Առաջնորդ Սրբազան հօր խօսքը դպրոցական վերամուտին առիթով

«Քորոնա»ով հան­դերձ
կառ­չած մնանք էա­կա­նին

Աս­տու­ծոյ օրհ­նու­թեամբ եւ օգ­նա­կա­նու­թեամբ, դար­ձեալ վե­րա­մու­տի սե­մին` երբ ա­մառ­նա­յին ե­ղա­նա­կի թե­լադ­րած հանգս­տեան պայ­ման­նե­րէն կը վե­րա­դառ­նանք ան­հա­տա­կան կեան­քի ու աս­պա­րէ­զի բնա­կա­նոն կռշոյ­թին, ազ­գա­յին բո­լոր մար­մին­նե­րը եւս կո­չո­ւած են հա­մախմ­բո­ւե­լու եւ ստանձ­նե­լու մեր հա­ւա­քա­կան կեան­քի տնօ­րին­ման պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թիւն­ներն ու յանձ­նա­ռու­թիւն­նե­րը։
Կ­՚ապ­րինք ան­նա­խըն­թաց եւ ան­սո­վոր պայ­ման­նե­րու մէջ։ Ամ­բողջ աշ­խար­հը կլա­նո­ւած է հա­մա­տա­րած տագ­նա­պին դի­մա­կալ­ման ա­հա­զան­գա­յին հեւ­քոտ վազ­քով. մահ ու կե­նաց պայ­քար մըն է, որ կը մղո­ւի։ ­Հա­մընդ­հա­նուր հո­գե­վի­ճակ մը կը տի­րէ։ Ան­հա­տա­կան բո­լոր փա­փաք­ներն, ակն­կա­լու­թիւն­ներն ու ծրա­գիր­նե­րը առ­կա­խո­ւած են, եւ հա­սա­րա­կաց մաղ­թանք դար­ձած է` նախ ա­մէն բա­նէ ա­ռաջ ողջ ա­ռողջ մնա­լը, եւ ա­պա մնա­ցեալ­նե­րը։
­Տագ­նա­պա­լի եւ ճգնա­ժա­մա­յին օ­րե­րու պայ­ման­նե­րուն մէջ մարդ ա­րա­րա­ծը, ա­ռողջ տրա­մա­բա­նու­թեամբ եւ ի­րա­տես հա­շո­ւար­կով, կը ջա­նայ պահ­պա­նել այն ինչ որ կա­րե­ւո­րա­գոյնն է եւ՝ ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւն։ ­Կա­րե­ւորն ու ա­ռաջ­նա­հեր­թը յա­րա­բե­րա­կան են։ Իւ­րա­քան­չիւր ան­հատ, հա­մա­ձայն իր պատ­կա­նե­լիու­թեան մի­ջա­վայ­րին, ի­րեն յա­տուկ ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թեան նա­խընտ­րու­թիւն­ներ ու­նի։ Ան­հատ­նե­րու նման ազ­գեր ու ժո­ղո­վուրդ­ներ, ի­րենց պատ­մու­թեան ըն­թաց­քին կազ­մա­ւո­րած ու ձե­ւա­ւո­րած մշա­կոյ­թին հա­մա­ձայն, ու­նին նաեւ ի­րենց ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւն­նե­րը։
­Հա­յոց պատ­մու­թեան է­ջե­րէն քա­ղո­ւած մեր հա­ւա­քա­կան յի­շո­ղու­թիւ­նը մե­զի հա­մար ձե­ւա­ւո­րած է ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թեան շարք մը, որ պար­տա­ւոր ենք զա­նոնք պա­հել եւ զա­նոնք պա­հե­լու հա­մար ալ թան­կա­գի­նը տրա­մադ­րել կամ նոյ­նիսկ զո­հել։
Ք­րիս­տո­նէա­կան հա­ւատ­քի էա­կան սկզբունք­նե­րէն է, ա­մէն բա­նի մէջ ի վեր­ջոյ կա­րե­ւո­րը, էա­կա­նը եւ մնա­յու­նը ձեռք ձգե­լը։ «Ի՞նչ օ­գուտ, երբ մէ­կը ամ­բողջ աշ­խար­հը շա­հի, բայց իր կեան­քը կորսնց­նէ: Ո­րով­հե­տեւ իր կեան­քին փո­խա­րէն ի՞նչ փրկա­գին կրնայ տալ» (­Մար­կոս 8:36)։ ­Հա­յոց պատ­մու­թեան փո­թոր­կա­լի յոր­ձանք­նե­րէն եւ ա­նա­պա­տա­յին կի­զիչ պայ­ման­նե­րէն անց­նե­լով հան­դերձ, տա­կա­ւին ազ­գո­վին գո­յա­տե­ւե­լու գաղտ­նիք­նե­րէն մին կը հան­դի­սա­նայ գիտ­նալ ընտ­րել եւ պա­հել այն ինչ որ կա­րե­ւո­րա­գոյնն է։ ­Նա­ւա­բե­կու­թեան վտան­գին մատ­նո­ւած նա­ւա­պե­տին հա­մար, նա­ւորդ­նե­րուն կեան­քե­րը ա­ւե­լի կա­րե­ւոր են քան նա­ւուն բեռ­ցած թէ­կուզ անհ­րա­ժեշտ եւ թան­կա­գին ապ­րանք­նե­րը, ո­րոնք ա­ռանց տա­տամ­սու­մի ծո­վը կը նե­տո­ւին` ի գին մար­դոց կեան­քե­րու փրկու­թեան։
Ի հե­ճուկս հնա­դա­րեան հայ ժո­ղո­վուր­դին հող­մա­կոծ պատ­մու­թեան տագ­նա­պա­լի ան­ցու­դար­ձե­րուն բե­րու­մով կրած բո­լոր տե­սա­կի մարդ­կա­յին եւ նիւ­թա­կան ան­չա­փե­լի կո­րուստ­նե­րուն, տա­կա­ւին ազ­գո­վին գո­յա­տե­ւե­լու հնար­քը կը մնայ, բո­լոր տե­սա­կի կո­րուստ­նե­րը վե­րա­կանգ­նել իր ինք­նու­թեան եւ պատ­կա­նե­լիու­թեան գի­տակ­ցու­թիւ­նը ու­նե­ցող նոր սե­րունդ­նե­րով։
Եւ այս մէ­կը կո­չած ենք ազ­գա­յին դաս­տիա­րա­կու­թիւն։
Ազ­գա­յին դաս­տիա­րա­կու­թիւ­նը կը սկսի հայ դպրո­ցով։ ­Մեր ազ­գա­յին գո­յու­թեան հաս­տա­տու­թիւ­նը կան­գուն պա­հող եւ ող­նա­շա­րը հան­դի­սա­ցող բո­լոր կա­ռոյց­ներն ալ՝ հայ­կա­կան ըն­տա­նի­քէն սկսեալ եւ մնա­ցեալ բո­լո­րը անխ­տիր, պայ­մա­նա­ւո­րո­ւած են հայ դպրո­ցով, ո­րուն ա­ռա­քե­լու­թիւնն է ազ­գա­յին պատ­կա­նե­լիու­թեան ճա­նա­չում եւ ազ­գա­յին ժա­ռա­գու­թեան տի­րու­թիւն ը­նե­լու գի­տակ­ցու­թիւն ջամ­բել նոր սե­րուն­դին։ Ին­քա­գի­տա­կից նոր սե­րունդն է, որ գի­տէ եւ կրնայ պա­հել ազ­գա­յին հարս­տու­թիւն­նե­րը։
«­Քո­րո­նա»-ի խան­գա­րող պայ­ման­նե­րու հե­տե­ւանք­նե­րուն բե­րու­մով կաշ­կան­դո­ւած են մեր հա­ւա­քա­կան գոր­ծու­նէու­թեան թա­փը, աշ­խու­ժու­թիւ­նը, ար­դիւ­նա­ւէ­տու­թիւ­նը, եւ ո­րուն հե­տե­ւեան­քով ալ նիւ­թա­կան կա­րե­լիու­թիւն­ներն ու մի­ջոց­նե­րը հետզ­հե­տէ ա­ւե­լի կը սղին եւ ան­ձուկ կա­ցու­թիւ­նը տա­կաւ առ տա­կաւ օ­ղա­կը կը սեղ­մէ մեր ազ­գա­յին կա­ռոյց­նե­րուն շուրջ։
«­Քո­րո­նա»-ով հան­դերձ, ազ­գա­յին գի­տակ­ցու­թիւ­նը հրա­մա­յա­կա­նօ­րէն կը թե­լադ­րէ լա­ւա­պէս տնտե­սել կա­րո­ղա­կա­նու­թիւն­ներն ու կա­րե­լիու­թիւն­նե­րը՝ կառ­չած մնա­լու էա­կա­նին։
Եւ այդ էա­կա­նը՝ հայ դպրո­ցով ե­րաշ­խա­ւո­րո­ւած ազ­գա­յին դաս­տիա­րա­կու­թեամբ հա­սակ ա­ռած մեր նոր սե­րունդն է։
Ա­մուռ կառ­չած կը մնանք էա­կա­նին։
­Բա­րի վե­րա­մուտ բո­լո­րի՛ն։

Գե­ղամ արք. ­Խա­չե­րեան
Ա­ռաջ­նորդ ­Յու­նաս­տա­նի
­Հա­յոց ­Թե­մին

14 ­Սեպ­տեմ­բեր 2020