­Շա­բաթ, 11 ­Նո­յեմ­բեր 2023-ին, ­Նէա Զ­միռ­նիի ­Լէոն­տիօ վար­ժա­րա­նա­յին հա­մա­լի­րի թա­տե­րաս­րա­հին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ իւ­րա­յա­տուկ եր­գա­հան­դէս մը, նո­ւի­րո­ւած Ար­ցա­խի ժո­ղո­վուր­դին, ո­ր թուր­քե­ւատր­պէյ­ճա­նա­կան յար­ձա­կո­ղա­կա­նու­թեան ու ցե­ղաս­պա­նա­կան քա­ղա­քա­կա­նու­թեան հե­տե­ւան­քով ստի­պո­ւե­ցաւ լքել ի­ր բազ­մա­դա­րեայ հո­ղե­րը եւ դառ­նալ գաղ­թա­կան։
­Յու­նաս­տա­նի Հ.Կ.­Խա­չի Շրջ. վար­չու­թիւ­նը եւ «Ար­մե­նի­քա» պար­բե­րա­թեր­թի խմբագ­րու­թիւ­նը ի­րենց ու­ժե­րը միաց­նե­լով վսեմ նպա­տա­կին հա­մար, միաս­նա­բար կազ­մա­կեր­պե­ցին հայ­կա­կան եւ յու­նա­կան ե­րաժշ­տա­կան ե­րանգ­նե­րով լե­ցուն հա­մերգ մը, ո­րուն հա­սոյ­թը ամ­բող­ջու­թեամբ տրա­մադ­րո­ւե­ցաւ Հ.Օ.Մ.-ի կող­մէ հաս­տա­տո­ւած՝ Ար­ցա­խի գաղ­թա­կան­նե­րու օ­ժան­դա­կու­թեան ծրա­գի­րին։
­Հա­մեր­գին ներ­կայ ե­ղան ­Յու­նա­հա­յոց Ա­ռաջ­նորդ ­Գե­ղամ արք. ­Խա­չե­րեան, Ազ­գա­յին վար­չու­թեան ա­տե­նա­պետ պ. ­Թագ­ւոր ­Յո­վա­կի­մեան, Հ.Յ.Դ. ­Յու­նաս­տա­նի ­Կեդր. կո­մի­տէի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ ընկ. Հ­ռիփ­սի­մէ ­Յա­րու­թիւ­նեան, ինչ­պէս նաեւ միու­թե­նա­կան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներ։ Ելոյթը իր ներկայութեամբ պատուեց նաեւ Նէա Զմիռնիի նորընտիր քաղաքապետ Եորղոս Քութելաքիս, որ ջերմօրէն գնահատեց համերգի նպատակը:
«Ար­մե­նի­քա» պար­բե­րա­թեր­թի ա­նու­նով, ­բա­ցու­մը կա­տա­րո­ւե­ցաւ տ. Ար­տա ­Ճէ­լա­լեա­նին կող­մէ, որ անդ­րա­դար­ձաւ ե­լոյ­թի նպա­տա­կին եւ սրտա­գին շնոր­հա­կա­լու­թիւն յայտ­նեց հայ եւ յոյն ծա­նօթ ա­րո­ւես­տա­գէտ­նե­րուն, ո­րոնք սի­րա­յօ­ժար ըն­դու­նե­ցին ի­րենց մաս­նակ­ցու­թիւ­նը հա­մեր­գին եւ օգ­նու­թեան ծրա­գի­րին։
Հ.Կ.­Խա­չի Շրջ. վար­չու­թեան խօս­քը ներ­կա­յա­ցուց ընկ. ­Նո­րա ­Քիւր­տօղ­լեան։ Ան հա­կիրճ ներ­կա­յա­ցուց Ար­ցա­խի շուրջ ստեղ­ծո­ւած ի­րա­վի­ճա­կը, որ յան­գե­ցաւ հա­յա­փա­թու­մին։ ­Յա­ջոր­դա­բար, նշեց Հ.Օ.Մ.-ի կա­րե­ւոր ծրա­գի­րը՝ օգ­նու­թեան ձեռք եր­կա­րե­լու Ար­ցա­խի հա­յու­թեան, ա­մո­քե­լու հա­մար ստեղ­ծո­ւած ցաւն ու ող­բեր­գու­թիւ­նը։
­Գե­ղա­րո­ւես­տա­կան բա­ժի­նը ճոխ յայ­տա­գիր մը պա­րու­նա­կող բո­վան­դա­կու­թեամբ, ընդգր­կեց հայ­կա­կան ա­ւան­դա­կան եւ ա­շու­ղա­կան եր­գեր, իսկ նաեւ ներ­կա­յա­ցո­ւե­ցան յու­նա­կան ծա­նօթ եր­գեր, ո­րոնք ջերմ ըն­դու­նե­լու­թիւն գտած են հա­սա­րա­կու­թեան մօտ։
­Մէկ առ մէկ եւ հա­ւա­քա­բար, բե­մին վրայ ե­րե­ւցան ա­րո­ւես­տա­գէտ­ներ ­Վար­դան Ա­բո­վեան, ­Ֆո­թիս ­Վեր­ղու­լու­փու­լոս, ­Հայկ Եա­զը­ճեան, ­Փան­տե­լիս ­Թա­լա­սի­նոս, ­Վա­հան ­Գալս­տեան, ­Շու­շան ­Քե­րով­բեան, ­Միհ­րան ­Չա­լը­քեան, ­Լեւ­թե­րիս ­Խա­վու­ծաս եւ Ս­թա­մա­թիս ­Խա­ծիեւս­թա­թիու։ ­Բո­լոր եր­գիրչ­ներն ու նո­ւա­գող­նե­րը բա­ցա­ռիկ զգայ­նու­թեամբ ներ­կա­յա­ցու­ցին հայ­կա­կան եւ յու­նա­կան եր­գա­րո­ւես­տի նմուշ­ներ, շա­րու­նա­կա­կան ծա­փա­հա­րու­թիւն­ներ խլե­լով ներ­կա­նե­րուն կող­մէ։
Կ­՚ար­ժէ նշել, թէ յատ­կա­պէս հայ­կա­կան եր­գա­ցան­կը, բա­ւա­կան հա­րուստ եր­գե­րով ճո­խա­ցած, հայ­րե­նի աշ­խար­հի եւ հայ­կա­կան գան­ձե­րու յատկանշական ծաղ­կա­քաղն մըն էր, մերթ իր մեղ­մա­նոյշ ե­լե­ւէջ­նե­րով, մերթ կշռու­թա­ւոր ըն­թաց­քով, որ ժո­ղո­վուր­դը պա­հեց խան­դա­վառ մթնո­լոր­տի մէջ։
Ա­րո­ւես­տա­գէտ­նե­րը ե­լոյթ ու­նե­նա­նա­լով բե­մին վրայ, եր­կու խօս­քով դա­տա­պար­տե­ցին Ար­ցա­խի վրայ կա­տա­րո­ւած յար­ձա­կո­ղա­կա­նու­թեան քա­ղա­քա­կա­նու­թիւ­նը եւ ի­րենց զօ­րակ­ցու­թիւ­նը յայտ­նե­ցին ամ­բողջ հայ ժո­ղո­վուր­դին ու իր աննկուն պայ­քա­րին։
­Հա­մեր­գը ա­ռիթ մը ե­ղաւ նաեւ քով-քո­վի բե­րե­լու եր­կու ժո­ղո­վուրդ­նե­րու ե­րաժշ­տա­կան մշա­կոյ­թը, ներ­կա­յաց­նե­լով հա­րա­զատ եր­գեր, ո­րոնք միշտ մար­դոց սիր­տին կը խօ­սին։
­Կը մնայ շնոր­հա­ւո­րել կազ­մա­կեր­պիչ­նե­րը, ո­րոնք ճիգ չխնա­յե­ցին հրամց­նե­լու հա­մար լաւ պատ­րաս­տո­ւած ե­լոյթ մը ու վե­րա­նո­րո­գե­լու Ար­ցա­խի հա­յու­թեան՝ ա­մէն գնով զօ­րա­վիգ կանգ­նե­լու հրա­մա­յա­կա­նը։

ՆԵՐԿԱՅ ՄԸ

­Հա­տո­ւած՝ Ար­տա ­Ճէ­լա­լեա­նի խօս­քէն

Μια ακόμη πατρίδα χάθηκε και ήχησαν ξανά μοιραία στα στόματα όλων, οι λέξεις «Γενοκτονία», και «Ξεριζωμός».
Το Αρτσάχ ή Ναγκόρνο Καραπάγ, ένα τοπίο πράσινο, με νερά κελαρυστά, βαθειές χαράδρες και βουνοκορφές, είναι ένας τόπος φτιαγμένος από την σιγουριά της πέτρας, οχυρωμένος μέσα από τη χριστιανική πίστη και την ιστορία του. Κατοικημένη στο βάθος των αιώνων από Αρμένιους, υπήρξε μια από τις επαρχίες της Μεγάλης Αρμενίας (2ο-4ο αιώνας μ.χ), Πριγκηπάτο του Khatchen (9ο αιώνας) και ως βασίλειο Khamsa (τα Πέντε Πριγκηπάτα) η τελευταία εστία της εθνικής κρατικής Αρμενίας που κράτησε την ανεξαρτησία της μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα.
Για τους Αρμένιους το Αρτσάχ συμβολίζει αυτήν ακριβώς την δύναμη, το τελευταίο οχυρό.
Ο τόπος αυτός, γέννησε έναν λαό υπερήφανο κι αγέρωχο που αντιστάθηκε ηρωϊκά και αποχώρησε με το κεφάλι ψηλά. Μια εθνοτική ομάδα που σήμερα κινδυνεύει να χαθεί μαζί με έναν ολάκερο πλούτο πολιτιστικό, θρησκευτικό και γλωσσικό.
Οι κάτοικοι του Αρτσάχ εκτοπίστηκαν συστηματικά από τις Αζερικές δυνάμεις. Διώχθηκαν ολοσχερώς από τα πατρογονικά τους εδάφη, θρήνησαν τα σπίτια τους, τα ζώα και τα δέντρα τους, στερήθηκαν τον αέρα που ανέπνεαν. Τον τελευταίο μήνα, περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι είναι διασκορπισμένοι σε διάφορα μέρη της Αρμενίας. Εκτοπισμένοι, πρόσφυγες πια. Τα προβλήματα της μόνιμης στέγασης, εκπαίδευσης και εργασίας βαραίνουν τους ίδιους και μια χώρα που πασχίζει για την διασφάλιση των άμεσων αναγκών και την ομαλή διαβίωση τους, ενώ ο κίνδυνος μετανάστευσης μακριά από την Αρμενία για ένα καλύτερο μέλλον, είναι άμεσος.
Ποιο το μέλλον; Μπορούμε να κάνουμε κάτι;
Την τελευταία πράξη αυτού του δράματος θα βρούμε την δύναμη να την ορίσουμε εμείς.
Όλοι με στάση ενότητας και ομοψυχίας στις δύσκολες αυτές στιγμές ας επικεντρωθούμε στα σημαντικά ζητήματα, ειδικά τώρα, που η εδαφική ακεραιότητα της ίδιας της Αρμενίας βρίσκεται σε κίνδυνο.
Ας παρέχουμε κάθε δυνατή βοήθεια στον εκτοπισμένο λαό του Αρτσάχ, σε ηλικιωμένους και παιδιά, εκείνα τα παιδιά που ίσως σε 60-70 χρόνια από σήμερα θα είναι οι τελευταίοι εναπομείναντες μιας ηρωϊκής πατρίδας.

­Հա­տո­ւած`ընկ. ­Նո­րա ­Քիւր­տօղ­լեա­նի խօս­քէն

Ανείπωτος ήταν ο πόνος και απερίγραπτη η θλίψη και η οργή όλων μας στις 20 Σεπτεμβρίου, μπροστά στις εικόνες του βίαιου ξεριζωμού ανθρώπων που αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, οικογενειών που άφηναν πίσω τις εστίες τους, παιδιά, νέοι και παππούδες που αποχαιρετούσαν τα σχολειά, τα μνημεία, τις εκκλησίες και τους τάφους των χιλιάδων ηρώων τους που έπεσαν για να κρατήσουν αυτή την γη ελεύθερη. Γιατί δεν διανοούνταν ζωή υπό τον αζερο-τουρκικό ζυγό…
Εικόνες γνώριμες αναβίωσαν από την ιστορική μνήμη του λαού μας.
Το «Ποτέ ξανά» για το οποίο αγωνιζόμαστε 108 χρόνια τώρα από τις Γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου, το «Ποτέ ξανά» με το συγκλονιστικό μήνυμα που πασχίζαμε να μεταδώσουμε μετά την καταστροφή της Σμύρνης και την εισβολή στην Κύπρο, έγινε δυστυχώς «Ξανά» εν μία νυκτί, με την αδιανόητη παγκόσμια ανοχή μπροστά στα εγκλήματα του δικτατορικού καθεστώτος του Αζερμπαϊτζάν.
Η εθνοκάθαρση στο αρμενικό Αρτσάχ, ή Ναγκόρνο Καραμπάχ όπως έγινε ευρέως γνωστό, αποτελεί συνέχεια του ίδιου παλιού σχεδίου. Θύτης και θύμα είναι οι ίδιοι, όπως ίδια ήταν και η εκκωφαντική σιωπή του «πολιτισμένου» κόσμου απέναντι σε αυτό το νέο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Ο περήφανος λαός του Αρτσάχ εξαναγκάστηκε σε προσφυγιά, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπος με ανάγκες διαβίωσης και τραυματικά βιώματα. Χρειάζεται την συμπαράστασή μας για να σταθεί και πάλι γερά στα πόδια του με αξιοπρέπεια.
Ο Αρμενικός Κυανούς Σταυρός Ελλάδος, σε συνεργασία με τα αντίστοιχα ομώνυμα φιλανθρωπικά σωματεία στη Διασπορά και την Αρμενία, οργανώνει προγράμματα ανθρωπιστικής βοήθειας για τις οικογένειες του Αρτσάχ που παλεύουν να πάρουν στα χέρια τους τη ζωή τους.
Μέλος της ευρύτερης παναρμενικής φιλανθρωπικής Οργάνωσης Armenian Relief Society, ­Հայ Օգ­նու­թեան ­Միու­թիւն Հ.Օ.Մ. που δραστηριοποιείται σε 27 χώρες του κόσμου, εκεί όπου υπάρχει οργανωμένη αρμενική διασπορά, ο Αρμενικός Κυανούς Σταυρός προάγει τον εθελοντισμό και βασίζεται σ’ αυτόν, υπηρετεί τον λαό μας από το 1924, με πολλές δράσεις με σκοπό την κοινωνική πρόνοια, την ευημερία, την κοινωνική και πνευματική ανάπτυξη της αρμενικής κοινότητας στην Ελλάδα και του λαού της Αρμενίας και του Αρτσάχ.
Από την πρώτη κιόλας εκείνη δυσοίωνη ώρα που άρχισαν να καταφθάνουν στα σύνορα της Αρμενίας οι εκτοπισμένοι, η οργάνωσή μας στην Αρμενία ξεκίνησε το ανθρωπιστικό της έργο, με συγκέντρωση και διανομή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης. Την πρώτη εβδομάδα έλαβαν βοήθεια 1.000 οικογένειες που εγκαταστάθηκαν προσωρινά σε παραμεθόρια χωριά της Αρμενίας.
Το έργο αυτό συνεχίζεται ακούραστα και πιο οργανωμένα τώρα, χάρη στις δωρεές συμπατριωτών και συμπολιτών μας και στην εθελοντική εργασία των μελών της οργάνωσης και πολλών νέων που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν.
Στόχος είναι να στηρίξουμε όσο περισσότερες οικογένειες μπορούμε, για να εξασφαλίσουν στέγη, τροφή και να εφοδιαστούν με τα απαραίτητα εν όψη του χειμώνα.
Ανεκτίμητη ανταμοιβή μας είναι ένα χαμόγελο αισιοδοξίας και ελπίδας στα πρόσωπα τους.