­Հա­յաս­տա­նի ­Հան­րա­պե­տու­թեան զի­նո­ւած ու­ժե­րու կազ­մա­ւոր­ման 25րդ ­տա­րե­դար­ձին ա­ռի­թով՝ նա­խա­գահ ­Սերժ ­Սարգ­սեան` Ա­մե­նայն ­Հա­յոց ­Գա­րե­գին Բ. ­Կա­թո­ղի­կո­սի եւ ­Լեռ­նա­յին ­Ղա­րա­բա­ղի ­Հան­րա­պե­տու­թեան նա­խա­գահ ­Բա­կօ ­Սա­հա­կեա­նի հետ ու ­Հան­րա­պե­տու­թեան բարձ­րա­գոյն ղե­կա­վա­րու­թեան ու­ղեկ­ցու­թեամբ, 28 ­Յու­նո­ւար 2017ին այ­ցե­լած են «Ե­ռաբ­լուր» զի­նո­ւո­րա­կան պան­թէոն` յար­գան­քի տուրք մա­տու­ցե­լու ի­րենց կեան­քը հայ­րե­նի­քի ան­կա­խու­թեան հա­մար զո­հա­բե­րած հա­յոր­դի­նե­րու յի­շա­տա­կին:
­Նոյն ա­ռի­թով նա­խա­գա­հա­կան նստա­վայ­րին մէջ տե­ղի ու­նե­ցած է պար­գե­ւատր­ման ա­րա­րո­ղու­թիւն, ո­րու ըն­թաց­քին նա­խա­գահ ­Սերժ ­Սարգսեան հայ­րե­նի­քի սահ­ման­նե­րը պաշտ­պա­նե­լու հա­մար ցու­ցա­բե­րած խի­զա­խու­թեան, անձ­նու­րաց քա­ջու­թեան, անմ­նա­ցորդ նո­ւի­րու­մի, ինչ­պէս նաեւ՝ բա­նա­կա­շի­նու­թեան եւ զօր­քե­րու մար­տա­կան պատ­րաս­տո­ւա­ծու­թեան գոր­ծին մէջ ու­նե­ցած ա­ւան­դին հա­մար, շուրջ 200 զի­նո­ւոր­ներ եւ ա­զա­տա­մար­տիկ­ներ պար­գե­ւատ­րած է ­Հա­յաս­տա­նի ­Հան­րա­պե­տու­թեան բարձ­րա­գոյն պար­գեւ­նե­րով եւ շքան­շան­նե­րով, շնոր­հած է նաեւ բարձ­րա­գոյն զի­նո­ւո­րա­կան կո­չում­ներ:

­Բա­նա­կի օ­րո­ւան ա­ռի­թով՝ նա­խա­գահ ­Սերժ ­Սարգ­սեա­նի շնոր­հա­ւո­րա­կան ու­ղեր­ձը

­Սի­րե­լի՛ հայ­րե­նա­կից­ներ,

Շ­նոր­հա­ւո­րում եմ ձեզ հայ­կա­կան բա­նա­կի օ­րո­ւան եւ ­Հա­յաս­տա­նի ­Հան­րա­պե­տու­թեան զի­նո­ւած ու­ժե­րի կազ­մա­ւոր­ման 25րդ ­տա­րե­դար­ձին կա­պակ­ցու­թեամբ:
­Հայ­կա­կան բա­նա­կը ստեղ­ծո­ւեց մեր պե­տա­կա­նու­թեան վե­րա­կանգն­մա­նը զու­գըն­թաց: ­Սա­կայն բա­նա­կի կազ­մա­ւո­րու­մը սկսո­ւել էր ա­ւե­լի վաղ: Այն սկսո­ւել էր ոչ թէ վեր­ևից, այլ ներք­ևից՝ ինք­նա­բուխ ձե­ւով եւ ժո­ղովր­դի ինք­նա­պաշտ­պա­նա­կան բնազ­դով: ­Սում­կա­յի­թում, ­Պաք­ւում եւ Ատր­պէյ­ճա­նի այլ բնա­կա­վայ­րե­րում ծա­ւա­լո­ւած դա­ժան ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րը վե­րարթ­նաց­րին մեր պատ­մա­կան յի­շո­ղու­թիւ­նը՝ կո­տո­րած­նե­րի եւ գաղ­թի ճա­նա­պարհ­նե­րի սահմռ­կե­ցու­ցիչ տե­սա­րան­նե­րով: ­Տա­րե­րայ­նօ­րէն ձե­ւա­ւո­րո­ւող, բայց խո­րա­պէս գի­տակ­ցո­ւած կա­մա­ւո­րա­կան շար­ժու­մը եւ կա­մա­ւոր­նե­րի ա­ռա­ջին ջո­կատ­նե­րը դար­ձան այն խա­րիս­խը, ո­րի վրայ պի­տի բարձ­րա­նար փա­ռա­ւոր ու յաղ­թա­կան մի բռունցք՝ հայ­կա­կան բա­նա­կը:
­Մենք որ­պէս ազգ հա­մախմ­բո­ւե­ցինք: Այդ­պէս վեր­ջին ան­գամ հա­մախմ­բո­ւել էինք ­Սար­դա­րա­պա­տում: ­Մեզ չվա­խեց­րին հա­կա­ռա­կոր­դի գե­րա­զան­ցող ռե­սուրս­նե­րը (աղ­բիւր­ներ, պա­շար­ներ): Ա­ւե­լին, այդ հան­գա­ման­քը մեզ ստի­պեց լրջա­նալ, հա­ւա­քո­ւել եւ կենտ­րո­նա­նալ:
­Մեր բա­նա­կը ձե­ւա­ւո­րո­ւեց կռո­ւի դաշ­տում: Իսկ թշնա­մու դէմ պա­տե­րազ­մը վա­րում էինք բա­ռի բուն ի­մաս­տով մեր տան մէջ:
­Յի­շեմ մի ե­ղե­լու­թիւն. մար­դը կռւում է զէն­քը ձեռ­քին իր տան պա­տե­րից ներս: ­Պատշ­գամ­բից նա­հան­ջում է խո­հա­նոց, ա­պա՝ կռո­ւե­լով, նա­հան­ջում է ճա­շա­սե­նեակ, յե­տոյ նո­րից յետ է գրա­ւում, ա­զա­տագ­րում իր խո­հա­նոցն ու պատշգամ­բը: ­Սա փո­խա­բե­րու­թիւն չէ: ­Սա կոնկ­րետ (ո­րո­շա­կի) օ­րի­նակ է ­Քա­րին­տա­կի հե­րո­սա­մար­տից:
­Մեզ պար­տադ­րո­ւած պա­տե­րազ­մը մեր ողջ ժո­ղովր­դին դարձ­րեց բա­նակ: ­Սա՛ է ի­րա­կա­նու­թիւ­նը:
­Միւս կող­մից՝ մենք կա­րիք ու­նէինք ար­հես­տա­վարժ, փոր­ձա­ռու եւ ռազ­մա­րո­ւես­տին խո­րա­պէս տի­րա­պե­տող կատ­րա­յին սպա­նե­րի: ­Մեզ յա­ջո­ղո­ւեց անցն­ցում կեր­պով, ներ­դաշ­նա­կօ­րէն, միա­հիւ­սել զի­նո­ւո­րա­կան­նե­րի մաս­նա­գի­տա­կան հմտու­թիւն­ներն ու աշ­խար­հա­զօ­րի բարձր մար­տա­կան ո­գին: ­Մենք գի­տակ­ցում էինք, որ ֆի­տա­յու­թիւ­նը, իր ողջ հե­րո­սա­կա­նու­թեամբ հան­դերձ, այ­լեւս հե­ռան­կար չու­նէր: Ե­կել էր կա­նո­նա­ւոր բա­նակ ձե­ւա­ւո­րե­լու ժա­մա­նա­կը: Եւ ­Խորհր­դա­յին ­Միու­թեան ողջ տա­րած­քից հայ­րե­նի­քի կան­չով վե­րա­դար­ձած զի­նո­ւո­րա­կան­նե­րը ի­րա­կա­նաց­րե­ցին այդ բարդ աշ­խա­տան­քը:
­Սի­րե­լի՛ հայ­րե­նա­կից­ներ,
­Քա­ռորդ դար ա­ռաջ, ­Վազ­գէն ­Սարգ­սեա­նի հրա­մա­նով՝ մեր բա­նա­կը դար­ձաւ պե­տա­կան հաս­տա­տու­թիւն: Այդ օ­րո­ւա­նից ի վեր մենք ար­դէն ինք­նա­պաշտ­պա­նա­կան պա­տե­րազմ էինք վա­րում պե­տա­կա­նօ­րէն: Այդ օ­րից սկսած գրւում է ­Հա­յաս­տա­նի ­Հան­րա­պե­տու­թեան զի­նո­ւած ու­ժե­րի նոր եւ փա­ռա­ւոր տա­րեգ­րու­թիւ­նը:
Այդ տա­րեգ­րու­թեան բազ­մա­թիւ է­ջեր եւ հե­րոս­ներ ար­դէն իսկ դա­սագրքե­րում են: Ա­ւե­լի՛ն, այդ տա­րեգ­րու­թիւ­նը դար­ձել է մեր ազ­գա­յին ինք­նա­գի­տակ­ցու­թեան ան­քակ­տե­լի մա­սը: Այդ տա­րեգ­րու­թիւ­նը մեր ար­ժա­նա­պա­տուու­թիւնն է, մարդ­կա­յին ու ազ­գա­յին ինք­նա­սի­րու­թիւ­նը, մեր ա­զա­տու­թեան վա­ւե­րա­գի­րը:
­Բազ­միցս շեշ­տել եմ, որ ռազ­մա­կան ո­րե­ւէ գոր­ծո­ղու­թիւն, ա­ռա­ւել եւս նոր պա­տե­րազմ չի կա­րող բե­րել Ար­ցա­խի խնդրի լուծ­ման: Ա­ւե­լին, նոր պա­տե­րազ­մը կը դառ­նայ ա­ռանց այդ էլ բարդ խնդրի նոր, ծանր բաղ­կա­ցու­ցիչ եւ ո՛չ խնդրի լու­ծում:
­Նա­խորդ տա­րո­ւայ Ապ­րի­լեան ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րը մի ա­ւե­լորդ ան­գամ (շեշ­տում եմ «ա­ւե­լորդ» ան­գամ) ե­կան ա­պա­ցու­ցե­լու մեր հա­կա­ռա­կորդ­նե­րին, որ ու­ժի կի­րառ­ման կամ դրա սպառ­նա­լի­քի ճա­նա­պար­հը ող­բեր­գա­կան է եւ փա­կու­ղա­յին: Այ­սինքն՝ դա ճա­նա­պարհ չէ:
Այդ ի­րա­դար­ձու­թիւն­նե­րը նաեւ ակնյայ­տօ­րէն ցոյց տո­ւե­ցին, թէ որ­քան կեն­սա­կան եւ ան­փո­խա­րի­նե­լի կա­րե­ւո­րու­թիւն ու­նի Ար­ցա­խի շուր­ջը ստեղ­ծո­ւած անվ­տան­գու­թեան գօ­տին: ­Մենք չենք պատ­րաստ­ւում եւս մի տե­ւա­կան պա­տե­րազմ վա­րել մեր սե­փա­կան տան պատշ­գամ­բում եւ խո­հա­նո­ցում: ­Մենք դա ար­դէն ա­րել ենք:
­Սի­րե­լի՛ հայ­րե­նա­կից­ներ,
­Մեր նա­հա­տակ­նե­րի թա­փած ա­րիւ­նը գին է, որ մենք վճա­րել ենք յա­նուն մեր ա­զա­տու­թեան եւ ա­պա­գա­յի: Այ­սօր ե­րախ­տա­պարտ սե­րունդ­նե­րը գլուխ են խո­նար­հում մեր ան­մահ­նե­րի յի­շա­տա­կի առ­ջեւ եւ պա­տո­ւով շա­րու­նա­կում են ի­րենց հայ­րե­րի ու պա­պե­րի հայ­րե­նա­նո­ւէր գոր­ծը:
Այ­սօ­րո­ւայ զի­նո­ւո­րա­կան­ներն ու զօ­րա­կո­չիկ­նե­րը, ար­դէն նոր կա­ռոյց­նե­րի եւ սպա­ռա­զի­նու­թեան պայ­ման­նե­րում, շա­րու­նա­կում են կա­տա­րե­լա­գոր­ծո­ւել եւ զար­գա­նալ, շա­րու­նա­կում են լի­նել ­Հա­յաս­տա­նի եւ Ար­ցա­խի յու­սա­լի վա­հա­նը: ­Խա­ղա­ղու­թեան ա­ւե­լի ա­մուր պաշտ­պան եւ խա­ղա­ղու­թեան ա­ւե­լի հա­մո­զո­ւած կողմ­նա­կից, քան հայ­կա­կան բա­նակն է, ներ­կայ պայ­ման­նե­րում դժո­ւար է գտնել:
­Յա­ջորդ քսան­հինգ տա­րի­նե­րը մեր բա­նա­կի հա­մար լի­նե­լու են ո­րա­կա­կան նոր վե­րել­քի տա­րի­ներ։
Ս­պա­յու­թիւ­նը` որ­պէս մեր ազ­գա­յին մտա­ւո­րա­կա­նու­թեան ա­ռանձ­նա­յա­տուկ շերտ, ու­նե­նա­լու է ա­ւե­լի բարձր հա­սա­րա­կա­կան վարկ ու կշիռ, ու­նե­նա­լու է ա­ւե­լի բարձր մաս­նա­գի­տա­կան, այդ թւում՝ տեխ­նո­լո­կիա­կան պատ­րաս­տո­ւա­ծու­թիւն։ ­Զօ­րա­կո­չիկ­նե­րի հա­մար ծա­ռա­յու­թիւ­նը դառ­նա­լու է իս­կա­պէս կեան­քի դպրոց՝ սկսած ռազ­մա­կան հմտու­թիւն­նե­րից, վեր­ջաց­րած քա­ղա­քա­ցիա­կան եւ հո­գե­բա­նա­կան պատ­րաս­տո­ւա­ծու­թեամբ։
­Հա­յաս­տա­նի ­Հան­րա­պե­տու­թեան զի­նո­ւած ու­ժե­րի կազ­մա­ւոր­ման 25րդ ­տա­րե­դար­ձը մեծ տօն է՝ շատ մեծ տօն: Կր­կին շնոր­հա­ւո­րում եմ բո­լո­րիս եւ մաղ­թում եմ ո­գու ա­րիու­թիւն, ան­կոտ­րում կամք եւ խա­ղա­ղու­թիւն:

Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն: