­Բաբ­գէն ­Գա­սա­պեան

19 ­Փետ­րո­ւա­րի օ­րը, մեր բո­լո­րին սի­րե­լի ընկ. ­Բաբ­գէն ­Գա­սա­պեա­նի մա­հո­ւան բօ­թը ա­նակն­կալ մը չե­ղաւ։ Ա­միս­նե­րով քա­մո­ւած հի­ւան­դա­նո­ցի ան­կո­ղի­նին վրայ, այդ անս­պա­սե­լի մէկ պա­հուն ճամ­բուն մէջ տա­պա­լե­լու ար­կա­ծը ու գլու­խէն ստա­ցած ծայ­րա­յեղ վի­րա­ւո­րու­մը վե­րա­կանգ­նու­մի ոչ մէկ յոյս կու տա­յին։ Օր­նի­բուն, իր ան­մի­ջա­կան հա­րա­զատ­նե­րը կանգ­նած էին ա­նոր սնա­րին վրայ, ան­յոյս վի­ճա­կի մէջ սպա­սե­լով այն պա­հը՝ շար­ժում մը կամ հրաշք մը, որ ­Բաբ­գէ­նը պի­տի արթնց­նէր իր մա­հա­քու­նէն, ո­րուն այ­լեւս ան­ցաւ յա­ւի­տե­նա­պէս։
­Սու­րիոյ ան­զու­գա­կան հա­յա­գա­ղու­թի ծնունդ էր մեր սի­րե­լի տնօ­րէնն ու կրթա­կան մշա­կը՝ ­Բաբ­գէ­նը։ ­Հայ գի­րը փոք­րուց ար­մա­տա­ցաւ իր մէջ, ծաղ­կե­ցաւ ու պտուղ տո­ւաւ ­Յու­նաս­տա­նի այս ա­փե­րուն վրայ, յու­նա­հայ մատ­ղաշ սե­րուն­դի հո­գեմ­տա­ւոր դաս­տիա­րա­կու­թեան մէջ իր ամ­բող­ջա­նո­ւէր ծա­ռա­յու­թեամբ։
­Սե­փա­կան ըն­տա­նիք չկազ­մեց, սա­կայն իր ա­շա­կերտ­նե­րու մատ­ղաշ աչ­քե­րուն մէջ պսպղաց ու­սու­ցի­չի սէ­րը, ա­նոնք ալ՝ յար­գանք ու մօ­տի­կու­թիւն ցու­ցա­բե­րե­ցին ի­րենց ու­սու­ցի­չին հան­դէպ, որ հա­րա­զատ բա­րե­կա­մի պէս գուր­գու­րաց բո­լո­րին վրայ։ ­Թաղ­ման օ­րը, տաս­նեակ շրջա­նա­ւարտ­նե­րու յար­գան­քի տուր­քը հա­րա­զա­տօ­րէն ակ­նե­րեւ դար­ձուց տղոց հա­րուստ զգա­ցում­նե­րու ար­տա­յայ­տու­թիւ­նը ի­րենց տնօ­րէ­նին հան­դէպ։
­Հա­կա­ռակ իր ա­ռօ­րեան ման­կա­կան եւ պա­տա­նե­կան ձայ­նե­րով լեց­նե­լու ա­ռիթ­նե­րուն, ­Բաբ­գէն ապ­րե­ցաւ իր մե­նու­թեան մէջ։ Ա­ռանձ­նու­թեան մէջ իսկ, սիր­տը կը խայ­տար, բերկ­րանք մը կար իր ազ­նիւ դէմ­քին վրայ, ներգ­րա­ւող ու ազ­դե­ցիկ, որ իր խօ­սա­կի­ցին ներ­գոր­ծող լա­ւա­տե­սու­թիւն կը ներշն­չէր։
Իր պա­տա­նե­կան տա­րի­նե­րէն, ­Բաբ­գէն թրծո­ւե­ցաւ միու­թե­նա­կան կեան­քին մէջ։ Հ.Մ.Ը.Մ.-ի գայ­լիկ ու մար­զիկ, պա­տա­նե­կան ու ե­րի­տա­սար­դա­կան շար­ժում­նե­րուն մաս­նա­կից, գի­տա­կից դաշ­նակ­ցա­կան շար­քա­յին, ­Հա­մազ­գա­յի­նի ան­դամ ու վար­չա­կան, այս բո­լոր յատ­կա­նիշ­նե­րը ապ­րում դար­ձուց իր ա­շա­կերտ­նե­րու հո­գեմտա­յին աշ­խար­հին մէջ, մա­նա­ւանդ ա­նոնց սի­րել տա­լով ­Հա­յաս­տան աշ­խար­հի խոր­հուր­դը, ա­մէն ան­գամ որ շրջա­նա­ւարտ­նե­րուն հետ իր ոտ­քը կը կո­խէր հայ­կա­կան սուրբ հո­ղին վրայ։
­Դեռ տա­լիք ու­նէր ընկ. ­Բաբ­գէ­նը։ Իր կրթա­կան ա­ռա­քե­լու­թիւ­նը անս­պա­սե­լիօ­րէն կանգ ա­ռաւ, իսկ իր վա­ղա­ժամ մեկ­նու­մը ո՛չ միայն ցաւ կը պատ­ճա­ռէ իր հա­րա­զատ­նե­րուն, այ­լեւ տրտմու­թիւն մեզ բո­լո­րին եւ զգա­լի բա­ցա­կա­յու­թիւն մը՝ գա­ղու­թի կրթա­կան կեան­քէն ներս։
­Վա­ղա­մե­րիկ մեր ըն­կե­րոջ թաղ­ման ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը տե­ղի ու­նե­ցաւ ­Հինգ­շաբ­թի, 22 ­Փետ­րո­ւար 2024-ին, ­Նէոս ­Գոզ­մո­սի Ս. ­Կա­րա­պետ ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ, ներ­կա­յու­թեամբ բազ­մա­թիւ հայ­րե­նա­կից­նե­րու, ա­շա­կերտ­նե­րու, ծնող­նե­րու, Ազ­գա­յին վար­չու­թեան, Ու­սում­նա­կան խոր­հուր­դին, Հ.Կ.­Խա­չի եւ ­Հա­մազ­գա­յի­նի վար­չու­թիւն­նե­րուն, գա­ղա­փա­րի ըն­կեր­նե­րուն, ո­րոնք փու­թա­ցած էին յար­գան­քի վեր­ջին տուր­քը մա­տու­ցե­լու ընկ. ­Բաբ­գէ­նին եւ ցա­ւակ­ցե­լու ա­նոր եղ­բօր ու հա­րա­զատ­նե­րուն։ Ա­ռաջ­նորդ Սր­բա­զան հայ­րը իր քա­րո­զին մէջ անդ­րա­դար­ձաւ ­Բաբ­գէն ­Գա­սա­պեա­նի ար­ժա­նիք­նե­րուն, թո­ւե­լով ա­նոր կրթա­կան ու միու­թե­նա­կան ծա­ռա­յու­թեան բա­ժին­նե­րը, ինչ­պէս նաեւ ու­րո­ւագ­ծեց հան­գու­ցեա­լի ազ­նիւ նկա­րա­գի­րը։
Հ.Կ.­Խա­չի ազ­գա­յին վար­ժա­րան­նե­րու ու­սուց­չա­կան կազ­մե­րուն եւ գա­ղա­փա­րի ըն­կեր­նե­րուն ա­նու­նով դամ­բա­նա­կան ար­տա­սա­նեց ընկ. ­Հայ­կա­նուշ ­Մի­նա­սեան։ ­Հուսկ, հան­գու­ցեա­լին մար­մի­նը ամ­փո­փո­ւե­ցաւ ­Վի­րո­նա­յի գե­րեզ­մա­նա­տու­նը։
Երկ­նա­յին ե­րա­նու­թեան մէջ հանգ­չի մեր սի­րե­լի ըն­կե­րոջ ու դաս­տիա­րա­կին տան­ջո­ւած հո­գին։

Ընկ. ­Հայ­կա­նուշ ­Մի­նա­սեա­նի դամ­բա­նա­կան խօս­քը

­Հա­մեստ, բա­րե­կիրթ, ազ­նիւ, խո­նարհ եւ պար­տա­ճա­նաչ ­Բաբ­գէ­նը այս բա­ռե­րով գոր­ծա­կից­նե­րուս եւ գա­ղա­փա­րի ըն­կեր­նե­րուս հետ հրա­ժեշտ կու տանք մեզ­մէ ան­հաշտ կեր­պով բաժ­նո­ւած ըն­կե­րոջ եւ գոր­ծա­կից ­Բաբ­գէն ­Գա­սա­պեա­նին։
­Բաբ­գէ­նը ճանչ­ցայ 2010-ին, երբ ստանց­նեց Հ.Կ. ­Խա­չի «­Ճե­նա­զեան» ազգ. միջ­նա­կար­գի տնօ­րէ­նու­թեան պաշ­տօ­նը։
Աչ­քե­րը կը ցո­լա­յին, յու­զու­մի սահ­ման­նե­րը կը հաս­նէին երբ կ­՚ար­տա­յայ­տո­ւէր իր սի­րե­լի ­Հա­լէ­պին մա­սին։ ­Հա­լէ­պը, ուր հա­յա­շունչ օ­ճա­խի մը մէջ ծնաւ, հա­սակ նե­տեց ու կրթու­թիւն ստա­ցաւ ան.«Ազ­գա­յին ­Սա­հա­կեան» նա­խակր­թա­րան եւ «­Քա­րէն Եփ­փէ» ճե­մա­րան։ ­Նաեւ մաս կազ­մեց ­Հա­լէ­պի Հ.Մ.Ը.Մ.-ի սկաու­տա­կան շար­քե­րուն եւ ոտ­նագն­դա­կի խում­բին։ Իսկ ե­րի­տա­սարդ հա­սա­կին տո­ւաւ իր կու­սակ­ցա­կան եր­դու­մը։
­Հա­մալ­սա­րա­նա­կան կրթու­թիւ­նը ­Հա­յաս­տան շա­րու­նա­կեց, ա­ւար­տե­լով Ե­րե­ւա­նի հա­մալ­սա­րա­նը։ ­Հա­յաս­տա­նը սրտին կը խօ­սէր։ Որ­պէս «­Ճե­նա­զեան»-ի տնօ­րէն 10 տա­րի­ներ շա­րու­նակ, ա­մե­նայն պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թեամբ, ա­ռանց փո­ղերգ­նե­րու, մի­նա՛­կը կը ստանց­նէր ըն­կե­րակ­ցիլ եւ կ­՚ա­ռաջ­նոր­դէր միջ­նա­կար­գին ա­ւար­տա­կան դա­սա­րա­նի ա­շա­կերտ­նե­րը դէ­պի ­Հա­յաս­տան պտոյտ­նե­րուն։ Եւ ո­րոնք շատ ու­րախ ու խան­դա­վառ կը վե­րա­դառ­նա­յին։ ­Վեր­ջին տա­րի­նե­րուն յանձն ա­ռած էր «Լ­.եւ Ս. ­Յա­կո­բեան» վար­ժա­րա­նի նա­խակր­թա­րա­նին եւ ման­կա­պար­տէ­զին բարդ եւ պա­հան­ջա­տէր տնօ­րէ­նու­թեան պաշ­տօ­նը։
Կր­թա­կան մշա­կի իր ա­ռա­քե­լու­թեան կից, մաս­նակ­ցած էր նաեւ ­Հա­մազ­գա­յի­նի գոր­ծու­նէու­թեան, վա­րե­լով պա­տաս­խա­նա­տու պաշ­տօն­ներ։
Իր վա­ղա­հաս կո­րուս­տը բո­լո­րիս՝ ձեռ­քէն ան­ցած ա­շա­կերտ­նե­րուն, գոր­ծա­կից ու­սու­ցիչ­նե­րուն, հա­մայն­քի ազ­գա­յին եւ կու­սակ­ցա­կան կա­ռոյց­նե­րուն, գա­ղա­փա­ռի ըն­կեր­նե­րուն, բա­րե­կամ­նե­րուն վիշտ ու ցաւ պատ­ճա­ռեց։
­Հո­ղը թե­թեւ թող ըլ­լայ, սի­րե­լի ըն­կեր։