­ԽՄԲԱԳՐԱԿԱՆ — Կը պա­հան­ջենք

Ապ­րիլ 24 է դար­ձեալ։
­Պա­հան­ջա­տէր հա­յու­թիւ­նը դար­ձեալ ոտ­քի կանգ­նած է աշ­խար­հի չորս ծա­գե­րուն։
Ազ­գո­վին կ­՚ո­գե­կո­չենք թրքա­կան պե­տու­թեան գոր­ծադ­րած ­Մեծ Ո­ճի­րին՝ ­Հա­յոց ­Ցե­ղաս­պա­նու­թեան 104րդ ­տա­րե­լի­ցը։
Այ­սօր ա­մէն հայ իր սրտին ու մտքին մէջ մոմ կը վա­ռէ եւ խունկ կը ծխէ սրբա­դա­սո­ւած մեր նա­հա­տակ­նե­րու յի­շա­տա­կին՝ վե­րա­նո­րո­գե­լով ազ­գա­յին մեր ուխ­տը եւ սե­րուն­դէ սե­րունդ պարտք դնե­լով ի­րա­րու վրայ, թէ այս­քան չա­րիք, որ մո­ռա­նան մեր որ­դիք՝ թող ողջ աշ­խարհ հա­յուն կար­դայ նա­խա­տինք։
Եւ Ե­րե­ւա­նէն մին­չեւ հա­յաշ­խար­հի հե­ռա­ւոր ա­փե­րը, մեր սե­րունդ­նե­րով ու հա­տո­ւած­նե­րով՝ բո­լո­րո՜վ եւ բո­լո­րո՜վ կը հա­ւա­քո­ւինք, եւ մէկ ու միա­ցեալ բռունցք դար­ձած՝ բո­ղո­քի ցոյ­ցի կ­՚ել­լենք աշ­խար­հի մեծ ու փոքր քա­ղաք­նե­րու գլխա­ւոր պո­ղո­տա­նե­րուն վրայ՝ յաղ­թա­գոռ յա­ռա­ջա­նա­լով թրքա­կան պե­տու­թեան դի­ւա­նա­գի­տա­կան կեդ­րոն­նե­րուն դէմ։
Եւ ա­մե­նայն սրտով կը բո­ղո­քենք թուրք ցե­ղաս­պան պե­տու­թեան ժա­ռան­գորդ­նե­րուն դէմ, ինչ­պէս նաեւ ­Հայ ­Դա­տին շուրջ պի­ղա­տո­սեան լռու­թեան պատ քա­շած մե­ծա­պե­տա­կան ու­ժե­րուն դէմ։

Եւ կը պա­հան­ջենք բո­լո­րէն՝
­Կը պա­հան­ջենք ՃՇՄԱՐՏՈՒԹԻՒ­Նը։
Ոչ միայն ա­նարգ թշնա­մին ա­ւե­լի քան մէ­կու­կէս մի­լիոն հա­յու ա­րիւն թա­փեց եւ հա­զա­րա­մեակ­նե­րու մեր սրբա­զան հայ­րե­նի­քը հա­յա­թա­փեց ու բռնագրա­ւեց, այ­լեւ ա­նոր ժա­ռան­գորդ­նե­րը մին­չեւ այ­սօր կը շա­րու­նա­կեն ժխտել եւ ու­րա­նալ ա­մե­նայն վայ­րա­գու­թեամբ ի­րենց պե­տա­կա­նօ­րէն գոր­ծադ­րած ցե­ղաս­պա­նու­թիւ­նը հայ ժո­ղո­վուր­դին դէմ։
­Մեր ծով ցա­ւին ու սու­գին մէջ ան­գամ հա­յոց սե­րունդ­նե­րուն բա­ժին կը հանուին ան­տա­նե­լի հեգ­նանքն ու վի­րա­ւո­րան­քը՝ կրկին ու կրկին փաս­տար­կե­լու եւ ա­րար­֊աշ­խար­հին հա­մո­զե­լու, թէ հայն է ԶՈ­Հը եւ թրքա­կան պե­տու­թիւնն է ԴԱՀԻ­Ճը։
­Բայց ուշ կամ կա­նուխ պի­տի յաղ­թա­նա­կէ պատ­մա­կան ճշմար­տու­թիւ­նը։
Ոչ միայն ի­րա­ւա­տէր հա­յու­թեան պա­հան­ջա­տէր սե­րունդ­նե­րը յա­ջո­ղե­ցան քան­դել լռու­թեան եւ ու­րա­ցու­մի կարծրա­ցած պա­տը ­Հա­յոց ­Ցե­ղաս­պա­նու­թեան փաս­տին շուրջ, այ­լեւ նոյ­նինքն ­Թուր­քիոյ մէջ Ճշ­մար­տու­թեան անլ­ռե­լի ղօ­ղան­ջը տա­րո­ւէ տա­րի ա­ւե­լի ու­ժեղ կը հնչէ՝ ոտ­քի հա­նե­լով ­Թուր­քիոյ հետ նաեւ նոյ­նինքն թուրք ժո­ղո­վուր­դին ա­զա­տա­խոհ ու ար­դա­րա­դատ զա­ւակ­նե­րը։

­Կը պա­հան­ջենք ԱՐԴԱՐՈՒԹԻՒ­Նը։
­Զուր են եւ ան­յոյս մի­ջազ­գա­յին խա­ղա­ղու­թեան եւ ազ­գե­րու մի­ջեւ հա­մե­րաշ­խու­թեան ու հա­մընդ­հա­նուր բար­գա­ւաճ­ման ուղ­ղու­թեամբ շռայ­լո­ւած բո­լոր խոս­տում­նե­րը եւ յանձ­նա­ռու­թեանց բարձ­րա­գոռ բո­լոր կո­չե­րը, այն­քան ա­տեն, որ ԳՈՐԾՔՈՎ դեռ չէ ամ­րագրուած Ար­դա­րու­թեան ու­ղիով քա­լե­լու էա­կան ու ան­փո­խա­րի­նե­լի յանձ­նա­ռու­թիւ­նը։
­Թուր­քիոյ ­Հան­րա­պե­տու­թիւ­նը չի կրնար յոյ­սեր ու­նե­նալ իր ու­սե­րէն թօ­թա­փե­լու թուրք պե­տա­կան իշ­խա­նու­թեանց գոր­ծած ցե­ղաս­պա­նա­կան մե­ծա­գոյն ո­ճի­րին ծանր բե­ռը՝ այն­քան ա­տեն, որ դեռ չու­նի պատ­րաս­տա­կա­մու­թիւ­նը ար­դար դա­տաս­տա­նի առ­ջեւ կանգ­նե­լու։ ­Յան­ցա­գոր­ծու­թեանց կրկնու­մը կան­խե­լու, այ­լեւ յատ­կա­պէս ցե­ղաս­պա­նու­թեան օ­րի­նա­կով ծան­րա­գոյն զան­գո­ւա­ծա­յին նոր ո­ճիր­նե­րը կան­խար­գի­լե­լու միակ ճա­նա­պար­հը ե­ղեռ­նա­գործ­նե­րը ար­դա­րու­թեան դա­տաս­տա­նի առ­ջեւ կանգ­նեց­նելն է եւ զա­նոնք են­թար­կելն է ար­ժա­նի պա­տի­ժի։
­Ցե­ղաս­պա­նու­թե­նէն վե­րապ­րած, բայց իր հայ­րեն­քէն ար­մա­տա­խիլ պոկո­ւած, ար­տաք­սո­ւած ու ան­հող աշ­խար­հա­քա­ղա­քա­ցիի ան­հե­ռան­կար ճա­կա­տագ­րին դա­տա­պար­տո­ւած հայ ժո­ղո­վուր­դը ար­ժա­նաց­նե­լով մի­ջազ­գա­յին ար­դա­րու­թեան հա­տուց­ման աս­տե­ղա­յին պա­հուն՝ մե­ծա­պե­տա­կան աշ­խար­հը փաս­տօ­րէն ծա­ռա­յած կ’ըլ­լայ քա­ղա­քա­կիրթ ողջ մարդ­կու­թեան վա­ղո­ւան վե­րապ­րու­մին, ե­րաշ­խա­ւո­րե­լով խա­ղաղ ու հա­մե­րաշխ մի­ջազ­գա­յին հա­մա­կե­ցու­թեան նո­ւա­ճումն ու ամ­րապն­դու­մը։

­Կը պա­հան­ջենք ՅԻՇՈՂՈՒԹԻՒ­Նը։
­Ցե­ղաս­պան թուրք պե­տու­թիւ­նը ոչ միայն փոր­ձեց ա­րիւ­նա­քամ զգետ­նել հայ ժո­ղո­վուր­դին, ոչ միայն հա­յա­թափ ը­րաւ եւ փոր­ձեց յա­ւեր­ժա­կա­նաց­նել հա­յոց հա­զա­րա­մեակ­նե­րու հայ­րե­նի­քին բռնագ­րա­ւումն ու իւ­րա­ցու­մը եւ, տա­կա­ւին, ոչ միայն կը շա­րու­նա­կէ ­Մեր­ձա­ւոր Ա­րե­ւե­քի տա­րած­քին հե­տե­ւո­ղա­կա­նօ­րէն քան­դել ու ջնջել հայ­կա­կան քա­ղա­քակր­թու­թեան մե­ծա­ւանդ ներդ­րու­մին նիւ­թե­ղէն եւ հո­գեմ­տա­ւոր ժա­ռան­գու­թեան բո­լոր հետ­քերն ու նուա­ճում­նե­րը, այ­լեւ մեր օ­րե­րուն վե­րա­նո­րոգ թա­փով լծո­ւած է հայ ժո­ղո­վուր­դէն յի­շո­ղու­թիւնն ալ խլե­լու եւ խեղ­դե­լու ցե­ղա­պաշ­տա­կան յան­ցա­գոր­ծու­թեան։
«Ա­կօս»ի խմբա­գի­րին՝ Հ­րանդ ­Տին­քի դէմ օր֊­ցե­րե­կով կա­տա­րո­ւած ա­նարգ սպա­նու­թիւ­նը պատ­ռեց դի­մա­յար­դար­ման քո­ղը ցե­ղաս­պան ­Թուր­քիոյ հա­կա­հայ ե­ղեռ­նա­գոր­ծու­թեան մե­րօ­րեայ վե­րա­բոր­բոք­ման ու ան­յագ կա­տա­ղու­թեան ե­րե­սէն։ ­Ցե­ղաս­պան պե­տու­թիւ­նը իր ժո­ղո­վուր­դէն ամ­բողջ սե­րունդ­ներ տաս­նա­մեակ­նե­րով թրծեց թրքա­կան ազ­գայ­նա­մո­լու­թեան ա­հա­ւոր մո­լուց­քով՝ այն աս­տի­ճան, որ ­Պոլ­սոյ հա­յու­թեան կող­մէ բարձ­րա­ձայն հնչած ­Հա­յոց ­Ցե­ղաս­պա­նու­թեան ճա­նաչ­ման կո­չե­րը բրտօ­րէն խեղ­դո­ւե­ցան ու լռու­թեան մատ­նո­ւե­ցան… ­Տին­քի ա­րեան մէջ։
Եւ որ­քա՛ն կեղ­ծիք ու սնա­պար­ծու­թիւն կը հո­սին Էր­տո­ղան­նե­րու շրթնե­րէն, երբ այ­սօր ա­րար­֊աշ­խար­հի առ­ջեւ կը փոր­ձեն ­Հա­յոց ­Ցե­ղաս­պա­նու­թեան պատ­մա­կան ճշմար­տու­թիւ­նը ժխտել եւ ու­րա­նալ՝ իբր թէ թուրք ժո­ղո­վուր­դի ազ­գա­յին յի­շո­ղու­թեան վրայ հիմ­նո­ւե­լու պատ­ճա­ռա­բա­նու­թեամբ, մեր­կա­պա­րա­նոց ստա­խօ­սու­թեամբ պնդե­լու հա­մար, թէ ցե­ղաս­պա­նու­թիւն չէ գոր­ծած, ո­րով­հե­տեւ թուրք ժո­ղո­վուր­դի ազ­գա­յին յի­շո­ղու­թեան մէջ չկայ ե­ղեր այդ ուղ­ղու­թեամբ ո­րե­ւէ յի­շո­ղու­թիւն, այ­լեւ իբր թէ նոյ­նինքն թրքու­թիւ­նը չի թույ­լատ­րեր ե­ղեր… ցե­ղաս­պա­նու­թիւն գոր­ծե­լը։
­Դէ եկ վար­դա­պետ, մի խե­լա­գա­րիր…

­Կը պա­հան­ջենք ԻՆՔՆՈՒԹԻՒ­Նը։
­Մեծ Ե­ղեռ­նէն հա­րիւր­չորս տա­րի ետք ալ թրքա­կան պե­տու­թիւ­նը կը շա­րու­նա­կէ յղա­նալ գե­հե­նա­կան նո­րա­նոր ծրա­գիր­ներ, որ­պէս­զի իր գոր­ծադրած ցե­ղաս­պա­նու­թե­նէն մա­զա­պուրծ վե­րապ­րող հա­յու­թիւ­նը չկա­րե­նայ իր ազ­գա­յին ինք­նու­թիւ­նը պահ­պա­նել եւ զար­գաց­նել՝ այս­պէս կո­չո­ւած «հան­րա­պե­տա­կան» ­Թուր­քիոյ մէջ։
­Լօ­զա­նի դաշ­նագ­րին եւ ընդ­հան­րա­պէս Մ.Ա.Կ.ի բո­լոր ուխ­տա­գիր­նե­րուն վրայ թքնե­լով՝ թրքա­կան պե­տու­թիւ­նը ա­հա 104 տա­րի­նե­րէ ի վեր իր մա­կա­նին տակ ապ­րող բո­լոր փոք­րա­մաս­նու­թեանց պէս նաեւ ու մա­նա­ւանդ հա­յե­րուն կը պար­տադ­րեն՝ ի­րենց ա­նուն­նե­րը թրքաց­նել, նոր սե­րուն­դը հայ­կա­կան վար­ժա­րան­նե­րէ հե­ռու պա­հել՝ ար­ձա­նագ­րու­թեանց սեղ­մում­ներ պար­տադ­րե­լով, ար­տա­սահ­մա­նի հա­յու­թեան հետ ազ­գա­յին֊­քա­ղա­քա­կան ի­րաւ կա­պի եւ հայ ազ­գա­յին ինք­նու­թեան վե­րապ­րու­մի ա­մէն հնա­րա­ւո­րու­թե­նէ զրկել զա­նոնք՝ վերջ­նա­կան նպա­տակ ու­նե­նա­լով ­Թուր­քիոյ վե­րապ­րող հա­յու­թեան ամ­բող­ջա­կան թրքա­ցու­մը։
Այդ ա­ռու­մով ալ ­Հայ ­Դա­տի պայ­քա­րը ըստ ա­մե­նայ­նի եւ ըստ էու­թեան հայ ազ­գա­յին ինք­նու­թիւ­նը պաշտ­պա­նե­լու եւ պահ­պա­նե­լու բազ­մա­ճա­կատ պայ­քար է՝ յա­նուն հայ ժո­ղո­վուր­դի ազ­գա­յին ու ըն­կե­րա­յին, քա­ղա­քա­կան եւ տնտե­սա­կան, ժո­ղովր­դա­վա­րա­կան եւ մարդ­կա­յին ի­րա­ւանց ամ­բող­ջա­կան եւ լիի­րաւ վե­րա­կանգ­նու­մին, ո­րուն յաղ­թա­կան պսա­կու­մը պի­տի ըլ­լայ հա­յոց բռնագ­րա­ւեալ բո­լոր հո­ղե­րուն վե­րա­դար­ձը ի­րենց միակ ի­րա­ւա­տի­րոջ՝ ՀԱՅ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴԻՆ։

Ա­յո՜, կը պա­հան­ջենք, ան­պայ­մա՜ն, ՄԵՐ ՀՈՂԵՐԸ։