­Հա­մազ­գա­յի­նի ճաշ­կե­րոյթ-խնճոյք

­Յու­նաս­տա­նի ­Հայ Կր­թա­կան եւ Մ­շա­կու­թա­յին ­Միու­թեան ­Պա­րի ­Միա­ւո­րի վար­չու­թիւ­նը ճաշ­կե­րոյթ-խնճոյք մը կազ­մա­կեր­պեց ­Կի­րա­կի՝ 3 ­Դեկ­տեմ­բեր 2017ի ե­րե­կո­յեան ժա­մը 7։30ին, ­Գո­քիիոյ «­Զա­ւա­րեան» ­Կեդ­րո­նի «­Զա­քա­րեան-­Սա­րա­ճեան» սրահ­նե­րէն ներս։ Օ­րո­ւան խնճոյ­քը տե­ւեց մին­չեւ գի­շե­րո­ւան 12ը անց։
­Ճաշ­կե­րոյ­թին նպա­տակն էր հա­սոյթ ա­պա­հո­վել ու զայն ամ­բող­ջու­թեամբ տրա­մադ­րել ­Հա­մազ­գա­յի­նի «­Նա­յի­րի», «­Նա­նօր» եւ «­Մա­րա­լօ» պա­րա­խում­բե­րու ա­պա­գայ ծրա­գիր­նե­րուն եւ գոր­ծու­նէու­թեան նպա­տա­կա­նե­րու յա­ջո­ղու­թեան, ի մաս­նա­ւո­րի նոր տա­րա­զի մը պատ­րաս­տու­թեան, որ ա­ռա­ջին ան­գամ ըլ­լա­լով պի­տի հան­դի­սադ­րո­ւի 2018 թո­ւա­կա­նին, ­Հա­յաս­տա­նի ­Հան­րա­պե­տու­թեան 100ա­մեա­կի կեդ­րո­նա­կան հրա­պա­րա­կա­յին հան­դի­սու­թեան ըն­թաց­քին տե­ղի ու­նե­նա­լիք ե­լոյ­թին, ուր մեր պա­րա­խում­բի տղաքն ու աղ­ջիկ­նե­րը յա­տուկ պա­րով պի­տի պան­ծաց­նեն հա­յոց պատ­մու­թեան յա­ջոր­դա­կան ժա­մա­նա­կաշր­ջան­նե­րու ա­մէ­նէն յատ­կան­շա­կան ու ան­կիւ­նա­դար­ձա­յին տա­րե­թե­ւը՝ 28 ­Մա­յիս 1918ն, որ մեր պատ­մու­թեան ժա­մա­նա­կագ­րու­թեան մէջ ա­ռա­ջին ան­գամ ստեղ­ծեց ա­զատ ու ան­կախ հան­րա­պե­տու­թեամբ պե­տա­կա­նու­թիւն։
­Մեր պա­րա­խում­բը կը գոր­ծէ իր պա­րա­յին ան­ցեա­լի ու ներ­կա­յի ա­ւան­դու­թիւն­նե­րով եւ ա­նոնց­մով կ’ապ­րի ու կը գո­յա­տե­ւէ, քա­նի հայ­կա­կան պա­րը, ինչ­պէս հայ­կա­կան երգն ու ե­րաժշ­տու­թիւ­նը ինք­նըս­տին­քեան ա­ռան­ձին ար­ժէք է, որ ազ­գա­յին իւ­րա­յատ­կու­թիւն­նե­րով կը սնու­ցա­նէ մեր նոր սե­րուն­դին աշ­խու­ժու­թիւն­նե­րը։
­Կը հա­ւա­տանք նաեւ, որ հայ­կա­կան գե­ղա­րո­ւես­տը ընդ­հան­րա­պէս եւ հայ­կա­կան պա­րը ա­ռանձ­նա­պէս կը խթա­նեն նոր սե­րուն­դի ազ­գա­յին կեր­պարն ու նկա­րա­գի­րը եւ տար­բեր մա­կար­դա­կի կրթու­թիւն, դաս­տիա­րա­կու­թիւն կ’ա­ւան­դեն՝ նոր մար­դոց ո­գե­ւո­րու­թիւն եւ ներշն­չում տա­լով։
­Մենք մեր ե­րի­տա­սարդ­նե­րուն հան­դէպ վստա­հու­թիւն ու­նինք եւ եր­բեք ճիգ պի­տի չխա­նա­յենք պա­րի զգա­ցա­կան ար­ժէք­նե­րով շա­րու­նա­կե­լու մե­զի վստա­հո­ւած գոր­ծը։

***

Պա­րի միա­ւո­րի ճաշ­կե­րոյթ-խնճոյ­քին ներ­կայ ե­ղան ­Հա­մազ­գա­յի­նի եւ Հ. Կ. ­Խա­չի Շր­ջա­նա­յին ­Վար­չու­թիւն­նե­րը, ­Գո­քի­նիոյ Ս. ­Յա­կոբ ե­կե­ղեց­ւոյ հո­գե­ւոր հո­վիւ ­Վահ­րիճ Վրդ. ­Ղա­րա­խա­նեան, պա­րող­ներ, ծնող­ներ, պա­րա­խում­բի հա­մա­կիր­ներ եւ ան­շուշտ մեր պա­րու­սոյ­ցը՝ ընկ. Էտ­կար Ե­ղեան, իր օգ­նա­կան­նե­րով։
Օ­րո­ւան գե­ղա­րո­ւես­տա­կան յայ­տագ­րին հա­յե­րէն եւ յու­նա­րէն եր­գե­րով հան­դէս ե­կան ու խան­դա­վա­ռե­ցին ներ­կա­նե­րը՝ ­Վա­հան ­Քէօ­սէ­յեան, ­Յով­սէփ ­Թո­փա­լեան եւ յոյն նո­ւա­գող ու երգ­չու­հի մը։
­Խան­դա­վա­ռու­թիւ­նը չա­փա­զանց մեծ էր եւ պա­րի բե­մին վրայ տաս­նեակ­նե­րով ա­մէն տա­րի­քի մար­դիկ, բայց մա­նա­ւանդ ե­րի­տա­սարդ­ներ ժա­մե­րով պա­րե­ցին ու զո­ւար­ճա­ցան հա­ճե­լի մթնո­լոր­տի մը մէջ։
Օ­րո­ւան ճա­շա­տե­սա­կը շատ ճոխ եւ իւ­րա­յա­տուկ էր, պատ­րաս­տո­ւած՝ ուղ­ղա­կի միա­ւո­րի ան­դամ­նե­րուն կող­մէ։
­Միա­ւո­րի ա­տե­նա­պետ ընկ. Անդ­րա­նիկ ­Շահ­պա­զեան իր բաց­ման խօս­քէն ետք վա­րեց վի­ճա­կա­հա­նու­թեան բա­ժի­նը՝ շնոր­հա­կա­լու­թիւն յայտ­նե­լով ե՛ւ ճոխ ճա­շե­րու տե­սա­կա­նի­նե­րուն, ե՛ւ վի­ճա­կա­հա­նու­թեան դրո­ւած մօտ 20 նո­ւէր­նե­րու մա­տու­ցող­նե­րուն ու նո­ւի­րա­տու­նե­րուն։
­Միա­ւո­րի վար­չու­թիւ­նը գե­ղե­ցիկ գա­ղա­փա­րը ու­նե­ցած էր նաեւ պատ­րաս­տե­լու եւ վա­ճա­ռե­լու պա­րա­յին բո­վան­դա­կու­թեամբ գու­նա­զարդ կրա­վիւր­ներ, օ­րա­ցու­ցա­յին ո­ճով, ո­րոնք քա­ջա­լե­րան­քի ար­ժա­նա­ցան ներ­կա­նե­րուն կող­մէ։
­Վարձ­քը կա­տար բո­լո­րին։
­Բո­լորս դէ­պի ­Հա­յաս­տա­նի ­Հան­րա­պե­տու­թեան 100ա­մեա­կի ճա­նա­պար­հի ար­ժե­ւո­րու­մին։

­Հա­մազ­գա­յի­նի թղթա­կից