Ան­նա ­Գա­զան­ճեան

­Կի­րա­կի՝ 10 ­Նո­յեմ­բե­րի ե­րե­կո­յեան, ­Գո­քի­նիոյ «­Զա­ւա­րեան» կեդ­րո­նէն ներս Հ.Կ.­Խա­չի Շր­ջա­նա­յին վար­չու­թիւ­նը կազ­մա­կեր­պեց ձեռ­նարկ՝ նո­ւի­րո­ւած՝ բժիշկ, բազ­մա­մեայ մար­դա­սի­րա­կան գոր­ծու­նէու­թիւն ու­նե­ցող ու նախ­կին եւ­րոե­րես­փո­խան տոքթ. Է­լէ­նի ­Թէո­խա­րու­սին հետ: ­Ներ­կայ էին թե­մա­կալ Ա­ռաջ­նորդ ­Գե­ղամ արք. ­Խա­չե­րեան, Ազ­գա­յին վար­չու­թեան ա­տե­նա­պե­տը եւ ան­դամ­նե­րը, Հ.Յ.Դ. ­Յու­նաս­տա­նի ­Կեդ­րո­նա­կան ­Կո­մի­տէի ներ­կա­յա­ցու­ցի­չը եւ ան­դամ­նե­րը, շրջա­նի հո­գե­ւոր հո­վի­ւը, ­Փան­տիոյ հա­մալ­սա­րա­նի դա­սա­խօս՝ պրն. Խ­րիս­թո­տու­լոս Եա­լու­րի­տիս, ­Յու­նաս­տա­նի ­Պոն­տո­սա­կան կազ­մա­կեր­պու­թիւն­նե­րու նա­խա­գա­հը, միու­թիւն­նե­րու ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներ եւ հոծ թի­ւով հայ­րենա­կից­ներ, ո­րոնք ծայ­րէ-ծայր լե­ցու­ցած էին «­Զա­ւա­րեան» կեդ­րո­նի զոյգ սրահ­նե­րը:
Ե­լոյ­թը սկսաւ տոքթ. ­Թէո­խա­րու­սի կեն­սագ­րա­կա­նը ներ­կա­յաց­նող տե­սաե­րի­զի մը ցու­ցադ­րու­թեամբ՝ իր նո­ւա­ճում­նե­րով գի­տա­կան, գրա­կան, մար­դա­սի­րա­կան ու քա­ղա­քա­կան մար­զե­րէն ներս:
­Յա­ջոր­դա­բար, Հ. Կ. ­Խա­չի Շրջ. վար­չու­թեան ա­տե­նա­պե­տու­հի ընկ. ­Լի­զէթ ­Գի­րա­զեան ձեռ­նար­կի բա­ցու­մը կա­տա­րեց եւ խօ­սե­ցաւ տոքթ. ­Թէո­խա­րու­սի անձ­նա­ւո­րու­թեան մա­սին:
­Թէո­խա­րուս մօ­տէն ապ­րած է Ար­ցա­խի ա­զա­տագ­րա­կան պայ­քա­րը իր սկիզ­բէն՝ հայ ժո­ղո­վուր­դին դի­կունք կանգ­նե­լով իբ­րեւ բժիշկ ու բա­րե­կամ: Ար­ժա­նա­ցած է տաս­նեակ շքան­շան­նե­րու եւ պար­գե­ւատ­րում­նե­րու մի­ջազ­գա­յին մա­կար­դա­կի վրայ իր եր­կա­րա­մեայ մար­դա­սի­րա­կան գոր­ծու­նէու­թեան հա­մար աշ­խար­հի տար­բեր եր­կիր­նե­րու մէջ: Անց­նող ա­միս, ան պաշ­տօ­նա­կան հիւրն էր Հ.Օ.Մ.ի հա­մա­հայ­կա­կան պատ­գա­մա­ւո­րա­կան ժո­ղո­վին ­Գա­նա­տա­յի մէջ, ուր ան­գամ մը եւս պար­գե­ւատ­րո­ւե­ցաւ հայ ժո­ղո­վուր­դին ի նպաստ իր ծա­ռա­յու­թեան հա­մար:
Անց­նե­լով ձեռ­նար­կի գե­ղա­րո­ւես­տա­կան յայ­տագ­րին՝ Հ­ռի­փսի­մէ ­Կա­րա­պե­տեան ապ­րու­մով աս­մուն­քեց ­Գէորգ Է­մի­նի «­Սաս­նոյ պա­րը», իսկ ­Ռո­զի­նա ­Մար­տի­րո­սեան սան­թու­րի վրայ նո­ւա­գեց ու եր­գեց եր­կու յատ­կանշ­ական ժո­ղովր­դա­յին եր­գեր: ­Ներ­կա­նե­րը ջերմ ծա­փա­հա­րու­թիւն­նե­րով գնա­հա­տե­ցին ա­նոնց կա­տա­րում­նե­րը:
­Յա­ջոր­դա­բար, երկ­րորդ տե­սաե­րիզ մը ներ­կա­յա­ցո­ւե­ցաւ, ուր տոքթ. ­Թէո­խա­րուս յու­զու­մով կ­՚անդ­րա­դառ­նար իր կազ­մա­կեր­պած մար­դա­սի­րա­կան պա­տո­ւի­րա­կու­թիւն­նե­րուն, Ար­ցա­խեան պայ­քա­րի ա­ռա­ջին տա­րի­նե­րէն ի­րենց դի­մագ­րա­ւած դժո­ւա­րու­թիւն­նե­րուն, իր մշա­կած սերտ կա­պե­րուն հա­յու­թեան հետ, ո­րոնց պատ­ճա­ռով ան մեզ ազ­գա­կից կը նկա­տէ: Ա­ռա­ւել, ան կ­՚ակ­նար­կէր ­Կիպ­րո­սի հել­լէն ժո­ղո­վուր­դին, որ յա­ջո­ղե­ցաւ 250.000 կիպր. ոս­կի հան­գա­նա­կել Ս­տե­փա­նա­կեր­տի հի­ւան­դա­նո­ցը օժտե­լու հա­մար անհ­րա­ժեշտ բժշկա­կան ի­րե­րով ու դե­ղե­րով:
­Ցու­ցադ­րու­մէն ետք ընկ. ­Լի­զէթ ­Գի­րա­զեան բեմ հրա­ւի­րեց օ­րո­ւան պա­տո­ւոյ հիւ­րը:
­Տոքթ. ­Թէո­խա­րուս պատ­մեց, միա­ժա­մա­նակ նկար­ներ ցոյց տա­լով պաս­տա­ռի վրայ, ինչ­պէս ա­ռի­թը ու­նե­ցաւ մտա­ւո­րա­կան­ներ ճանչ­նա­լու, ինչ­պի­սի են՝ ­Գէորգ Է­մին, ­Սիլ­վա ­Կա­պու­տի­կեան, ­Նա­զիմ ­Հիք­մէթ՝ ­Հա­յաս­տան ու Ար­ցախ ճամ­բոր­դու­թիւ­ննե­րուն ըն­թաց­քին:
Ան ծա­նօ­թա­ցաւ նաեւ հայ ժո­ղո­վուր­դին ու հասկ­ցաւ Ար­ցա­խեան պայ­քա­րի բուն ի­մաստն ու նպա­տա­կը, որ ու­րիշ բան չէ՝ քան 1922ին, ­Խորհր­դա­յին ­Միու­թեան ժա­մա­նակ, ա­պօ­րի­նի կեր­պով Ատր­պէյ­ճա­նին կցո­ւած հայ­կա­կան հո­ղե­րու ա­զա­տագ­րու­մը եւ ոչ ա­նոնց խզու­մը ա­զե­րի­նե­րու երկ­րէն: ­Յի­շեց ա­զա­տագ­րա­կան պայ­քա­րի ա­ռա­ջին օ­րե­րը, երբ հայ զի­նո­ւոր­նե­րը կը կռո­ւէին տար­րա­կան զէն­քե­րով, իսկ ան իր գոր­ծա­կից­նե­րով ճիգ չէին խնա­յեր վի­րա­ւոր­նե­րը բու­ժե­լու, ծայ­րա­յեղ դժո­ւար պայ­ման­նե­րու տակ, այ­սինքն՝ սաս­տիկ ցուրտ, դե­ղո­րայ­քի եւ կա­րե­ւոր բժշկա­կան սար­գա­ւո­րում­նե­րու չգո­յու­թիւն:
­Հա­յաս­տա­նի, ինչ­պէս նաեւ ­Յու­նաս­տա­նի եւ ­Կիպ­րո­սի ա­ջակ­ցու­թեան շնոր­հիւ կա­րե­լի ե­ղաւ զի­նո­ւոր­նե­րու զի­նու­մը եւ անհ­րա­ժեշտ բժշկա­կան գոր­ծիք­նե­րու եւ դե­ղե­րու ա­ռա­քու­մը: Հ.Օ.Մ.ը, այլ մար­դա­սի­րա­կան կազ­մա­կեր­պու­թիւն­նե­րու կար­գին, իր ներդ­րու­մը ու­նե­ցաւ եւ աս­տի­ճա­նա­բար Ար­ցա­խեան պայ­քա­րը նո­ւա­ճում­ներ ար­ձա­նագ­րեց:
­Տոքթ. ­Թէո­խա­րուս բա­ցատ­րեց, որ 1994ին զի­նա­դա­դա­րի ստո­րագ­րու­մէն ետք եւ­րոե­րես­փո­խան­նե­րու խումբ մը Ֆ­րանք Էն­կէ­լի գլխա­ւո­րու­թեամբ, սկսաւ Ար­ցա­խեան պայ­քա­րի հար­ցը ար­ծար­ծել Պ­րիւք­սէ­լի մէջ քա­ղա­քա­կան ու դի­ւա­նա­գի­տա­կան աս­պա­րէ­զի վրայ:
­Տոքթ. Է­լէ­նի ­Թէո­խա­րուս նշեց, որ իր գոր­ծու­նէու­թիւ­նը հիմ­նո­ւած է բա­րո­յա­կան ար­ժէք­նե­րու վրայ եւ ինք ա­ռաջ­նա­հերթ կը նկա­տէ աղ­քա­տու­թեան ու սո­վի դէմ պայ­քա­րը, մարդ­կա­յին կեան­քի պաշտ­պա­նու­թիւ­նը, տկար­նե­րու օ­ժան­դա­կու­թիւ­նը եւ բռնու­թեան կա­սե­ցու­մը եւ այս ա­ռու­մով իր եր­թը կը զու­գա­դի­պի Հ.Օ.Մ.ի մար­դա­սի­րա­կան ծրա­գիր­նե­րուն: Ան նմա­նու­թիւն­ներ կը գտնէ հայ ու կիպ­րա­ցի յոյն ժո­ղո­վուրդ­նե­րուն մի­ջեւ եւ կը հա­ւա­տայ, որ պէտք է պայ­քա­րիլ ինք­նո­րոշ­ման ի­րա­ւուն­քին հա­մար: Իր խօս­քի ա­ւար­տին, յայ­տա­րա­րեց յու­շար­ձա­նի մը կա­ռուց­ման ծրա­գի­րը ­Կիպ­րո­սի մէջ, որ նո­ւի­րո­ւած պի­տի ըլ­լայ ա­զա­տագ­րա­կան պայ­քար մղող ժո­ղո­վուրդ­նե­րուն, ո­րոնց մէջ են նաեւ հա­յե­րը:
­Յա­ջոր­դա­բար, ա­ռի­թը տրո­ւե­ցաւ ներ­կա­նե­րուն կար­ծիք­ներ ար­տա­յայ­տե­լու կամ հար­ցում­ներ ուղ­ղե­լու խօս­ողին:
­Հե­տաքրք­րա­կան էր տոքթ. ­Թէո­խա­րու­սի տե­սա­կէ­տը երբ հար­ցուե­ցաւ Ար­ցա­խի հար­ցին շուրջ զար­գա­ցում­նե­րու մա­սին, ո­րու հա­մա­ձայն՝ ­Հա­յաս­տան պատ­ճառ չու­նի Ար­ցա­խի հան­րա­պե­տու­թիւ­նը ճանչ­նա­լու, ո­րով­հե­տեւ կրնայ ան­մի­ջա­պէս յայ­տա­րա­րել Ար­ցա­խի միա­ցու­մը ­Հա­յաս­տա­նին, մէկ ու միա­ցեալ պե­տու­թեան հիմ­քե­րը դնե­լով:
Ընկ. ­Լի­զէթ ­Գի­րա­զեան տոքթ. ­Թէո­խա­րու­սին յանձ­նեց խորհր­դան­շա­կան յու­շա­նո­ւէր մը Հ. Կ. ­Խա­չին կող­մէ, շնոր­հա­կա­լու­թիւն յայտ­նե­լով իր բազ­մա­մեայ ծա­ռա­յու­թեան հա­մար հայ ժո­ղո­վուր­դին եւ յա­ջո­ղու­թիւն մաղ­թեց իր ա­պա­գա­յի ծրա­գիր­նե­րուն:
­Ձեռ­նար­կի ա­ւար­տէն ա­ռաջ, Սրբա­զան հայ­րը իր գնա­հա­տա­կան խօս­քը փո­խան­ցեց տոքթ. ­Թէո­խա­րու­սին, որուն ծա­նօ­թա­ցած էր եր­կար տա­րի­ներ ա­ռաջ, ­Թե­սա­ղո­նի­կէի մէջ, երբ կը պատ­րաս­տո­ւէր Ար­ցախ ճամ­բոր­դե­լու իր պա­տո­ւի­րա­կու­թեան հետ:
Ող­ջու­նեց իր անձ­նա­ւո­րու­թեան վե­հու­թիւ­նը եւ իր ան­սահ­ման սէ­րը մար­դուն հան­դէպ: Ող­ջու­նեց նաեւ ի­րեն իբ­րեւ հայ ժո­ղո­վուր­դի բա­րե­կամ եւ մեծ հո­գե­կան ուժ ու­նե­ցող կին: Սր­բա­զա­նը ող­ջու­նեց նաեւ Հ.Օ.Մ.ը, որ իր հիմ­նադ­րու­մէն ի վեր, իր բա­րե­սի­րա­կան ու խնա­մա­տա­րա­կան ա­ռա­քե­լու­թե­նէն ան­դին, միշտ կը նպաս­տէ հայ կնոջ: ­Վեր­ջա­նա­լով, տոքթ. ­Թէո­խա­րու­սին մաղ­թեց, որ միշտ օգ­տա­կար ըլ­լայ, ուր որ ան գտնո­ւի:
­Ձեռ­նար­կը փա­կո­ւե­ցաւ Սրբա­զան հօր «­Պահ­պա­նիչ»ով:
­Յա­ջոր­դեց ճոխ հիւ­րա­սի­րու­թիւն: