ՄԻՆՍԱՐ
Անվիճելի ու փաստուած իրականութիւն է, թէ բոլոր ժամանակներու ընթացքին՝ մամուլը, ազդեցիկ ու հսկայ ուժ մը եղած է, որուն ղեկավարողը կրցած է իր գաղափարները, տեսութիւնները, խորհուրդները, մտապատկերները, եւ ինչու չէ՝ նոյնիսկ իր սեփական շահերը քօղարկուած ձեւով փոխանցել ընթերցողներուն, նպատակ ունենալով ժողովուրդը հաղորդակից ու համամիտ դարձնելու այս բոլորին…
Անշուշտ որ բոլորս ալ ականատես եղած ենք պարագաներու, երբ այս կամ այն գաղափարին ծառայող օրաթերթեր, իրենց տեսանկիւնէն դիտուած եւ կամ ալ միտումնաւոր ու միմիայն իրենց շահերէն առաջնորդուելով, սեւը ներկայացուցած են որպէս ճերմակ եւ կամ ալ… ճիշդ հակառակը…
Վերոյիշեալ բացասական այս երեւոյթներէն, վստահ թէ հեռու մնացած է հայ մամուլը, որու կարգին նաեւ մեր «Ազատ Օր»ը…
Յունաստանի մէջ ծնած ու հասակ նետած մեր իրերայաջորդ սերունդները, իրենց ազգային գոյատեւման ամէնօրեայ հոլովոյթին ու դժուար պայքարին մէջ, որպէս դաշնակից ունեցած են մեզի շատ սիրելի «Ազատ Օր»ը…
«Ազատ Օր»ը, ինչպէս որ անցեալին իր հսկայ դերը ունեցած է, վստահ՝ թէ ներկայիս եւս պիտի շարունակէ իր պարտաւորութեան նոյն բաժինը վերցնել, Յունահայ գաղութին կազմաւորման՝ դժուար, խրթին ու անվարձահատոյց աշխատանքին մէջ, միաժամանակ տանելով նաեւ իրեն վիճակուած, Սփիւռք — հայրենիք շաղկապի առաքելութիւնը…
Աշխատանք մը, որ մինչեւ այսօր կը կատարուի պարտաճանաչութեամբ, գիտակցութեամբ ու ճշդապահութեամբ, շնորհիւ թերթին ծառայող սպասարկուներուն հաւատքին ու հետեւողականութեան…
Արժանի յաջորդը ըլլալով իրմէ 17 տարիներ առաջ, Փոքր Ասիոյ Աղէտի շրջանին հրատարակուած «Նոր Օր»ին, 1945 Փետրուար 25-ին, գաղութէս ներս պիտի սկսի հրատարակուիլ «Ազատ Օր»ը, նախ իբրեւ երկօրեայ, եւ ապա՝ որպէս օրաթերթ…
Հայ մամուլի պանդէոնին մէջ ընդհանրապէս, ու Յունահայ մամուլին պատմութեան մէջ մասնաւորապէս, «Ազատ Օր» ունեցած է, ու կը շարունակէ ունենալ իր մասնայատուկ դերը…
Անցնող մօտաւորապէս ութը տասնամեակներու ընթացքին, գաղութիս եւ ինչու չէ, Եւրոպայի միակ հայկական օրաթերթի ամէնօրեայ ու պարտաճանաչ հրատարակութիւնը կանգ չառաւ, հակառակ իր դէմ ցցուած այլազան դժուարութիւններուն…
Սիրելի ընթերցողներ,
Անշուշտ որ անհնարին պիտի ըլլար յօդուածի մը սեղմ տողերուն մէջ, ամփոփել ու ներկայացնել այդ ամբողջ հսկայական աշխատանքը, որ հետեւողականօրէն 76 տարի շարունակ տարած է, կը տանի, ու անկասկած որ պիտի շարունակէ տանիլ «Ազատ Օր»ը, մեր գաղութի գոյատեւման պայքարի՝ անհաւասար, դժուար, կնճռոտ ու շատ անգամ նոյնիսկ տքնաջան դաշտավայրին վրայ…
Արդէն մեր սիրելի օրաթերթի տարեդարձին նուիրուած այսօրուան բացառիկի էջէրուն մէջ լոյս տեսած մնացեալ յօդուածները, վստահ որ մէկ աւելի մանրամասնութեամբ պիտի ներկայացնեն այս բոլորը…
Ուրեմն պիտի ուզէի այս յօդուածս վերջացնել քաղուածքով մը, «Ազատ Օր»ի Հինգշաբթի՝ 25 Փետրուար 1999-ի հրատարակութենէն, ուր ուրիշներու կարգին կը կարդանք հետեւեալները…
«55 տարի «Ազատ Օր» ամէնօրեայ ապրող ներկայութիւն դարձաւ Յունահայ գաղութէն ներս, մաս կազմելով համահայկական եւ Դաշնակցական մամուլի մեծ ընտանիքին, ապրելով յետ-պատերազմեան վերջին տասնամեակներու գաղութային ու համաշխարհային տաք ու պաղ օրերը, իր ներդրումը բերելով սերունդներու հայեցի դաստիարակութեան դժուար գործին»…
Սիրելի «Ազատ Օր»ականներ, (խնդրեմ ինծի արտօնեցէք, որ գործածեմ այս անփորձ եզրը)…
Որպէս հայ մեր պարտականութիւնը կատարածի հանգիստ ու գոհ խիղճ մը ունենալու համար, եկէք այսօր միասնաբար խոստում մը տանք մենք մեզի…
Յանձնառու դառնանք, թէ որեւէ ջանք ու ճիգ պիտի չխնայենք, որպէսզի «Ազատ Օր»ը, մե՛ր «Ազատ Օր»ը, շարունակէ գոյատեւել ու ապրիլ ուրիշ տասնամեակներ եւս, անցեալի նման դաստիարակելով մեր ապագայ նորահաս սերունդները…
Վերջապէս գիտակցինք, թէ «Ազատ Օր»ը մեր նախորդներուն ժառանգն էր մեզի փոխանցուած, ու մենք ալ մեր կարգին նո՛յն հաւատքով ու բծախնդրութեամբ, պէտք է որ զայն կտակենք մեզի յաջորդող սերունդներուն:
