­Բանաստեղծութեան մրցանակ

­Բանաստեղծութեան մրցանակ ստացաւ Աթէնքի Հ.Կ.Խաչի «Լեւոն եւ Սոֆիա Յակոբեան» վարժարանի աշակերտուհի Է­վա Յակոբեա­նը

Յի­շար­ժան մրցա­նակ ստա­ցաւ Ա­թէն­քի Հ.Կ.­Խա­չի «­Լե­ւոն եւ ­Սո­ֆիա ­Յա­կո­բեան» ազ­գա­յին վար­ժա­րա­նի չոր­րորդ դա­սա­րա­նի ա­շա­կեր­տու­հի Է­վա ­Յա­կո­բեա­նը՝ պա­տաս­խա­նա­տու ու­սու­ցիչ ու­նե­նա­լով տի­կին ­Մակ­տա­լի­նի ­Մի­նիին։
­Մեր վար­ժա­րա­նը մաս­նակ­ցե­ցաւ ու­թե­րորդ մի­ջաղ­գա­յին ա­շա­կեր­տա­կան մրցոյ­թին՝ «Ա­րե­ւել­քի հել­լե­նա­կա­նու­թիւն՝ ­Պոն­տոս, Թ­րա­քիա, ­Փոքր Ա­սիա»։ Այս մրցոյ­թին մաս­նակ­ցե­ցան 8.500 ա­շա­կերտ, 600 ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րով, տար­բեր շար­քե­րու մէջ, ­Յու­նաս­տա­նի եւ ­Յու­նաս­տա­նէն դուրս գտնո­ւող 200 նա­խակր­թա­րան եւ միջ­նա­կարգ դպրոց­նե­րէ։
­Բա­նաս­տեղ­ծու­թեան շար­քին 3-րդ մր­ցա­նա­կին ար­ժա­նա­ցաւ Դ. դա­սա­րա­նի ա­շա­կեր­տու­հի Է­վա ­Յա­կո­բեա­նը, իր բա­նաստեղ­ծու­թեամբ՝ «­Մա­նի­շա­կա­գոյն ծա­ղի­կը» (ան­մո­ռուկ ա­նու­նով ծա­ղի­կը՝ «­Մի մոռ­նար — յի­շա­տա­կի խորհր­դա­նիշ»), նո­ւի­րո­ւած հայ­րե­նի­քին եւ այն բո­լո­րին որ պէտք չէ մոռ­նանք:
Ա­թէն­քի հայ­կա­կան դպրոց­նե­րու սա­նե­րը յու­նա­կան հա­սա­րա­կու­թեան նուրբ եւ իւ­րա­յա­տուկ զգա­յու­նու­թեամբ դա­սա­կար­գի խումբ մըն են ,քան­զի կը կրեն յու­նա­կան եւ հայ­կա­կան ծա­գու­մը՝ զու­գա­հե­ռա­բար: Եր­կու ազ­գե­րու ծանր ժա­ռան­գու­թեան, ան­վի­ճե­լի պատ­մու­թեան ու թարմ յի­շո­ղու­թիւն­նե­րուն ազ­դե­ցու­թիւ­նը զգա­լի է եւ անջն­ջե­լի հետ­քեր ձգած է ի­րենց սրտե­րուն մէջ։
Ընդ­հա­նուր նա­խա­գի­ծի նպա­տակն այն էր որ Դ. դա­սա­րա­նի ա­շա­կերտ­նե­րը գե­ղա­րո­ւես­տա­կան ո­ճով գրեն բա­նաս­տեղ­ծու­թիւն­ներ եւ պատ­մու­թիւն­ներ, եւ այդ մի­ջո­ցով հաս­տա­տեն ի­րենց ան­վի­ճե­լի ներ­կան: Ի­րենց ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րով կը յայ­տա­րա­րեն ամ­բողջ մո­լո­րա­կի ապ­րած ժա­մա­նա­կա­կից պա­տե­րազ­մա­կան ի­րա­կա­նու­թիւ­նը՝ յոյ­նե­րու եւ մաս­նա­ւո­րա­պէս Ար­ցա­խի հայ ժո­ղո­վուր­դին ապ­րած ցե­ղաս­պա­նու­թիւ­նը որ դէռ կը շա­րու­նա­կո­ւի ու ստի­պո­ւած է ապ­րիլ ան­գամ մը եւս, մի­ջազ­գա­յին հան­րու­թեան ան­տար­բեր աչ­քե­րուն առ­ջեւ։
­Կա­րե­լի՞ է փոք­րիկ Է­վա­յի մա­նի­շա­կա­գոյն ծա­ղի­կէն բխող բա­ռե­րու «բոյ­րե­րը» յի­շո­ղու­թիւ­նը վառ պա­հեն, իսկ գրո­ւած­քը ա­նոնց զէն­քե­րէն ալ ու­ժով «զէնք» ըլ­լա՞յ։
­Պատ­մու­թիւ­նը կը ցցնէ, որ ա­յո՛, կրնա՛յ ըլ­լալ:
Սր­տանց կը շնոր­հա­ւո­րենք մեր սի­րե­լի Է­վան իր անձ­նա­կան եւ վար­ժա­րա­նիս պա­տո­ւա­բեր ար­դիւն­քին հա­մար։ ­Կը շնոր­հա­ւո­րենք չոր­րորդ դա­սա­րա­նի բո­լոր ա­շա­կերտ­նե­րը, ի­րենց մաս­նակ­ցու­թեան եւ ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րուն հա­մար որ ներշն­չո­ւած էին գրա­կան ո­ճով ու ե­ռան­դով: ­Կը շնոր­հա­ւո­րենք նաեւ, մեր դպրո­ցի բո­լոր ա­շա­կերտ­նե­րը ի­րենց ան­սահ­ման կա­րո­ղու­թիւն­նե­րուն, ջան­քե­րուն, նո­ւա­ճում­նե­րուն ու յա­ջո­ղու­թիւն­նե­րուն հա­մար։
­Մեր հո­գին կը փայ­լի նո­րէն ու նո­րէն։
­Մեր ե­րե­խա­նե­րը ի­րենց ներ­կա­յու­թեամբ ցոյց կու տան ճա­նա­պար­հը ու խոստմ­նա­լից ա­պա­գան։
­Մենք բո­լորս հպարտ ենք!!!
Ա­շա­կեր­տի եւ մեր դպրո­ցի պար­գե­ւատ­րու­մը պաշ­տօ­նա­պէս տե­ղի պի­տի ու­նե­նայ 2024-ի ­Նո­յեմ­բե­րին, ­Թե­սա­ղո­նի­կէի Ա­րիս­թո­թել հա­մալ­սա­րա­նի (AUTH) սրա­հին մէջ, ներ­քին գոր­ծոց փոխ նա­խա­րար պա­րոն Ս­թա­թիս ­Կոնս­տան­տի­նի­դի­սի, հա­մալ­սա­րա­նի դա­սա­խօս­նե­րու եւ մրցոյ­թը կազ­մա­կեր­պող պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րու ներ­կա­յու­թեամբ։

«Լ. եւ Ս. ­Յա­կո­բեան» վար­ժա­րա­նի
տնօ­րէ­նու­թիւն եւ ու­սուց­չա­կան կազմ

***

«Το μοβ λουλούδι»

Είσαι σαν ένα γλυκό βερίκοκο,
σαν ένα χρυσό ρόδι.
Στο βελούδινο δέρμα σου
κύλησε ένα κόκκινο δάκρυ
στο χρώμα του αίματος.

Η αγάπη μπορεί να σε
βοηθήσει σε όλα!
Είναι δίπλα σου, στη σκιά σου.

Μες στην καρδιά μου
υπάρχει ένα μοβ λουλούδι
που δεν ξεχνάω ποτέ…

Η αγάπη μπορεί να σου φέρει
στιγμές που είσαι χαρούμενη και
στιγμές που μπορεί τα μάτια
σου να γεμίζουν δάκρυα.

Η αγάπη μου είναι τόσο μεγάλη για
τη Χώρα μου…
Έχει ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ.
Δε θα πάψω ποτέ να την αγαπώ…

Εύα Αγκοπιάν