Της Ελένης Θεοχάρους
Πρώτα λοιπόν…η φανταστική ιστορία
Ό,τι διαβάσετε εδώ είναι αποκυήματα φαντασίας. Ένα παραμύθι γεμάτο ψευτιές.
Κάποτε ήταν μια χώρα που λεγόταν Σοβιετική Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είχε καμιά σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση που ξέρουμε, την Ε.Ε. της Δημοκρατίας, των Αρχών και του Δικαίου αλλά ήταν μια στυγνή δικτατορία. Οι ηγέτες της πίστευαν ότι κατείχαν την πάσα αλήθεια και σοφία, ήσαν παντοδύναμοι και έκαναν ό,τι ήθελαν, δήθεν για το καλό του λαού. Αυτή η αχανής Σ.Ε.Ε., θέλοντας να ελέγξει καλύτερα τους ανομοιογενείς και ατίθασους υπηκόους της, αποφάσισε αυθαίρετα να δημιουργήσει ένα νέο κράτος, το Αφρικιστάν, καταλαμβάνοντας με πόλεμο εδάφη από μια γειτονική χώρα, που βρισκόταν ας πούμε, στην Βόρειο Αφρική. Με πρόσχημα να προστατέψει δήθεν τους κατοίκους της χώρας αυτής από το φασιστικό καθεστώς που την κυβερνούσε. Στην συνέχεια, αυθαίρετα και δικτατορικά, με την διαδικασία του «αποφασίζομεν και διατάζομεν , χωρίς να ερωτήσει ούτε τους λαούς, ούτε τα κράτη στα οποία ανήκουν τα μεγάλα Μεσογειακά νησιά, τα αρπάζει κι αυτά και τα δίνει «προίκα» στο Αφρικιστάν, μετατρέποντάς τα σε επαρχίες του τεχνητού τούτου «κράτους». (Ομπλάστ, επαρχία στην Σοβιετική Εποχή).
Έτσι τα νησιά Κύπρος, Κρήτη, Μάλτα, Σικελία και Σαρδηνία, διοικούνται πια από μια προνομιούχα αφρικανική μουσουλμανική σέχτα. Στην αρχή υπάρχουν διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, ξεσηκωμοί αλλά σύντομα καταστέλλονται από την δύναμη των προνομιούχων διοικητών, της «ατμινιστράτσιας» όπως λέγονται, που είναι εξοπλισμένοι από την Σοβιετική Ευρωπαϊκή Ένωση. Μοιραία οι λαοί των νησιών υποκύπτουν στην αγριότητα των σοβιετικών, εξισλαμίζονται, μαθαίνουν την γλώσσα του αφρικανικού επικυρίαρχου, αφομοιώνονται και εξαφανίζονται.
Μόνο σε ένα νησί πολύ ορεινό, με σκληροτράχηλους κατοίκους, -την Κρήτη ας πούμε-, μιας και η ιστορία είναι φανταστική, ο λαός δεν υποκύπτει ποτέ, δεν εξισλαμίζεται, δεν ξεχνάει την γλώσσα του, πολεμά συνεχώς με αντάρτικη δράση, δολιοφθορές, διαδηλώσεις, υφίσταται σφαγές και εξορίες, αλλά στο τέλος καταφέρνει να ανακτήσει την Ελευθερία του με ένα αιματηρό πόλεμο και αμέσως επιδιώκει την Ένωση με την χώρα στην οποία ανήκε πριν αποφασίσει η Σ.Ε.Ε. να το αποσπάσει και να το εντάξει στο Αφρικιστάν.
Αυτό το νησί σπεύδουν όλοι να το καταδικάσουν ότι είναι αποσχιστικό, ότι δεν έχει το δικαίωμα να φύγει από την στυγνή δικτατορία του Αφρικιστάν, στην οποία εντάχθηκε αυθαίρετα με απόφαση της Σ.Ε.Ε., όπως άλλωστε αυθαίρετα μετακινήθηκαν και άλλες περιοχές και δόθηκαν από την μια χώρα στην άλλη. Για παράδειγμα, η Σκωτία πάρθηκε από το ΗΒ δόθηκε στην Ολλανδία, η Χώρα των Βάσκων από την Ισπανία και δόθηκε στην Γαλλία, η Κορσική από την Γαλλία και δόθηκε στην Ιταλία κ.ο.κ. Όλα αυτά για διοικητικούς λόγους.
Οι κάτοικοι της Κρήτης με το αίμα τους διαφύλαξαν την ταυτότητα, τον πολιτισμό, την θρησκεία, την εθνότητα τους και λευτερώθηκαν. Δεν έχουν δικαίωμα να εφαρμόσουν την Αυτοδιάθεση των λαών; Μα αυτό προνοείται στο άρθρο 2 του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ.
Και τώρα…η αληθινή ιστορία
Το Ναγκόρνο-Καραμπάχ (αρμενικά: Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետություն, Lernayin Gharabaghi Hanrapetutyun, κυριολεκτικά Ορεινό-Καραμπάχ) ήταν παλαιότερα-από τον 2ο μ.Χ αιώνα), Αρμενική επαρχία με πληθυσμό 100% Αρμενικό. Με απόφαση της ΓΓ του Σοβιέτ των Νοτίων περιοχών της Ε.Σ.Σ.Δ. μετατράπηκε αρχικά σε μία αυτόνομη διοικητική περιφέρεια (κατά τη σοβιετική τότε ορολογία “Ομπλάστ”) της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης και στην συνέχεια παραχωρήθηκε στην Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν, ενός τεχνητού κράτους που προέκυψε από την αρπαγή Ιρανικών εδαφών κατοικουμένων από Αζέρους, την προσθήκη τριών Αρμενικών Επαρχιών (Ναγκόρνο Καραμπάχ, Ναχιτζεβάν, Σαουμιάν) και μερικών εδαφών της Ρωσίας.
Σήμερα αποτελεί μια “εκ των πραγμάτων” αυτόνομη δημοκρατία (Δημοκρατία του Ναγκόρνο-Καραμπάχ) στο Νότιο Καύκασο, που επισήμως όμως είναι μέρος της Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν. Βρίσκεται περίπου 270 χλμ. δυτικά της Αζερικής πρωτεύουσας Μπακού, και πολύ κοντά στα σύνορα με την Αρμενία.
Είναι δηλαδή ένας Αρμενικός θύλακας μέσα στο τεχνητό κατασκεύασμα που λέγεται Αζερμπαϊτζάν. Προσδιορίζεται σε έκταση 4.280 τ.χλμ. Το 2002 αριθμούσε 145.000 κατοίκους. Κύρια πόλη είναι το Στεπανακέρτ.
Η Σοβιετική Ένωση ενσωμάτωσε την αρμένικη περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ ως Αυτόνομη Δημοκρατία μέσα στη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν το 1923. Στις 10 Δεκεμβρίου του 1991, καθώς η Ε.Σ.Σ.Δ. κατέρρεε, δημοψήφισμα που έλαβε χώρα στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ και στο γειτονικό Σαουμιάν κατέληξε στη διακήρυξη ανεξαρτησίας από το Αζερμπαϊτζάν ως Δημοκρατία του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Η κρατική αυτή οντότητα δεν έχει αναγνωριστεί ακόμη από κανένα διεθνή οργανισμό ή χώρα, συμπεριλαμβανομένης της Αρμενίας (λόγω διεθνών πιέσεων).
Η περιοχή έγινε πηγή διαμάχης ανάμεσα στην Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, η οποία έφτασε στο αποκορύφωμά της με τον Πόλεμο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Ο σκληρότατος πόλεμος κόστισε τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους και προκάλεσε κύματα προσφύγων από το Καραμπάχ προς την Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν, καθώς και μικρό τμήμα αυτών σε χώρες της Δύσης. Από την κατάπαυση πυρός που συμφωνήθηκε το 1994, το μεγαλύτερο μέρος του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και διάφορες περιοχές του Αζερμπαϊτζάν γύρω του (συνολικά περίπου το 14% του εδάφους του Αζερμπαϊτζάν) παραμένουν υπό τον έλεγχο των Αρμενίων αυτονομιστών του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Έκτοτε, οι δυο πλευρές κάνουν συνομιλίες ειρήνης με τη διαμεσολάβηση της Ομάδας Μινσκ του Ο.Α.Σ.Ε.. Ως αποτέλεσμα της διαμάχης, το Αζερμπαϊτζάν και η Τουρκία έκλεισαν τα σύνορά τους με την Αρμενία, πλήττοντας καίρια την οικονομία της χώρας.
Οι κάτοικοι του Ναγκόρνο Καραμπάχ με το αίμα τους διαφύλαξαν την ταυτότητα, τον πολιτισμό, την θρησκεία την εθνότητα τους και λευτερώθηκαν. Δεν έχουν δικαίωμα να εφαρμόσουν την Αυτοδιάθεση των λαών; Μα αυτό προνοείται στο άρθρο 2 του καταστατικού χάρτη του Ο.Η.Ε..
Κάποιες δικές μου σημειώσεις:
1. Ο λαός του Ναγκόρνο Καραμπάχ ποτέ δεν απεδέχθη τις αποφάσεις των Σοβιέτ και ποτέ δεν υποτάχθηκε στην Αζερική σκλαβιά.
2. Η Αρμενία ποτέ δεν αποδέχθηκε τις αποφάσεις του Σοβιέτ για την απόσπαση των περιοχών της και την προικοδότηση του Αζερμπαϊτζάν.
3. Η χρήση του όρου Αφρικιστάν έχει μόνο περιγραφική σημασία και κυρίως για να δείξει το γεωγραφικό ανάλογο (νότος). Λατρεύω την Αφρική και σε καμιά περίπτωση δεν μπορώ να συγκρίνω τους Αφρικανούς- παρά τις γνωστές εξαιρέσεις φυσικά- με τους σφαγείς του Μπακού.
