­Գե­ղե­ցիկ, տպա­ւո­րիչ ու ո­գե­ւո­րիչ։

Այս բա­ռե­րով կա­րե­լի է բնու­թագ­րել ­Հա­մազ­գա­յի­նի «­Նա­յի­րի», «­Նա­նոր» եւ «­Մա­րա­լօ» պա­րա­խում­բե­րու ե­լոյ­թը, որ տե­ղի ու­նե­ցաւ ­Շա­բաթ, 6 ­Մա­յիս 2023-ի ե­րե­կո­յեան ժա­մը 8։00-ին, Ա­յիա ­Փա­րաս­քե­ւիի Ա­մե­րի­կեան ­Գո­լէ­ճի սրա­հին մէջ։
­Ներ­կայ էին ­Յու­նա­հա­յոց թե­մի Ա­ռաջ­նորդ ­Գե­ղամ արք. ­Խա­չե­րեան, ­Վե­րա­պա­տո­ւե­լի ­Վի­գէն ­Չո­լա­քեան, ­Գո­քի­նիոյ հո­գե­ւոր հո­վիւ ­Պա­րէտ քհնյ. ­Խա­չե­րեան, Հ.Հ. դես­պա­նու­թեան հիւ­պա­տոս պրն. ­Տիգ­րան ­Վար­դա­նեան եւ դի­ւա­նա­գի­տա­կան անձ­նա­կազ­մի ան­դամ­ներ տի­կին Ան­նա Մկրտ­չեան եւ տի­կին Ար­մի­նէ Ա­լեք­սա­նեան, Ազ­գա­յին վար­չու­թեան, Հ.Յ.Դ. Կ. կո­մի­տէի, ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի ու Հ.Մ.Ը.Մ.ի Շրջ. վար­չու­թիւն­նե­րու ներ­կա­յա­ցու­ցիչ ան­դամ­ներ եւ վեց հա­րիւ­րէ ա­ւե­լի հան­դի­սա­տես­ներ։
­Հայ մշա­կոյ­թը մեր ժո­ղո­վուր­դի պատ­մու­թեան ու գո­յա­տեւ­ման հիմ­քե­րէն մին կը հան­դի­սա­նայ։ Իսկ հայ­կա­կան պա­րը, ա­նոր կա­րե­ւոր մէկ մաս­նիկն է։ ­Սոյն գա­ղա­փա­րով շա­ղա­խո­ւած ու ա­ճած ­Հա­մազ­գա­յի­նի պա­րա­խում­բե­րու պա­տա­նի­ներն ու ե­րի­տա­սարդ­նե­րը, պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թեան խոր գի­տակ­ցու­թեամբ, ի­րենց սի­րե­լի պա­րու­սոյ­ցին` ընկ. Էտ­կար Է­կեա­նի, ըն­կե­րու­հի Ան­նա ­Պօ­ղո­սեա­նի եւ օգ­նա­կան­նե­րուն, ինչ­պէս նաեւ ­Հա­մազ­գա­յի­նի Շրջ. վար­չու­թեան գլխա­ւո­րու­թեամբ, լծո­ւե­ցան ի­րենց նո­ւի­րա­կան ա­ռա­քե­լու­թեան։ ­Պա­րա­խում­բե­րու դպրո­ցա­կան, հա­մալ­սա­րա­նա­կան, աշ­խա­տա­ւոր կամ գոր­ծա­տէր ան­դամ­նե­րու եր­կար ա­միս­նե­րու հե­տե­ւո­ղա­կան, հոգ­նե­ցու­ցիչ ու համ­բե­րա­տար փոր­ձե­րը ի վեր­ջոյ հա­սան ի­րենց գե­ղե­ցիկ ար­դիւն­քին ու նպա­տա­կին։ Ա­ռանց նո­ւի­րու­մի ու զո­հո­ղու­թեան կա­րե­լի չէ պա­հել մշա­կոյ­թը։
­Բաց­ման խօս­քը կա­տա­րեց ընկ. Անդ­րա­նիկ ­Շահ­պա­զեան։ Ան նախ հրա­ւի­րեց ներ­կա­նե­րը, մէկ վայր­կեա­նի յո­տըն­կայս լռու­թեամբ յար­գե­լու, ­Հա­մազ­գա­յի­նի ըն­տա­նի­քի եր­կար տա­րի­նե­րու վաս­տա­կա­ւոր ան­դամ ­Մի­քա­յէլ ­Տիլ­սի­զեա­նի մա­հո­ւան յի­շա­տա­կը։ Ետ­քը ան բա­րի գա­լուստ մաղ­թեց ներ­կա­նե­րուն եւ անդ­րա­դար­ձաւ պա­րի ե­լոյ­թի մա­սին յայտ­նե­լով, որ «Ա­նի­ծո­ւած ­Նու­ռը» խո­րա­գի­րով պա­րի ե­լոյ­թի ծրա­գի­րը մշա­կո­ւած էր ան­ցեա­լէն։ ­Քո­րո­նա հա­մա­ճա­րա­կը սա­կայն պատ­ճառ դար­ձաւ ձեռ­նար­կի յե­տաձգ­ման։ Այս­պէս ու­րեմն, պար­տադ­րա­կան դա­դա­րէ մը ետք, ­Հա­մազ­գա­յի­նի պա­րի յանձ­նա­խում­բը ու «­Նա­յի­րի», «­Նա­նոր» եւ «­Մա­րա­լօ» պա­րա­խում­բե­րու ան­դամ­նե­րը լծո­ւե­ցան ե­լոյ­թի պատ­րաս­տու­թեան կա­րե­ւոր ու տքնա­ջան աշ­խա­տան­քին։
Ան յա­տուկ զգա­ցում­նե­րով ու քաղցր յի­շա­տակ­նե­րով լե­ցո­ւած յայտ­նեց, թէ «Ա­նի­ծո­ւած ­Նու­ռը» պա­րի ե­լոյ­թը, նո­ւի­րո­ւած է ­Հա­մազ­գա­յի­նի 1995-2015 եր­կար տա­րի­նե­րու ա­րո­ւես­տա­գէտ ու վաս­տա­կա­ւոր պա­րու­սոյց` ­Յո­վիկ ­Խա­չի­կեա­նի յի­շա­տա­կին։ ­Հա­մազ­գա­յի­նի կող­մէ սոյն նա­խա­ձեռ­նու­թիւ­նը, ե­րախ­տա­գի­տու­թեան զգա­ցու­մի մե­ծա­գոյն ար­տա­յայ­տու­թիւ­նը պի­տի ըլ­լայ, ի դի­մաց ­Յո­վիկ ­Խա­չի­կեա­նի թո­ղած մեծ ներդ­րու­մին ու հա­րուստ վաս­տա­կին։ ­Մօտ եր­կու տա­րի­ներ ա­ռաջ, ա­նո­ղոք մա­հը զինք խլեց այս աշ­խար­հէն ու ­Հա­մազ­գա­յի­նէն։ Ա­ւար­տին ան յատ­կա­պէս գնա­հա­տեց ­Յո­վիկ ­Խա­չի­կեա­նի ա­շա­կերտ եւ ներ­կա­յի պա­րու­սոյց ընկ. Էտ­կար Է­կեա­նի 12 տա­րի­նե­րու պա­րա­խում­բէն ներս կա­մա­ւոր ծա­ռա­յու­թիւ­նը։ Ինչ­պէս նաեւ բո­լոր այն ծնող­նե­րը, ո­րոնք կը քա­ջա­լե­րեն ու կը մղեն ի­րենց զա­ւակ­նե­րը դէ­պի ­Հա­մազ­գա­յի­նի պա­րա­խում­բե­րը։
­Պա­րի ե­լոյ­թին ա­ռա­ջին մա­սը կ’ընդգր­կէր շարք մը հայ­կա­կան պա­րեր։ ­Դա­դա­րէն ա­ռաջ, պաս­տա­ռի վրայ ցու­ցադ­րո­ւե­ցաւ պա­րու­սոյց ­Յո­վիկ ­Խա­չի­կեա­նի գոր­ծու­նէու­թե­նէն բա­ւա­կան նկար­ներ։ Ա­պա ներ­կա­յա­ցո­ւե­ցաւ յա­տուկ պար մը, ո­րուն մաս կազ­մե­ցին նաեւ ան­ցեա­լի իր ա­շա­կերտ­նե­րը։ Ա­ւար­տին ընկ. Անդ­րա­նիկ ­Շահ­պա­զեան բէմ հրա­ւի­րեց պա­րու­սոյ­ցի զա­ւա­կը պրն. ­Յա­րութ ­Խա­չի­կեա­նը, յաձ­նե­լու ա­նոր ­Հա­մազ­գա­յի­նի «­Նա­յի­րի» պա­րա­խում­բի ա­ռա­ջին յու­շա­տախ­տա­կը նո­ւի­րո­ւած ­Յո­վիկ ­Խա­չի­կեա­նին։ ­Հարկ է նշել, թէ պրն. ­Յա­րութ ­Խա­չի­կեան եւս ան­ցեա­լին մաս կը կազ­մէր ­Հա­մազ­գա­յի­նի պա­րա­խում­բին։
Ե­լոյ­թին երկ­րորդ մա­սը պա­րե­րով թա­տե­րա­կան ներ­կա­յա­ցում մըն էր։ ­Պատ­մու­թիւ­նը առ­նո­ւած էր 451 թո­ւա­կա­նէն։ ­Պար­սիկ­նե­րը պա­տե­րազմ հռչակած էին ա­ռա­ջին քրիս­տո­նեայ երկ­րին` ­Հա­յաս­տա­նի դէմ։ Եւ հայ ժո­ղո­վուր­դի հե­րոս զա­ւակ­նե­րը, գլխա­ւո­րու­թեամբ քաջն ­Վար­դան ­Մա­մի­կո­նեա­նին, ա­մէն գնով կը պաշտ­պա­նէին ի­րենց սուրբ հո­ղը։ ­Թա­տե­րա­կան կտո­րը, յա­տուկ կեր-պով լու­սար­ձա­կի տակ կ’առ­նէր, պա­տե­րազ­մե­լու հա­մար հայ­րե­նիք վե­րադար­ձած հե­րոս Ա­րա­յին ու սի­րած աղջ­կան ­Թա­մա­րին սի­րա­յին պատ­մու­թիւ­նը։ Եր­ջա­նիկ ու գե­ղե­ցիկ ա­պա­գայ խոս­տա­ցող սոյն զոյ­գը սա­կայն կ’ու­նե­նան ցա­ւա­լի վախ­ճան մը։ Ա­րան ան­գի­տակ­ցա­բար ի­րենց գիւ­ղի ա­նի­ծո­ւած նռե­նիի ծա­ռէն նուռ մը կը հրամց­նէ ­Թա­մա­րին։ Եւ այդ մէ­կը պատ­ճառ կը դառ­նայ ա­նոր սի­րա­հա­րի մա­հո­ւան։ ­Թա­տե­րա­կան պատ­մա­կան կտո­րին ըն­թեր­ցա­նու­թիւ­նը կա­տա­րեց ընկ. ­Տիգ­րան ­Սէ­լի­մեան։
­Հա­մազ­գա­յի­նի «­Նա­նոր», «­Նա­յի­րի» եւ «­Մա­րա­լօ» պա­րա­խում­բե­րու ան­դամ­նե­րը, հա­մա­չափ ու գե­ղե­ցիկ կեր­պով ներ­կա­յա­ցու­ցին պա­րերն ու թա­տե­րա­կան կտո­րը։ Ա­նոնք ինք­նավս­տա­հու­թեամբ բէմ բարձ­րա­ցան, ճա­կատ­նե­րը բարձր, դէմ­քեր­նին փայ­լուն ու ժպտուն։ Ի­րենց ոտ­քե­րը բե­մին վրայ ա­մուր կեր­պով հաս­տա­տե­ցին եւ պա­րե­րը լա­ւա­գոյն ձե­ւով ներ­կա­յա­ցու­ցին։ ­Բո­լո­րի դէմ­քե­րուն վրայ յայտ­նի էր, հայ­կա­կան պա­րը հա­րա­զատ ապ­րու­մով ու գոյ­նե­րով ներ­կա­յաց­նե­լու զօ­րա­ւոր տեն­չը։
­Պա­րի ե­լոյ­թի ա­ւար­տին, հան­դի­սա­տես­նե­րը շատ-շատ եր­կար ծա­փա­հա­րե­ցին բե­մին վրայ կանգ­նող­նե­րուն հա­մար։ ­Բո­լո­րին մօտ շատ յստակ էր, ­Հա­մազ­գա­յի­նի պա­րա­խում­բե­րու ան­դամ­նե­րուն, պա­րի յանձ­նա­խում­բին, պա­րու­սոյ­ցին ու Շրջ. ­Վար­չու­թեան կա­տա­րած կազ­մա­կերպ­չա­կան հսկա­յա­կան աշ­խա­տան­քին փայ­լուն ու խօ­սուն ար­դիւն­քը։
­Բո­լո­րը անխ­տիր զգա­ցին ու բաժ­նե­ցին բե­մին վրայ կանգ­նող­նե­րուն նո­ւի­րու­մի ո­գին, տա­րած մեծ ջան­քը եւ գնա­հա­տան­քի ար­ժա­նա­նա­լու ար­դար ի­րա­ւուն­քը։ Այդ իսկ պատ­ճա­ռով, հան­դի­սա­տես­նե­րը ամ­բողջ սրտով ու հո­գիով ծա­փա­հա­րե­ցին, բարձր գնա­հա­տե­ցին ու ջեր­մօ­րէն շնոր­հա­ւո­րե­ցին ա­նոնց։

ՀԱՄԱԶԳԱՅԻՆԻ ԹՂԹԱԿԻՑ