Առաջնորդական անդրանիկ Պատարագ

­Կի­րա­կի՝ 10 ­Սեպ­տեմ­բեր 2017ին, ­Գո­քի­նիոյ Ս. ­Յա­կոբ ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ ա­ռաջ­նոր­դա­կան իր անդ­րա­նիկ ­Պա­տա­րա­գը մա­տու­ցեց թե­մա­կալ Ա­ռաջ­նորդ ­Գե­ղամ Արք. ­Խա­չե­րեան։
­Պա­տա­րա­գը սկսաւ ա­ռա­ւօ­տեան ժա­մը 10ին։ Սր­բա­զան ­Հօր սպա­սար­կե­ցին ­Գո­քի­նիոյ հո­գե­ւոր հո­վիւ ­Վահ­րիճ Վրդ. ­Ղա­րա­խա­նեան, ա­րե­ւե­լեան ­Մա­կե­դո­նիոյ ու Թ­րա­կիոյ հո­գե­ւոր հո­վիւ ­Պա­րէտ Քհնյ. ­Խա­չե­րեան եւ ­Նէոս ­Գոզ­մո­սի հո­գե­ւոր հո­վիւ ­Նա­րեկ Քհնյ. ­Շա­հի­նեան։ Եր­գե­ցո­ղու­թիւ­նը կա­տա­րե­ցին Ա­թէն­քի, ­Նէոս ­Գոզ­մո­սի ու ­Գո­քի­նիոյ ե­կե­ղե­ցի­նե­րու դպրաց դա­սե­րը, խմբա­վա­րու­թեամբ՝ դպրա­պետ Պրն. Մկր­տիչ Գ­րի­գո­րեա­նի։ Իսկ օր­կա­նի վրայ ըն­կե­րակ­ցե­ցաւ տիկ. ­Տի­րու­հի Աշ­րեան։
Ե­կե­ղեց­ւոյ դա­սին մէջ պաշ­տօ­նա­կան հիւ­րե­րու կար­գին ներ­կայ էին ­Կո­մի­տաս Արք. Օ­հա­նեան, ­Վե­րա­պա­տուե­լի ­Վի­գէն ­Չո­լա­քեան, ­Յով­սէփ Եպս. ­Պա­զու­զեան, Ա­թէն­քի եւ հա­մայն ­Յու­նաս­տա­նի Ե­րո­նի­մոս Ար­քե­պիս­կո­պո­սի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ, ինչ­պէս նաեւ Ս. ­Սի­նո­տի միջ-ե­կե­ղե­ցա­կան յա­րա­բե­րու­թեանց պա­տաս­խա­նա­տու Իղ­նա­թիոս Ծ. ­Վար­դա­պետ, Ս. ­Սի­նո­տի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ Ա­նար­ղի­րոս ­Վար­դա­պետ, Ազ­գա­յին ­Վար­չու­թեան ա­տե­նա­պետ պրն. ­Պօ­ղոս ­Չո­լա­քեան եւ ան­դամ­ներ, Հ.Հ. փոխ-դես­պան պրն. Ա­լեք­սանտր ­Սարգ­սեան, Հ.Յ.Դ. Կ. ­Կո­մի­տէի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ պրն. ­Քե­րոբ Է­քի­զեան, ­Թե­մա­կան ­Պատ­գա­մա­ւո­րա­կան ժո­ղո­վի ա­տե­նա­պետ պրն. Ս­տե­փան ­Շէմ­մաս, Ազ­գա­յին ­Վար­չու­թեան նախ­կին ա­տե­նա­պետ պրն. Ա­րա ­Ման­կո­յեան եւ «­Հա­յաս­տան» ­Հա­մա­հայ­կա­կան ­Հիմ­նադ­րա­մի ա­տե­նա­պետ տոքթ. ­Վա­չէ ­Տէր-­Կա­րա­պե­տեան։ Ն­շենք, որ ­Վե­րա­պա­տո­ւե­լին, տոքթ. ­Տէր-­Կա­րա­պե­տեանն ու կա­թո­ղի­կէ հա­մայն­քի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ պրն. ­Տիգ­րան ­Սէ­լի­մեան, ի պաշ­տօ­նէ ներ­կայ էին նաեւ ­Չո­րեք­շաբ­թի օր Ա­ռաջ­նորդ Սր­բա­զան ­Հօր Ազգ. Ա­ռաջ­նոր­դա­րա­նէն ներս պաշ­տօ­նա­կան ըն­դու­նե­լու­թեան։
­Պա­տա­րա­գին ներ­կայ էին նաեւ ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի, Հ.Մ.Ը.Մ.ի եւ ­Հա­մազ­գա­յի­նի Շրջ. ­Վար­չու­թեանց ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը, ­Թա­ղա­յին ­Խոր-հուրդ­նե­րու ու ­Տիկ­նանց ­Մար­մին­նե­րու ան­դամ­ներ, ազգ. վար­ժա­րան­նե­րու տնօ­րէն­ներ եւ ու­սու­ցիչ­ներ ու հա­ւա­տա­ցեալ ժո­ղո­վուր­դը։
­Պա­տա­րա­գիչ Սր­բա­զան ­Հայ­րը իր անդ­րա­նիկ քա­րո­զը սկսաւ «­Փառք քեզ Աս­տո­ւած, փառք քեզ» ա­ղօթ­քով։ Ան գո­հու­նա­կու­թիւն յայտ­նեց Աս­տու­ծոյ, որ այ­սօր կը գտնո­ւի պա­տաս­խա­նա­տու նոր ա­ռա­քե­լու­թեան մը սե­մին։ Ան ը­սաւ, թէ ո­րե­ւէ մէ­կը ճամ­բոր­դու­թե­նէ մը ա­ռաջ նախ կը պատ­րաս­տէ իր կա­րիք­նե­րը եւ այդ­պէս ճամ­բայ կ’ել­լէ։
­Հո­գե­ւոր ու ազ­գա­յին ­Ճա­նա­պար­հոր­դու­թիւ­նը եւս ու­նի իր յա­տուկ պատ­րաս­տու­թիւ­նը, ա­ռանց ո­րուն կա­րե­լի չէ քայլ մը առ­նել ու յա­ռա­ջա­նալ։ Ան ու­նի ե­րեք մա­սեր. հա­ւատք, ժա­ռան­գու­թիւն եւ պար­տա­կա­նու­թիւն։ ­Մար­դը ա­ռանց հա­ւատ­քի ոչ մէկ բան ի վի­ճա­կի է կազ­մա­կեր­պե­լու եւ յա­ջողց­նե­լու։ ­Հա­ւատ­քը մուտքն է ճա­նա­պար­հին։ Ա­մէն մէկ մարդ կամ հայ, ազ­գա­յին ժա­ռան­գու­թեան մը շա­րու­նա­կու­թիւ­նը ու­նի իր ու­սե­րուն վրայ բեռ­ցո­ւած։ ­Մենք ա­ռան­ձին կամ ան­ջա­տո­ւած մար­դիկ չենք, այլ ան­ցեա­լի շա­րու­նա­կու­թիւնն ենք։ Ուս­տի՝ մեր ազ­գա­յին ու հո­գե­ւոր պար­տա­կա­նու­թիւ­նը պէտք է կա­տա­րենք պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թեան գի­տակ­ցու­թեամբ, որ­պէս­զի ազ­գին դա­րա­ւոր ջա­հը փո­խան­ցենք յա­ջոր­դող սե­րունդ­նե­րուն։
­Քա­րո­զի ա­ւար­տին, Սր­բա­զան ­Հայ­րը յու­նա­հայ գա­ղու­թի պա­տո­ւա­կան ժո­ղո­վուր­դին փո­խան­ցեց ­Մե­ծի ­Տանն ­Կի­լի­կիոյ Ա­րամ Ա. ­Կա­թո­ղի­կո­սի օրհ­նու­թիւն­ներն ու բա­րե­մաղ­թու­թիւն­նե­րը։
­Քա­րո­զի երկ­րորդ բաժ­նին մէջ, Ա­ռաջ­նորդ Սր­բա­զան ­Հայ­րը յու­նա­րէն լե­զուով շնոր­հա­կա­լու­թիւն յայտ­նեց Ա­թէն­քի եւ հա­մայն ­Յու­նաս­տա­նի Ե­րո­նի­մոս Ար­քե­պիս­կո­պո­սին, որ իր ներ­կա­յա­ցու­ցի­չը ղրկեց պաշ­տօ­նա­կան ըն­դու­նե­լու­թեան ու ­Պա­տա­րա­գին։ Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն յայտ­նեց նաեւ Ս. ­Սի­նո­տին, որ­մէ ետք անդ­րա­դար­ձաւ հայ եւ յոյն ժո­ղո­վուրդ­նե­րու եւ ե­կե­ղե­ցի­նե­րու պատ­մու­թեան ու կա­պակ­ցու­թեան։
Ետ­քը խօսք ա­ռաւ Իղ­նա­թիոս Ծ. ­Վար­դա­պետ։
Ան յա­նուն Ե­րո­նի­մոս Ար­քե­պիս­կո­պո­սին ան­գամ մը եւս բա­րի գա­լուստ մաղ­թեց ­Գե­ղամ Արք. ­Խա­չե­րեա­նին։ Ան գնա­հա­տեց ­Յու­նաս­տա­նի մէջ ապ­րող ու գոր­ծող հայ­կա­կան գա­ղու­թը, որ մէկ կա­րե­ւոր մաս­նիկն է յու­նա­կան ի­րա­կա­նու­թեան։ ­Յոյ­ներ ու հա­յեր միեւ­նոյն ճա­կա­տա­գի­րի ժո­ղո­վուրդ­ներ են ը­սաւ ան, ո­րոնք ի­րենց հա­ւատ­քով ու հայ­րե­նա­սի­րու­թեամբ գո­յա­տե­ւե­ցին։
­Գա­լով ե­կե­ղեց­ւոյ, ան շատ կա­րե­ւոր յայ­տա­րա­րու­թիւն մը ը­րաւ՝ ը­սե­լով, թէ յոյն ու հայ ե­կե­ղե­ցի­նե­րը այ­լեւս մէկ ե­կե­ղե­ցի պէտք է կո­չել, ի­րար միա­ցած քրիս­տո­նէա­կան սի­րով ու սերտ գոր­ծակ­ցու­թեամբ։ Ա­ւար­տին Իղ­նա­թիոս Ծ. ­Վար­դա­պետ քա­ջա­ռող­ջու­թիւն ու յա­ջո­ղու­թիւն մաղ­թեց Ա­ռաջ­նորդ Սր­բա­զան ­Հօր։
­Պա­տա­րա­գի ա­ւար­տին դպրաց դա­սը եր­գեց «­Կի­լի­կիա»ն, ինչ­պէս նաեւ՝ ­Յու­նաս­տա­նի ու ­Հա­յաս­տա­նի ո­գերգ­նե­րը։ Ա­պա ե­կե­ղեց­ւոյ սրա­հին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ ա­ջա­համ­բոյր եւ ներ­կա­նե­րը ստա­ցան Ա­ռաջ­նորդ Սր­բա­զան ­Հօր օրհ­նու­թիւ­նը։ ­Միեւ­նոյն ժա­մա­նակ, ե­կե­ղեց­ւոյ ­Թա­ղա­յին ­Խոր­հուրդն ու ­Տիկ­նանց ­Մար­մի­նը կազ­մա­կեր­պած էին հիւ­րա­սի­րու­թիւն մը։
­Կէ­սօ­րին «­Զա­ւա­րեան» կեդ­րո­նէն ներս, Ազ­գա­յին ­Վար­չու­թիւ­նը կազ­մա­կեր­պեց պաշ­տօ­նա­կան ճաշ­կե­րոյթ։ ­Ներ­կայ էին յոյն ե­կե­ղեց­ւոյ ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը, ­Գե­րա­պայ­ծա­ռը, Հ.Յ.Դ. Կ. ­Կո­մի­տէի ներ­կա­յա­ցու­ցի­չը, Կ­րօ­նա­կան ­Դա­սը, Ազ­գա­յին ­Վար­չու­թեան ան­դամ­նե­րը։

ԹՂԹԱԿԻՑ