Գոյժ

­Յու­նաս­տա­նի ­Հա­մազ­գա­յին ­Հայ Կր­թա­կան եւ Մ­շա­կու­թա­յին ­Միու­թեան Շր­ջա­նա­յին ­Վար­չու­թիւ­նը՝ խո­րա­պէս կը գու­ժէ իր ե­րէց սե­րուն­դի բազ­մա­վաս­տակ ան­դամ­նե­րէն ընկ. ­Կա­րօ ­Ղե­ւոն­դեա­նի մա­հը։
­Հան­գու­ցեա­լը կա­նուխ տա­րի­քէն իր ազ­գա­յին նկա­րա­գիրն ու մշա­կու­թա­յին սէրն ու տա­ղան­դը կազ­մա­ւո­րեց յու­նա­հայ գա­ղու­թի ի­րար յա­ջոր­դող տաս­նա­մեակ­նե­րու բազ­մաշ­նորհ կեան­քի ան­դաս­տա­նին մէջ` իր ան­վե­րա­պահ ու գործ­նա­կան ներ­դրու­մը բե­րե­լով թա­տե­րա­կան կեան­քի, երգ­չա­խում­բի, մե­ներ­գի, աս­մուն­քի, սե­ղա­նա­պե­տու­թեան (թա­մա­տա­յու­թեան) եւ վար­չա­կան զա­նա­զան մար­զե­րէ ներս, հա­րուստ ու ան­փո­խա­րի­նե­լի ներ­կա­յու­թեան մը ար­ժա­նի փաստն ու վկա­յու­թիւ­նը տա­լով։
Իր մաս­նակ­ցու­թիւնն ու ներդ­րու­մը զու­գա­հե­ռա­բար ե­ղան մշա­կու­թա­յին-քա­ղա­քակր­թա­կան, դաս­տիա­րակ­չա­կան, այ­լեւ՝ գա­ղա­փա­րա­կա՛ն։
­Մեր ե­րէց ըն­կե­րը գա­ղա­փա­րա­կա­նօ­րէն կը հա­ւա­տար, թէ հա­յը պէտք է ծա­ռա­յէ հա­յուն, մար­դը պէտք է ծա­ռա­յէ մար­դուն։ Իր մէջ ազ­նո­ւօ­րէն միա­խառ­նո­ւած էին նկա­րագ­րա­յին բազ­մա­պի­սի փափ­կան­կատ ա­ռա­քի­նու­թիւն­ներ, զորս կը մա­տու­ցէր պարզ, հա­մեստ ու հա­ղոր­դա­կան ո­ճով։
­Ձե­ւա­կա­նու­թան մարդ չե­ղաւ ան եր­բեք. ազ­նիւ ու ա­նոյշ ժպի­տով, հո­գե­կան ան­հուն մտեր­մու­թեամբ ու ան­սահ­ման նո­ւի­րու­մով ու մա­տու­ցու­մով կը հաս­նէր ա­մէն ին­չի եւ կը շէնց­նէր, կը գու­նա­ւո­րէր մեր ձեռ­նարկ­նե­րուն մթնո­լոր­տը, իր գե­ղա­րո­ւես­տա­կան ան­հա­տա­կա­նու­թան շեշտն ու կնի­քը դրոշ­մե­լով։
Ազ­գա­յին ո­րե­ւէ պար­տա­կա­նու­թեան հան­դէպ կը դրսե­ւո­րէր ան­սա­կարկ պատ­րաս­տա­կա­մու­թիւն ու իր համ­բե­րա­տար վե­րա­բե­րու­մով կը դաս­տիա­րա­կէր նոր սե­րունդ­նե­րուն նկա­րա­գի­րը, հե­ռա­կայ ան­ցեա­լը եւ մօ­տա­ւոր ներ­կան ի­րար լա­ւա­պէս ներ­դաշ­նա­կե­լով։
­Մէկ խօս­քով՝ անձ մըն էր, որ ի՛ր կեան­քի օ­րի­նա­կով՝ հայ կեան­քին մէջ պարզ ան­ցորդ մը չե­ղաւ։
Ան­մի­ջա­կա­նօ­րէն գոր­ծակ­ցած ըլ­լա­լով Ար­շա­ւիր ­Գա­զան­ճեա­նի եւ ­Կար­պիս ­Ֆու­րուն­ճեա­նի, այ­լեւ ի­րեն սերն­դա­կից տա­ղան­դա­ւոր գոր­ծըն­կեր­նե­րու հետ՝ թա­տե­րա­կան գե­րա­զանց վա­յել­քի ու ապ­րում­նե­րու լա­ւա­գոյն յի­շա­տակ­ներ թո­ղուց իր ետ­քին։
2003ին ­Հա­մազ­գա­յի­նի Շր­ջա­նա­յին ­Վար­չու­թիւ­նը, իր եր­կա­րա­մեայ ու բազ­մա­բե­ղուն գոր­ծու­նէու­թեան հա­մար, հրա­պա­րա­կաւ ու այլ ­Հա­մազ­գայ­նական­նե­րու հետ յու­շա­տախ­տա­կի ար­ժա­նա­ցուց ­Կա­րօ ­Ղե­ւոն­դեա­նը՝ «­Հա­մազ­գա­յի­նի պա­տո­ւա­կալ ան­դա­մի» կո­չու­մը շնոր­հե­լով ա­նոր։
­Մեր մտքին ու յի­շո­ղու­թեան մէջ, մին­չեւ այ­սօր, կեն­դա­նի շեշ­տով կը հնչէ «Այս հո­ղե­րը մերն են» ներշն­չո­ւած քեր­թո­ւա­ծը, որ խան­դա­վառ յու­զու­մով ու ե­րախ­տա­գի­տու­թեամբ կը վկա­յա­կո­չէր ան։
Ա­յո՛, սի­րե­լի ըն­կեր, «այս հո­ղե­րը մե՛րն են» եւ միշտ մե՛­րը պի­տի մնան։ Վստա՛հ ե­ղիր ա­նոր։