­Շա­բաթ՝ 6 ­Մա­յիս 2017ին, ­Թե­սա­ղո­նի­կէի «­Տէր ­Զա­քա­րեան» սրա­հէն ներս, տե­ղի ու­նե­ցաւ պա­րա­խում­բե­րու հա­ւաք եւ գե­ղա­րո­ւես­տա­կան ե­րե­կոյ, կազ­մա­կեր­պու­թեամբ ­Թե­սա­ղո­նի­կէի ­Հա­մազ­գա­յի­նի «­Ղա­զա­րոս ­Սա­րեան» մաս­նա­ճիւ­ղի վար­չու­թեան եւ հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեամբ ­Հայ ­Յե­ղա­փո­խա­կան ­Դաշ­նակ­ցու­թեան ­Յու­նաս­տա­նի Ե­րի­տա­սար­դա­կան ­Միու­թեան «­Սո­ղո­մոն ­Թեհ­լի­րեան» միու­թեան:
Այս ձեռ­նար­կին մաս­նակ­ցե­ցան ­Պուլ­կա­րիոյ Ս. ­Սար­գիս ե­կե­ղեց­ւոյ եւ հա­մայն­քի պա­րա­խում­բը, որ վար­չու­թեան յա­տուկ հրա­ւէ­րով ժա­մա­նած էր ­Թե­սա­ղո­նի­կէի հայ հա­մայնք: Անն­կա­րագ­րե­լի էր խան­դա­վա­ռու­թիւ­նը մեր հա­մայն­քի զա­ւակ­նե­րուն, ո­րոնք ներ­կայ էին սոյն ձեռ­նար­կին: ­Ներ­կայ էին նաեւ ­Թե­սա­ղո­նի­կէի Ս. Աս­տո­ւա­ծա­ծին ե­կե­ղեց­ւոյ եւ հայ հա­մայն­քի հո­գե­ւոր հո­վիւ Սմ­բատ Վրդ. ­Սա­պուն­ճեան, ինչ­պէս նաեւ բո­լոր գոր­ծող միու­թիւն­նե­րու ա­տե­նա­պետ­ներն ու ան­դամ­նե­րը:
­Բաց­ման խօս­քը կա­տա­րեց «­Ղա­զա­րոս ­Սա­րեան» մաս­նա­ճիւ­ղի ան­դամ ­Տիկ. ­Լի­լիթ ­Շահ­զա­տէ­յեան, որ շեշ­տը դրաւ հայ մշա­կոյ­թի կա­րե­ւո­րու­թեան վրայ:
Ա­պա՝ ե­լոյթ ու­նե­ցան ­Պուլ­կա­րիա­յէն ժա­մա­նած պա­րա­խում­բը, ­Թե­սա­ղո­նի­կէի ­Հա­մազ­գա­յի­նի «­Ղա­զա­րոս ­Սա­րեան» մաս­նա­ճիւ­ղի «­Մա­սիս» պա­րա­խում­բը, նաեւ՝ ­Շա­բա­թօ­րեայ «­Մա­լա­քեան-­Գաս­պա­րեան» վար­ժա­րա­նի պա­րա­խում­բը: ­Մէկ ու կէս ժամ տե­ւո­ղու­թեամբ այս ե­լոյ­թը լե­ցուն էր ա­նակն­կալ­նե­րով, ծա­փա­հա­րու­թիւն­նե­րով, ուր ե­րեք պա­րա­խումբ­նե­րը ներ­կա­յա­ցու­ցին ­Հայ մշա­կոյ­թի գե­րա­գոյն ար­ժէք­նե­րէն մին՝ ­Հայ ­Պա­րը:
Ա­պա՝ հրա­ւի­րո­ւե­ցաւ հա­մայն­քիս հո­գե­ւոր հո­վի­ւը իր սրտի խօս­քը ուղ­ղե­լու ներ­կա­նե­րուն, ­Հայր ­Սուր­բը ը­սաւ.- «Այ­սօ­րո­ւան կա­տա­րո­ւա­ծը հայ ժո­ղո­վուր­դի դի­մա­գի­ծը կը ներ­կա­յաց­նէ, այլ խօս­քով՝ հայ ազ­գը այ­սօր կրկին ան­գամ ցոյց կու տայ, թէ պատ­րա՛ստ է պահ­պա­նե­լու իր հո­գե­ւոր, ազ­գա­յին եւ մշա­կու­թա­յին ար­ժէք­նե­րը: ­Խօս­քերն ա­ւե­լորդ են՝ ար­տա­յայ­տե­լու մեր ու­րա­խու­թիւնն ու հպար­տու­թիւ­նը հան­դէպ այս ե­րեք պա­րա­խումբ­նե­րուն, ո­րոնք մեզ ներ­կա­յա­ցու­ցին հայ­կա­կան պա­րը իր ամ­բողջ ի­մաս­տով: ­Պուլ­կա­րիա­յէն ժա­մա­նած մեր պա­րա­խում­բին կ­՛ը­սեմ՝ կրնամ պատ­կե­րաց­նել, թէ ­Պուլ­կա­րիոյ հայ հա­մայն­քը ինչ­քա՜ն հպարտ է ձեզ­մով, իսկ ես խոր հա­մո­զու­մով կը հա­ւա­տամ, որ դուք ուր որ ալ գտնո­ւիք, որ­տեղ ալ ե­լոյթ ու­նե­նաք, հպար­տու­թեան պատ­ճառ պի­տի հան­դի­սա­նաք հա­մայն հա­յու­թեան: ­Մեր սի­րե­լի «­Մա­սիս» պա­րա­խում­բը լաւ ճանչ­նա­լով եւ ան­ցեա­լին ա­նոնց պա­տաս­խա­նա­տուն ըլ­լա­լով՝ այ­սօր կ­՛ու­զեմ յայտ­նել, թէ դուք ղե­կա­վա­րու­թեամբ ձեր ու­սու­ցի­չին՝ պա­րոն ­Յո­վիկ ­Թով­մա­սեա­նին, այ­սօր տար­բեր ո­ճով ներ­կա­յա­ցաք մե­զի, այս նշան է յա­ռաջ­դի­մու­թեան, եւ միշտ այդ հա­ւատ­քը ու­նե­ցէք, որ ե­թէ ոչ մենք, ե­թէ ոչ մեր զա­ւա­կա­նե­րը, մեր թոռ­նիկ­նե­րուն թոռ­նիկ­նե­րը Ա­րա­րա­տի լան­ջին այս պա­րե­րը պի­տի պա­րեն, միշտ ալ ձեր ա­նո­ւան հա­մա­ձայն պահ­պա­նե­ցէք հայ պա­րը: Իսկ գա­լով մեր դպրո­ցի նո­րա­կազմ պա­րա­խում­բին, տա­սը տա­րի ետք մենք ի­րար կը յի­շեց­նենք, որ այս մա­նուկ­նե­րը գլխա­ւո­րու­թեամբ ա­նոնց ու­սուց­չու­հիին՝ տի­կին Եան­նա ­Մել­քու­մեա­նին պի­տի գե­րա­զան­ցեն միւս եր­կու պա­րա­խումբ­նե­րը, ո­րով­հե­տեւ այս տա­րի­քին ա­նոնք ար­դէն իսկ նո­ւի­րո­ւած են հայ մշա­կոյ­թին եւ մա­նա­ւանդ հայ պա­րին: Ես ­Թե­սա­ղո­նի­կէի մէջ սոր­վե­ցայ ինչ կը նշա­նա­կէ հա­մազ­գայ­նա­կան ըլ­լալ եւ այդ մէ­կը կը պար­տիմ վար­չու­թեան ա­տե­նա­պե­տու­հիին՝ տի­կին ­Տի­րու­հի ­Գալ­ֆա­յեա­նին, ա­հա­ւա­սիկ ա՛յս է հա­մազ­գա­յի­նը, հա­մազ­գա­յի­նը՝ հայ պա՛րն է, հայ ե՛րգն է, ՀԱՅ ՄՇԱԿՈ՛ՅԹՆ է: ­Գա­լով մեր ե­րի­տա­սարդ­նե­րուն, ո­րոնք այ­սօր այս ե­րե­կոն կազ­մա­կեր­պած են, սի­րե­լի­ներ, կար­չած մնա­ցէք ­Հայ ­Յե­ղա­փո­խա­կան ­Դաշ­նակ­ցու­թեան գա­ղա­փա­րին, մեր պա­րա­խում­բի ան­դամ­նե­րը գրե­թէ բո­լո­րը Ե­րի­տա­սար­դա­կա­նի ան­դամ են, սի­րե­լի ե­րի­տա­սարդ­ներ՝ ինչ­պէս գի­տէք, ­Հայ ­Յե­ղա­փո­խա­կան ­Դաշ­նակ­ցու­թեան գլխա­ւոր նշա­նա­բան­նե­րէն մին է ­Մահ կամ Ա­զա­տու­թիւ­նը, դուք այ­սօր այդ մա­հը վե­րա­ծե­ցիք կեան­քի եւ ա­զա­տու­թիւ­նը ար­ժե­ւո­րե­ցիք որ­պէս յա­ւեր­ժա­կան ա­զա­տու­թիւն, այ­սօր մենք կա­րի­քը ու­նինք նոր ­Սո­ղո­մոն ­Թեհ­լի­րեան­նե­րու, Ար­մէն ­Գա­րո­նե­րու, ­Բաբ­գէն ­Սիւ­նի­նե­րու, ­Գա­րե­գին Նժ­դեհ­նե­րու եւ Ա­րամ Եր­կա­նեան­նե­րու, մնա­ցէ՛ք հա­ւա­տա­րիմ եւ ու­ժեղ ձեր պա­հան­ջա­տի­րու­թեան մէջ: ­Վեր­ջա­պէս, սի­րե­լի ներ­կա­ներ, այս հա­մայն­քը մշտա­դա­լար պար­տէ­զի կը նմա­նի իր ե­րի­տա­սարդ­նե­րով, թող Աս­տո­ւած պա­հէ մեր ե­րի­տա­սարդ­նե­րը եւ ձեր բո­լո­րը, ա­մէ՜ն»։
Ա­պա՝ տե­ղի ու­նե­ցաւ հիւ­րա­սի­րու­թիւն ի պա­տիւ մեր հիւ­րե­րուն, եւ ազ­գա­յին ու յե­ղա­փո­խա­կան եր­գե­րով ներ­կա­նե­րը կազ­մե­ցին հայ­կա­կան շուրջ­պար: Այս խան­դա­վա­ռու­թիւ­նը ո­գե­ւո­րեց մեր հա­մայն­քի զա­ւակ­նե­րը ա­ւե­լի յա­ճա­խա­կիօ­րէն կազ­մա­կեր­պե­լու այս­պի­սի ձեռ­նարկ­ներ:
Ս.Ս.