Հոկտեմբեր 17ի այս օրը, վաթսուն տարի առաջ, Երեւանի մէջ վախճանեցաւ արդի հայ գրականութեան ամէնէն սիրուած դէմքերէն Աւետիք Իսահակեան, որ քնարերգական իր մեծ տաղանդով դարձաւ Հայոց Սրտի խռովայոյզ երգիչը եւ արժանացաւ հայ բանաստեղծներու Վարպետի տիտղոսին։
Նաեւ իբրեւ ազգային դէմք ու մտածողութիւն՝ Աւետիք Իսահակեան իւրայատուկ հորիզոն մը բացաւ հայ ժողովուրդի նոր ժամանակներու փոթորկայոյզ կեանքին առջեւ։
Ա. Իսահակեան յանձնառու իր մասնակցութիւնը բերաւ հայ ազգային-ազատագրական շարժման 19րդ դարավերջի շղթայազերծումին՝ նախ Հայ Գուսան գրչանունով Հ.Յ.Դ. պաշտօնաթերթ «Դրօշակ»ի էջերուն «Հայդուկի Երգեր» բանաստեղծական շարքը ստեղծելով եւ ոգեւորելով պայքարի դաշտ նետուած հայ երիտասարդութիւնը, ապա եւ մանաւանդ՝ պատասխանատու դեր ստանձնելով, իբրեւ Հ.Յ.Դ. Ալեքսանդրապոլի Կոմիտէի անդամ, Դէպի Երկիր ֆետայի գործիչներու անցքն ու զէնք եւ զինամթերքի տեղափոխութիւնը կազմակերպելու աշխատանքին մէջ։
Ալեքսանդրապոլի ծնունդ է Սահակ Իսահակեանի որդի Աւետիքը, որ ուսանեցաւ Ս. Էջմիածնի Գէորգեան ճեմարանին մէջ։
1893ին ընդունուեցաւ Լայփցիկի համալսարանը, ուր ուսանած շրջանին աշխոյժ մասնակցութիւն բերաւ Եւրոպայի հայ ուսանողական շարժումներուն, մօտենալով յատկապէս «Դրօշակ»ին եւ Դաշնակցութեան։
1895ին վերադարձաւ իր ծննդավայրը, ուր անդամագրուեցաւ Հ.Յ.Դաշնակցութեան եւ ընտրուեցաւ Ալեքսանդրապոլի Հ.Յ.Դ. Կոմիտէի անդամ։ Անմիջապէս գրաւեց ցարական իշխանութեանց ուշադրութիւնը եւ 1896ին ձերբակալուեցաւ իբրեւ դաշնակցական յեղափոխականի։ Մէկ տարի բանտարկուեցաւ Երեւանի բերդին մէջ։
Հազիւ ազատ արձակուած բանտէն՝ 1897ին Իսահակեան լոյս ընծայեց իր բանաստեղութեանց առաջին հատորը՝ «Երգեր ու Վէրքեր» անունով։ Բայց ցարական իշխանութիւնը հանգիստ չտուաւ երիտասարդ ազգայնաշունչ բանաստեղծին ու թրքական լուծին դէմ պայքարող յեղափոխական գործիչին։ Դարձեալ ձերբակալուեցաւ իբրեւ «ցարական միապետութեան դէմ պայքարող «ընդյատակեայ յեղափոխական կազմակերպութիւնների անդամ» եւ աքսորուեցաւ Օտեսա։
Աքսորավայրէն անցաւ արտասահման, հաստատուեցաւ Զուիցերիա, ուր Ցիւրիխի համալսարանին մէջ հետեւեցաւ գրականութեան եւ փիլիսոփայութեան պատմութեան դասընթացքներու։
1902ին վերադարձաւ հայրենիք եւ հաստատուեցաւ Թիֆլիս, ուր մինչեւ 1906 ծաւալեց գրական ստեղծագործական եւ ազգային-հասարակական եռուն գործունէութիւն։ Հայ ազգային-ազատագրական պայքարին նուիրուած իր ստեղծագործութեանց կողքին, Իսահակեան կարեւոր ներդրում ունեցաւ Յովհաննէս Թումանեանի կազմած «Վերնատուն» գրական-մշակութային շարժման բեղմնաւորման մէջ։
1908ին, երրորդ անգամ ըլլալով, ձերբակալուեցաւ ցարական իշխանութեանց կողմէ, որոնք Դաշնակցութեան դէմ իրենց ձեռնարկած հալածանքի շրջագիծէն ներս, ատենի 158 հայ յառաջադէմ մտաւորականներու շարքին, ձերբակալեցին նաեւ Աւետիք Իսահակեանը եւ զինք եւս դատեցին ու դատապարտեցին «Դաշնակցութեան գործով»։ Ստացաւ բանտարկութեան վճիռ եւ նետուեցաւ Թիֆլիսի Մետեխի բանտը, ուր բանտակից եղաւ Յովհաննէս Թումանեանի, Աւետիս Ահարոնեանի եւ մեր ժողովուրդի մտաւորական-յեղափոխական անուանի դէմքերուն։ Կէս տարի մնաց բանտի մէջ եւ շատերու նման ինք եւս փրկագինով ազատ արձակուեցաւ։ Կովկասի մէջ մնալը անհնար էր եւ 1911ին Իսահակեան իր կարգին անցաւ ու հաստատուեցաւ արտասահման։
Օսմանեան Սահմանադրական շարժման տարիներն էին. Համիտեան բռնատիրութեան տապալման կապուած հայկական յոյսերու յաղթական պսակման ժամանակաշրջանն էր։ Աւետիք Իսահակեան առաջին իսկ օրէն չհաւատաց Երիտասարդ Թուրքերու շռայլած խոստումներուն՝ Արեւմտեան Հայաստանի բարեկարգումներուն վերաբերեալ։ Զգաց հայ ժողովուրդին եւ Հայաստանին սպառնացող համաթրքական վտանգը եւ լծուեցաւ քաղաքական եռուն աշխատանքի՝ կանխելու համար Կայսերական Գերմանիոյ եւ Թուրքիոյ միջեւ պատերազմական դաշինքի կնքումը։
Իսահակեան անցաւ Պերլին, ուր շարք մը գերմանացի մտաւորականներու հետ մասնակցեցաւ Գերմանահայկական Ընկերութեան ստեղծումին՝ միաժամանակ խմբագրելով Ընկերութեան «Մեսրոպ» հանդէսը։
Շուտով վրայ հասած Առաջին Աշխարհամարտը եւ հայ ժողովուրդին դէմ Թուրքիոյ պետականօրէն գործադրած ցեղասպանութիւնը հաստատեցին Իսահակեանի ամենամռայլ կանխատեսումները Երիտթուրքերու հայաջինջ քաղաքականութեան վերաբերեալ։
Հայոց Արհաւիրքի ժամանակաշրջանը իր ամբողջ ահաւորութեամբ արտացոլուեցաւ Իսահակեանի այդ տարիներու գրականութեան մէջ։ Հայ ժողովուրդի ողբերգական ճակատագիրն ու հերոսական ազատամարտը իրենց խռովայոյզ արձագանգը գտան Իսահակեանի «Ձիւնն է եկել ծածկել հիմա…», «Հայաստանին», «Ահա նորէն գարուն եկաւ» եւ այլ բանաստեղծութեանց մէջ։
Իսահակեան նաեւ հանդէս եկաւ հրապարակախօսական յօդուածներով, որոնց առանցքը եղան Հայկական Հարցը, Հայաստանի վերամիաւորման խնդիրը եւ հայկական պետականութեան վերականգնումը։ Այդ նիւթերով կազմուեցաւ իր «Յիշատակարան»ը…
19րդ դարավերջի եւ 20րդ դարասկիզբի հայ քաղաքական կեանքի եւ Հայկական Հարցի իւրայատուկ համապատկերը եղաւ «Հայրենիք» ամսագրի էջերուն 1920ականներուն լոյս տեսած Իսահակեանի «Ուստա Կարոն» մեծածաւալ վէպը, որ մնաց անաւարտ։ «Ուստա Կարոն» կ’աւարտուի այն օրը, երբ կը լուծուի Հայկական Հարցը»,- հետագային պիտի ըսէր Իսահակեան, որ բնաւ չհամակերպեցաւ Հայաստանի բռնագրաւումին ու մասնատումին եւ շարունակ մաղթեց՝
— «… Մեռնէի՝ Սեւանը ցամաքած չտեսնէի, ապրէի՝ Արարատը մերը տեսնէի…»։
Աւետիք Իսահակեան իւրայատուկ մօտեցում ունեցաւ Հայաստանի պարտադրուած խորհրդային լուծին։ Սկզբնապէս ուժգնօրէն դատապարտեց Հայաստանի անկախութեան կործանումը, բայց հետագային, 1926 թուականին, այցելելով Խորհրդային Հայաստան, վարպետը վերատեսութեան ենթարկեց իր դիրքորոշումը։ Երեւան գտնուած շրջանին հրատարակեց նոր բանաստեղծութիւններու եւ պատմուածքներու շարք մը՝ «Համբերութեան չիբուխը» (1928) եւայլն։ 1930ին վերադարձաւ արտասահման, ուր սկսաւ հրապարակ գալ Խորհրդային Հայաստանի ջատագովի դիրքերէն եւ 1936ին վերջնականապէս վերադարձաւ ու հաստատուեցաւ Երեւան։
Աւետիք Իսահակեան զերծ մնաց Ստալինեան հալածանքներէն, ստեղծագործելու լայն հնարաւութիւններ ունեցաւ, իսկ 1946ին ընտրուեցաւ Հայաստանի Գրողներու Միութեան նախագահ եւ այդ պաշտօնին վրայ մնաց մինչեւ իր վախճանը՝ 17 Հոկտեմբեր 1957ին:
Հայոց վշտի եւ ընդվզումի, այլեւ բարութեան ու սիրոյ խռովայոյզ երգիչին այնքա՜ն սիրուած եւ յեղափոխական-ժողովրդական երգի վերածուած բազում բանաստեղծութիւններէն արտատպուած հասկաքաղով՝ կ’արժէ շնչաւորել Աւետիք Իսահակեան Վարպետին նուիրուած ոգեկոչական այս հակիրճ վկայութիւնը.
Ես ձեզ ասում եմ
Ես ձեզ ասում եմ` կը գայ Ոգու սով,
Եւ դուք կը քաղցէք ճոխ սեղանի մօտ,
Կ’ընկնէք մուրալու յափրած որկորով`
Հըրեղէն խօսքի, վեհ խօսքի կարօտ:
Լրբենի ծաղրով արհամարհեցիք
Ոգու վառ զեղմունք — միտք ու երազանք,
Նիւթի տաճարում արբած պարեցիք`
Մոռացած Անմահ, անհունի տենչանք:
Դուք, որ հեգնեցիք ուժն ստեղծագործ`
Ձեր նիւթի հանդէպ կը գայ Ոգու սով.
Եւ մուրացկի պէս փշրանքի համար
Ծարաւ ու նօթի կ’անցնէք ծովէ ծով…
1903, Բաքու
ԴՈՒ ՉԵՍ ՀԱՍԿԱՆԱՅ
Չեմ տեսնում շքեղ զարդերը գարնան,
Վշտից խաւարեց գոհարն աչքերիս.
Ծանրացաւ աշխարհն ուսերիս վրայ,
Զուր ես հարցընում պատճառը վշտիս:
Ես` զաւակ ճնշուած ուդժբախտ ազգի,
Որ արիւնով է իր ուղին թրջում.
Որ դարե˜ր, դարե˜ր թափը իր բազկի
Շղթան է կրծում ժանգոտ, շառաչուն:
Շղթան շառաչուն, ծանըր ու ժանգոտ,
Ինձ տապալել է, կաշկանդել գետնին.
Ինձ տրորում են անցնող ու դարձող,
Դո՛ւ մի կարեկցիր իմ անհուն վշտին:
Իմ մօր սուրբ խօսքը — ծաղրի նշաւակ,
Իմ հայրենիքը — սիրտըս ու հոգիս –
Եւ յօշոտում են, պղծում ոտնատակ,
Դու չես ըմբռնի անդունդը վշտիս…
Ես` զաւակ ճնշուած ու փոքրիկ ազգի,
Սրտիս արիւնով մեծ վիշտս եմ գրում.
Վէրքը անդարման իմ հայրենիքի
Իմ բիւր խոցոտուած սրտումս եմ կրում:
Սիրե˜լ, երազե˜լ, թռչել եմ ուզում,
Բայց շղթան ինձ պինդ գամել է գետնին.
Կուռ լուծը ազգիս` ուսերս է փշրում,
Չես կարող հասնել իմ անափ վշտին:
Տիեզերական զայրոյթով, թոյնով
Արդ` ես ինքըս ինձ խայթում եմ ահա՛,
Թո՛ղ մեռնիմ, կորչիմ անհետ, անանուն,
Իմ անյոյս վիշտը դու չես հասկանայ…
1908, Թիֆլիս
ԳՈՒՐԳԷՆԻ ԱՆՄԱՀ ՅԻՇԱՏԱԿԻՆ
Գըլգըլալով ջուր է իջնում
Մշու մշուշ սարերէն.
Ծիծեռները ծի՜ւ-ծի˜ւ եկան
Գարնան գալը երգելէն:
Գարուն չկայ հայի համար,
Ծաղիկ, ծիծեռ մեզ պէտք չեն.
Գերեզմանս հողին հաւսար,
Թո՛ղ փուշ բուսնի իմ վրէն…
Գնա՛, ծիծեռ… թո՛ղ ինձ մենակ`
Վէրքը սրտիս` հողի տակ…
Բայց երբ տեսնես թշնամու դէմ
Հայ ժողովուրդ` սարի պէս
Զէնքը ձեռին հպարտ կանգնած,
Հայե˜ր, լեռնե˜ր իրար պէս, —
Ա˜խ, այն օրը արի՛, ծըւա՛,
Գարնան գալը նո՛ր կանչէ. –
Հայոց գարնան, որ բի˜ւր-բարեւ
Սրտիս խորէն ղօղանջէ…
1900
Արարատի ծեր կատարին
Արարատի ծեր կատարին
Դար է եկել, վայրկեանի պէս,
Ու անցել:
Անհուն թուով կայծակների
Սուրն է բեկուել ադամանդին,
Ու անցել:
Մահախուճապ սերունդների
Աչքն է դիպել լոյս գագաթին,
Ու անցել:
Հերթը հիմա քոնն է մի պահ.
Դու էլ նայիր սէգ ճակատին,
Ու անցիր…