«Եկէ՛ք երգենք հայերէն» միջոցառման առիթով

ՆՈՒԱՐԴ ՆՇԱՆԵԱՆ-ՈՒՆԱՆԵԱՆ

­Մի պարզ ­Կի­րա­կի օր էր։ Ա­մէն ­Կի­րա­կո­ւայ նման այդ օրն էլ Ս. ­Պա­տա­րագ մա­տու­ցո­ւեց. Աս­տու­ծոյ դռնե­րը բաց էին բո­լո­րի հա­մար…
­Բայց ա­ւա՜ղ մար­դիկ ա­ւե­լի կա­րե­ւոր գոր­ծեր ու­նէին ե­րե­ւի այդ օ­րը, կամ՝ ե­րե­ւի Աս­տու­ծոյ տուն այ­ցե­լում են, երբ նրա­նից օգ­նու­թիւն կամ սպա­սե­լիք ու­նեն, ե­րե­ւի մի փոքր ա­ւե­լի պարզ շա­րու­նա­կեմ միտքս… որ հաս­կա­նա­լի լի­նի բո­վան­դա­կու­թեան ի­մաս­տը:
­Բո­լո­րը տե­ղեակ էին, թէ՛ դի­մա­տետ­րի է­ջե­րից եւ թէ «Ա­զատ Օր» թեր­թից, որ այդ ­Նո­յեմ­բեր 11ի ­Կի­րա­կի ա­ռա­ւօ­տեան Ս. ­Պա­տա­րա­գից յե­տոյ, պի­տի լի­նի մի­ջո­ցա­ռում՝ «Ե­կէք եր­գենք միա­սին», «Ս. ­Կա­րա­պետ» ե­կե­ղեց­ւոյ սրա­հում, եւ բո­լո­րը տե­ղեակ էին, որ մի փոքր ներդ­րում պէտք է ու­նե­նան այդ մի­ջո­ցառ­մա­նը:
Ափ­սո­սան­քով եւ մեծ ցա­ւով եմ շեշ­տում «կորց­րե­ցին ով­քեր՝ որ ներ­կայ չէին»: Ե­րե­ւի նրանք ա­ւե­լի կա­րե­ւոր տե­ղեր ու­նէին հան­գա­նա­կու­թիւն ա­նե­լու… բայց պա­հանջ­ներ ներ­կա­յաց­նել եւ սպա­սե­լիք­ներ ու­նե­նալ ե­կե­ղե­ցուց՝ միշտ պատ­րաստ ենք:
Կ­’ու­զեմ խօսքս ուղ­ղել մեզ՝ բո­լոր հա­յե­րիս, ինձ հա­մար հա­յի մէջ խտրա­կա­նու­թիւն դնել չկայ՝ յու­նա­հայ, հա­յաս­տա­նա­հայ, պարս­կա­հայ, գա­նա­տա­հայ, ֆրան­սա­հայ, կա­րող եմ այս­պէ՜ս ամ­բողջ երկ­րագն­դի հա­յե­րին թո­ւել մէկ առ մէկ…:
Երբ մենք օ­տար ա­փե­րում մո­ռա­նում ենք, որ հայ ենք, ին­չո՞ւ ենք վի­րա­ւոր­ւում, երբ մեզ օ­տար են ա­նո­ւա­նում օ­տար­նե­րը: Երբ զա­ւա­կը ծնո­ղից կամ ծնո­ղը զա­ւա­կից օգ­նու­թիւն կամ ա­ջակ­ցու­թիւն է խնդրում՝ պատ­րաստ են եր­կուսն էլ օգ­նե­լու. հա­ւա­տա­ցէ՛ք այդ օ­րը ե­կե­ղե­ցին ձեր մի փոքր, բայց մեծ լու­մա­յի կարի­քը ու­նէր: Որ­տե՞ղ էիք…
Այն­տեղ գտնո­ւող ա­մէն մէկս այդ օր գոր­ծեր ու­նէինք, բայց դրանք այն­քան կա­րե­ւոր չէին, որ­քան որ կա­րե­ւոր էր այդ օ­րը միախմ­բո­ւել ե­կե­ղեց­ւոյ սրա­հում: Ե­րե­ւի՛, թէ այս­տեղ բազ­մա­կէտ դնեմ, ո­րով­հե­տեւ ա­սե­լիքս ա­ւե­լին է…
­Բայց հի­մա կ’ու­զեմ սրտանց շնոր­հա­կա­լու­թիւն­ներս յայտ­նեմ.- Շ­նոր­հա­կալ եմ՝ այդ օ­րը սրա­հում գտնո­ւող­բո­լոր մարդ­կան­ցից մէկ առ մէկ:
Շ­նոր­հա­կալ ենք մեր սի­րե­լի ու պա­տո­ւա­կան ե­կե­ղե­ցու հո­վիւ ­Նա­րեկ Քհնյ. ­Շա­հի­նեա­նից՝ նման բա­ցա­ռիկ մտայ­ղաց­ման հա­մար:
Ա­ռանձ­նա­պէս շնոր­հա­կա­լու­թիւն՝ ե­րա­ժիշտ պրն. ­Կա­րօ ­Պար­տաք­ճեա­նին, իր սի­րա­յօ­ժար մաս­նա­կ­ցու­թեան եւ այդ օ­րը գե­ղե­ցիկ ե­րաժշ­տու­թեամբ տօ­նա­կան տրա­մադ­րու­թիւն պար­գե­ւե­լու եւ իր աշ­խա­տան­քա­յին օ­րը մեզ նո­ւի­րե­լու հա­մար:
Ա­ռանձ­նա­պէս շնոր­հա­կա­լու­թիւն ե­կե­ղե­ցու ­Տիկ­նանց ­Մարմ­նի բո­լոր ան­դա­մու­հի­նե­րին, նրանց՝ ով­քեր ա­պա­հո­վե­ցին այդ օ­րո­ւայ սե­ղան­նե­րի պատ­րաս­տու­թիւն­նե­րը, հա­մեղ կե­րա­կուր­նե­րը, ա­նու­շե­ղէն­նե­րը եւ սե­ղան­նե­րի իւ­րա­յա­տուկ ձե­ւա­ւո­րու­մը: Ն­րանց աշ­խա­տան­քը անգ­նա­հա­տե­լի է եւ յար­գան­քի ար­ժա­նի:
Այժմ ա­ռանձ­նա­յա­տուկ եւ բարձր գնա­հա­տան­քի ար­ժա­նի այն բո­լոր ան­հատ­նե­րին՝ ով­քեր ի­րենց գե­ղե­ցիկ ներ­կա­յու­թեամբ եւ մի փոքր նիւ­թա­կան ներդ­րու­մով էլ ա­ւե­լի գե­ղեց­կաց­րին այդ օ­րը: Այն­քան ջեր­մու­թիւն ու խա­ռը գե­ղե­ցիկ զգա­ցո­ղու­թիւն­ներ կա­յին երգ ու պա­րի, ե­րաժշտու­թեան մէջ:
­Բո­լորս հայ էինք, հա­յե­րէն էինք եր­գում ու պա­րում: ­Յու­սամ այս ա­ւան­դու­թիւ­նը շա­րու­նա­կա­կան կը լի­նի:
­Հա­ւա­տա­ցէք, որ կորց­րե­ցիք մէկ ժպիտ պար­գե­ւե­լու եւ ստա­նա­լու պա­հը: ­Նաեւ գու­ցէ հի­մա պա­հը չէ, բայց իմ եւ մեր ամ­բողջ սրտցաւ հա­յու­թեան ա­նու­նից շնոր­հա­կա­լու­թիւն եմ յայտ­նում այն բո­լոր մարդ­կանց, ով­քեր յատ­կա­պէս «­Սուրբ ­Կա­րա­պետ» ե­կե­ղե­ցու գո­յա­տեւ­ման գոր­ծում ի­րենց լու­ման ու­նեն:
Այ­սու­հետ ե­կե­ղե­ցին ըն­կա­լէք ոչ միայն ձեր ցան­կու­թիւն­նե­րին ու պա­հանջ­նե­րին կա­տար­ման վայր, այլ՝ մտա­ծենք, որ եր­բեմն նա էլ ձեր օգ­նու­թեան կա­րի­քը ու­նի…
Աս­տո­ւած պա­հա­պան եւ վարձ­քը կա­տար բո­լո­րին: