Գոհաբանական աղօթքի եւ յուշարձանին առջեւ, դափնեպսակներու զետեղման ընթացքին՝ նախագահ ընկ. Արման Գրիգորեանի բացման խօսքը

0
65

24 Απριλίου του 1915, μια ημερομηνία που έμελλε να αλλάξει το ρου της ιστορίας για ολόκληρο τον Αρμενικό λαό. 109 χρόνια μετά, η 24η Απριλίου παραμένει χαραγμένη στις ψυχές των λαού μας αλλά και όλου του πολιτισμένου κόσμου ως η ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Στη σημερινή Δοξολογία, που αποτελεί και αυτή κομμάτι των εκδηλώσεων μνήμης που πραγματοποιούνται την τελευταία εβδομάδα σε όλη την Ελλάδα με αφορμή την θλιβερή αυτή ημέρα, τιμούμε την μνήμη των 1.5εκ Αρμενίων αθώων θυμάτων της γενοκτονίας καθώς επίσης και ανανεώνουμε την υπόσχεσή μας, αυτή που εμεις οι Αρμένιοι έχουμε δώσει από την αρχή της ζωής μας, να συνεχίσουμε αδιάκοπα τον αγώνα μας προς την τελική και ολοκληρωτική δικαίωση.
Ο αρμενικός λαός κατά τον 19ο αιώνα ζούσε κάτω από δύσκολες συνθήκες λόγω των έντονων εθνικιστικών τάσεων που επικρατούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία αλλά και της εξαιρετικά επιθετικής πολιτικής των Οθωμανών Τούρκων απέναντί του. Ο σουλτάνος Αβδούλ Χαμίντ Β’, με σκοπό τον αφανισμό κάθε μη Τουρκικού στοιχείου, προχώρησε σε άγριους διωγμούς εις βάρος των Αρμενίων της επικράτειάς του, με αποκορύφωμα τις σφαγές στο Σασούν (1894), αλλά και τις μαζικές εκτελέσεις του 1895 και 1896, που είχαν σαν αποτέλεσμα δεκάδες χιλιάδες νεκρούς Αρμένιους. Λίγα χρόνια μετά, το καθεστώς των Νεότουρκων, συνεχίζοντας το έργο των προκατόχων του, οργάνωσε νέους διωγμούς εις βάρος των Αρμενίων τον Απρίλιο του 1909, στα Άδανα καθώς και στην ευρύτερη περιοχή της Κιλικίας. Στις 24 Απριλίου του 1915, με εντολή του υπουργού εξωτερικών Ταλαάτ Πασά, ξεκίνησε η συστηματική προσπάθεια εξόντωσης του αρμενικού λαού. Οι αποτρόπαιες πρακτικές που ακολουθήθηκαν είναι ευρέως γνωστές. Από τον βίαιο εξισλαμισμό και εκτοπισμό Αρμενίων μέχρι και αιματηρές σφαγές, καραβάνια θανάτου, εν ψυχρώ εκτελέσεις και εν τέλει πλήρη καταστροφή κάθε στοιχείου Αρμενικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Από τα 2,5 εκ Αρμενίων που κατοικούσαν εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας επέζησαν λιγότεροι απο 1 εκ., πολλοί από τους οποίους κατατρεγμένοι, βρήκαν καταφύγιο σε γειτονικές χώρες.
Δυστυχώς, παρόμοια μοίρα με αυτή του Αρμενικού λαού, είχαν και οι Ελληνες της Μ.Ασίας, οι Πόντιοι και οι Ασσύριοι, που μαζί με τον λαό μας, αποτελούσαν την Χριστιανική μειονότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η συνύπαρξη των λαών μας τα χρόνια εκείνα, ο κοινή τους προσπάθεια για διατήρηση της εθνικής τους ταυτότητας, αλλά και η κοινή απειλή εναντίων τους, δημιούργησε αδελφικές σχέσεις μεταξύ τους. Σχέσεις οι οποίες ισχυροποιήθηκαν και όταν πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς αλλά και που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα, στον κοινό μας αγώνα.
Στα πλαίσια των φετινών μας εκδηλώσεων μνήμης, θεωρούμε απαραίτητο να υπενθυμίσουμε στον κόσμο ότι μια Γενοκτονία όχι μόνο συνιστά το πιο ειδεχθές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, αλλά είναι ένα έγκλημα απαράγραπτο με ηθική, κοινωνική και πολιτική διάσταση και ότι ο αγώνας για την καθολική αναγνώρισή του και την τιμωρία του θύτη αποτελεί ηθικό χρέος όλης της πολιτισμένης ανθρωπότητας.
Δυστυχώς όμως, το έγκλημα αυτό παραμένει μέχρι και σήμερα ατιμώρητο.
Οι τότε Οθωμανοί δεν υπέστησαν ποτέ κυρώσεις. Η σημερινή Τουρκική ηγεσία συνεχίζει να είναι ατιμώρητη και έτσι ασκεί ανενόχλητα την πολιτική της διαστρέβλωσης της ιστορικής αλήθειας και την ρητορική μίσους προς όποιους παίρνουν ξεκάθαρη θέση και υποστηρίζουν την αναγκαιότητα της καθολικης αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Αρμενίων.
Έτσι λοιπόν, σαν φυσικό επακόλουθο των παραπάνω γεγονότων, ο λαός μας 100 και πλέον χρόνια μετά το 1915, το 2020, έζησε ξανά την φρίκη του πολέμου, στον 44ήμερο πόλεμο που εξαπέλυσαν Τουρκία και Αζερμπαϊτζάν με την συμμετοχή και μισθοφόρων τζιχαντιστών ενάντια στο Αρτσάχ.
Ο λαός μας υπέστη ξανά ακραίες μορφές ψυχολογικής και σωματικής βίας για να διωχθεί από τα εδάφη του, θρήνησε εκ νέου χιλιάδες στρατιώτες που προστάτευσαν ηρωικά την πατρίδα τους, βίωσε ξανά την καταστροφή της πολιτιστικής του κληρονομιάς με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτά της εκκλησίας “Γαζαντσετσοτς”, εκατοντάδων σταυροπετρών αλλά και της  κατεδάφισης του Κοινοβουλίου του Αρτσάχ, το οποίο είχε σχήμα αρμενικής εκκλησίας και με την διάφανη σκεπή του συμβόλιζε την διαφάνεια και την δημοκρατία. Ο λαός μας έζησε ξανά την φρίκη μιας επερχόμενης νέας εθνοκάθαρσης, μιας νέας γενοκτονίας.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Δημοκρατία της Αρμενίας, αυτήν την στιγμή, βάλλεται και απειλείται από Αζέρους και Τούρκους κατα μήκος όλης της Ανατολικής μεθοριακής της γραμμής.
Και την ίδια στιγμή που η πατρίδα μας βρίσκεται σε μια εξαιρετικά δυσμενή και επικίνδυνη κατάσταση, υπο την απειλή των Τουρκων και των Αζέρων, οι διεθνείς δυνάμεις της εποχής μας, όπως και αυτές του 1915, παραμένουν βουβοί και άπραγοι παρατηρητές απέναντι στα εγκλήματα αυτών των 2 νέων εκφραστών του Παντουρκισμού — γεγονός το οποίο δεν μας προκαλεί καμία εντύπωση, καθώς Τουρκία και Αζερμπαϊτζάν εδώ και χρόνια έχουν δημιουργήσει ένα σταθερό λομπιστικό σύστημα, φλερτάροντας τους δυτικούς δημοσιογράφους, ερευνητές και πολιτικούς. Ειδικά το Αζερμπαϊτζάν προσπαθεί να χτίσει ένα προφίλ πολιτισμένης χώρας, με αθλητικές διοργανώσεις, παγκόσμια συνέδρια για το κλίμα και την κλιματική αλλαγή, ενώ προσελκύει αυξημένες επενδύσεις υποδομών από ευρωπαϊκούς πακτωλούς.
Χαιρετίζουμε, ωστόσο, την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, που ήταν το μόνο ευρωπαϊκό θεσμικό όργανο που επεφύλαξε κριτική στο Αζερμπαϊτζάν για την φυλάκιση πολιτικών προσωπικοτήτων του Αρτσάχ. Επίσης, ετοίμασε μια λεπτομερή λίστα 297 σελίδων, με αποδεικτικά στοιχεία για την καταδίκη του Αζερμπαϊτζάν για εγκλήματα πολέμου, αρμενοφοβικά σύνδρομα, εγκλήματα μίσους και διακρίσεων, που θα χρησιμοποιηθούν στις περαιτέρω αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου.
Κλείνοντας, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου.
Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, είναι αλήθεια ότι ο λαός μας έχει μάθει να επιβιώνει πεθαίνοντας. Η πατρίδα μας έχει ζήσει σκληρές στιγμές κατα την διάρκεια της ιστορίας της, οι οποίες, δυστυχώς, συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Ωστόσο, μετά την πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας μας, την γενοκτονία του έθνους μας, ακολούθησε μια απο τις πιο λαμπρές. Μόλις 3 χρόνια μετά το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα, το 1918 , ο Αρμενικός λαός έδωσε τον υπέρ πάντων αγώνα του ενάντια στις Τουρκικές ορδές και θριάμβευσε και έτσι ανακηρύχθηκε η πρώτη ανεξαρτησία του κράτους μας.
Όπως τα 1.5 εκ. αθώα θύματα της γενοκτονίας των Αρμενίων πάλεψαν για την εθνική τους ταυτότητα και υπόσταση και αρνήθηκαν να σκύψουν το κεφάλι και να υποταχθούν στο Τουρκικό γιαταγάνι, όπως οι ήρωες μας στο Αρτσάχ πάλεψαν με τίμημα την ζωή τους, έτσι και εμείς, οι Αρμένιοι ανα τον κόσμο, οφείλουμε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας αδιάκοπα, με οδηγό τις αξίες της πατρίδας μας, μέχρι την τελική δικαίωση του λαού μας. Μέχρι και εμείς να καταφέρουμε να γράψουμε για την πατρίδα μας την επόμενη χρυσή σελίδα της ιστορίας της.