լու­թիւն յայտ­նեց ­Ֆիք­սի «Ա­րամ ­Մա­նու­կեան» ա­կում­բի վար­չու­թեան, ­Գո­քի­նիոյ «­Զա­ւա­րեան» կեդ­րո­նի խոր­հուր­դին, Ա­ւե­տա­րա­նա­կան ե­կե­ղեց­ւոյ, ինչ­պէս նաեւ բո­լոր ա­ջա­կից­նե­րուն եւ հան­դի­սա­տես­նե­րուն՝ ներ­կա­յու­թեան եւ քա­ջա­լե­րան­քին հա­մար:
­Ձեռ­նար­կի ա­ւար­տին իր տպա­ւո­րու­թիւն­նե­րը ար­տա­յայ­տեց Հ.Կ.­Խա­չի ­Գո­քի­նիոյ ազ­գա­յին վար­ժա­րա­նի եր­կար տա­րի­նե­րու ա­ւանդ ու­նե­ցող ու­սու­ցիչ-տնօ­րէն ընկ. ­Կի­րա­կոս Մկր­տի­չեան, ը­սե­լով՝ «Մ­շա­կոյ­թը օ­վա­սիս մըն է ա­նա­պա­տի մէջ, պնդե­ցէ՛ք, հա­մա­ռե­ցէ՛ք եւ լիա­բուռն շա­րու­նա­կե­ցէ՛ք»։
­Յա­ջո­ղու­թեան մաղ­թանք­ներ «­Հա­մազ­գա­յին»ի «­Սօս-­Վա­նի» վար­չու­թեան։