«­Լե­ւոն եւ ­Սո­ֆիա ­Յա­կո­բեան» Ազգ. ­Վար­ժա­րա­նի տա­րե­վեր­ջի հան­դէ­ս

Ս­տո­րեւ` ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի «­Լե­ւոն եւ ­Սո­ֆիա ­Յա­կո­բեան» Ազգ. ­Վար­ժա­րա­նի տա­րե­վեր­ջի հան­դէ­սի ըն­թաց­քին, դպրո­ցի տնօ­րէն Պրն. ­Ռի­քար­տօ Եր­կա­նեա­նի՝ շրջա­նա­ւարտ­նե­րուն եւ ներ­կա­նե­րուն ուղ­ղած խօս­քը.-

­Սի­րե­լի շրջա­նա­ւարտ­ներ,

Եր­կու խօսք՝ նախ ձե­զի:
Ա­մա­վեր­ջի հան­դէ­սը խառն զգա­ցում­նե­րու պահ է, ու­րա­խու­թեան եւ յու­զու­մի՝ բո­լո­րիս հա­մար անխ­տիր:
­Մա­նա­ւանդ ձե­զի հա­մար, որ այս յար­կին տակ նա­խակր­թու­թեան ու­թը եր­կար տա­րի­ներ ամ­բող­ջաց­նե­լէ ետք, ձեր ու­սու­ցիչ­նե­րուն եւ ձեր ծնող­նե­րուն ներ­կա­յու­թեամբ, պաշ­տօ­նա­պէս կը լրաց­նէք ձեր ու­սում­նա­կան կեան­քի ա­ռա­ջին կա­րե­ւոր հանգ­րո­ւա­նը եւ պատ­րաստ էք անց­նե­լու ­միջ­նա­կարգ վար­ժա­րան:
Ե­թէ 2015 թո­ւա­կա­նի մեր շրջա­նա­ւարտ­նե­րը ­Հա­յոց ­Ցե­ղաս­պա­նու­թեան 100րդ ­տա­րե­լի­ցի հունձ­քը ե­ղան, ան­կաս­կած որ դուք, սի­րե­լի ա­շա­կերտ­ներ, այս տա­րի ­Հա­յաս­տա­նի ան­կա­խու­թեան հա­րիւ­րա­մեա­կի հունձ­քը կը հան­դի­սա­նաք:
Այ­սօր ­դուք, ձեր պա­րով, եր­գով ու ար­տա­սա­նած խօս­քե­րով, մեր նո­րա­գոյն ան­ցեա­լը կեն­դա­նի պատ­կե­րի վե­րա­ծե­ցիք այս բե­մին վրայ: ­Ձեր թա­տե­րա­կան ներ­կա­յա­ցու­մը նո­ւի­րե­ցիք հայ ժո­ղո­վուր­դի ժա­մա­նա­կա­կից պատ­մու­թեան կա­րե­ւո­րա­գոյն եր­կու յաղ­թա­նակ­նե­րուն. 1918ի ­Մա­յի­սեան մա­հու-կե­նաց ճա­կա­տա­մարտ­նե­րուն ու 1988ին սկիզբ ա­ռած Ար­ցա­խեան պա­հան­ջա­տի­րու­թեան:
­Հա­յաս­տա­նի ան­կախ հան­րա­պե­տու­թեան 100ա­մեա­կին, հա­րիւր բա­ռե­րով յի­շե­ցիք եւ յի­շե­ցու­ցիք մեր հե­րո­սա­կան դէմ­քերն ու դէպ­քե­րը եւ պատ­մա­կան այս թո­ւա­կա­նին նո­ւի­րո­ւած ա­մա­վեր­ջի հան­դի­սու­թեամբ, ան­գամ մը եւս ե­կաք փաս­տե­լու, թէ հայ ժո­ղո­վուր­դը կ­՛ապ­րի ու կը պայ­քա­րի:
Ե­կաք հաս­տա­տե­լու, թէ մեր ժո­ղո­վուր­դի զա­ւակ­նե­րը «միշտ կան, պի­տի լի­նեն ու շա­տա­նան» ­Հա­յաս­տա­նի, Ար­ցա­խի եւ սփիւռ­քի տա­րած­քին:
­Վեր­ջա­պէս, ե­կաք ա­պա­ցու­ցե­լու, թէ 56ա­մեայ ­Լե­ւոն եւ ­Սո­ֆիա ­Յա­կո­բեան Ազ­գա­յին Վար­ժա­րա­նը՝ կան­գուն կը մնայ, հա­կա­ռակ ըն­կե­րա­յին-տնտե­սա­կան տագ­նա­պին ստեղ­ծած դժո­ւար պայ­ման­նե­րուն:
­Սի­րե­լի նա­խակր­թա­րա­նի շրջա­նա­ւարտ­ներ,
­Դուք բախ­տը ու­նե­ցաք ստա­նա­լու վար­ժա­րա­նիս եր­կա­րա­մեայ հո­գա­տա­րու­թիւ­նը: Երկ­րոր­դա­կա­նի նոր կեան­քի սե­մին, կա­րե­ւոր է գիտ­նաք, որ հայ­կա­կան վար­ժա­րան յա­ճա­խե­լը բախ­տա­ւո­րու­թիւն մըն է եւ փաս­տը բազ­մա­թիւ զո­հո­ղու­թիւն­նե­րու, թէ՛ ձեր ծնող­նե­րու եւ թէ ընդ­հա­նուր հա­մայն­քին կող­մէ: ­Սա­կայն այս բախ­տա­ւո­րու­թեան հետ ալ կու գայ պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թիւն մը, առ ի ե­րախ­տա­գի­տու­թիւն ձեր ծնո­ղաց ո­րոնք ընտ­րե­ցին հա­յե­ցի դաս­տիա­րա­կու­թիւն ա­պա­հո­վող վար­ժա­րան մը ձե­զի հա­մար-, ձեր դպրո­ցին եւ ա­նոր թի­կունք կանգ­նող մար­մին­նե­րուն հան­դէպ: ­Պա­տաս­խա­նա­տո­ւու­թիւն մը՝ վառ պա­հե­լու հայ­կա­կան ո­գին:
1920ի պատ­մա­կան օ­րե­րուն, Ա­մե­րի­կա­յի ­Միա­ցեալ ­Նա­հանգ­նե­րու մօտ ­Հա­յաս­տա­նի ­Հան­րա­պե­տու­թեան դես­պան Ար­մէն ­Գա­րօ, գա­լիք սե­րուն­դին ուղ­ղե­լով իր խօս­քը, կ­՛ը­սէր.-
«Ու­րա­խու­թեան այս մեծ օ­րե­րուն, միտքս դէ­պի ձեզ կը թռչի, մեր սի­րուն ե­րե­խա­ներ: ­Դուք տե­սաք եւ ձեր վրայ զգա­ցիք, թէ ինչ­քա՜ն թանկ նստեց մեզ մեր ա­զա­տու­թիւ­նը: Եւ քա­նի որ դուք էք լի­նե­լու ան­մի­ջա­կան տէ­րը այդ թան­կա­գին ժա­ռան­գու­թեան, եր­կու բան ու­նիմ ձեզ­մէ խնդրե­լիք. ա­ռա­ջին՝ չմոռ­նաք ձեր աչ­քե­րուն ա­ռաջ կա­տա­րո­ւած դէպ­քե­րուն ար­ժէքն ու նշա­նա­կու­թիւ­նը եւ զա­նոնք հա­ւա­տար­մու­թեամբ փո­խան­ցէք ձեր յա­ջորդ սե­րունդ­նե­րուն, եւ երկ­րորդ՝ ար­ժա­նի յա­ջորդ­նե­րը լի­նէք այն մեծ սե­րուն­դին, որ ձեզ հա­մար պատ­րաս­տեց աշ­խար­հիս բա­րիք­նե­րէն ա­մե­նա­թան­կա­գի­նը՝ Ա­զատ ­Հայ­րե­նի­քը:
«Այ­սօր նոր շրջա­նի մը ա­ռաջ ենք կանգ­նած եւ պէտք ու­նինք նոր սե­րուն­դի մը՝ սկսո­ւած աշ­խա­տան­քը շա­րու­նա­կե­լու հա­մար, բայց բո­լո­րո­վին այլ պայ­ման­նե­րու մէջ: Եւ այդ դե­րը ձեզ է վի­ճա­կո­ւած, մեր թան­կա­գին ե­րե­խա­ներ: ­Մե­ծա­ցէք, բայց լաւ պատ­րաս­տո­ւե­ցէք ձեր վրայ ըն­կած պատ­մա­կան պար­տա­կա­նու­թիւ­նը յա­ջող կեր­պով կա­տա­րե­լու հա­մար»:
Ար­մէն ­Գա­րօ­յի այս խօս­քե­րը թող ըլ­լան ձե­զի ուղ­ղո­ւած պատ­գա­մը, սի­րե­լի ա­շա­կերտ­ներ: ­Դուք ալ մեծ­նաք, լաւ պատ­րաս­տո­ւիք եւ ար­ժա­նի յա­ջորդ­նե­րը ըլ­լաք այն սե­րուն­դին, ո­րուն կը պար­տինք նաեւ այ­սօ­րո­ւան ա­զատ, ան­կախ ­Հա­յաս­տա­նի գո­յու­թիւ­նը: ­Մեր բա­նաս­տեղ­ծի խօս­քե­րով՝ «դուք ձեզ ճա­նա­չէք ­Սար­դա­րա­պա­տից»ը թող ըլ­լայ ա­պա­գայ հայ մար­դու ձեր կեան­քի ու­ղե­ցոյ­ցը:
Շ­նոր­հա­ւոր ըլ­լայ ձեր 6րդ ­կար­գի վկա­յա­կա­նը: Հ­պարտ ենք ձեզ­մով եւ գուր­գու­րան­քով ու ան­համ­բեր կը սպա­սենք ձեր վե­րա­դար­ձին քան­զի բո­լորդ, գրէ­թէ լրիւ կազ­մով, ձեր ու­սու­մը պի­տի շա­րու­նա­կէք ­Ճէ­նա­զեան ­Միջ­նա­կարգ ­Վար­ժա­րանի մէջ:
­Միշտ յի­շէք, թէ ե­ղաք ­Լե­ւոն եւ ­Սո­ֆիա ­Յա­կո­բեան ­Վար­ժա­րա­նի՝ ­Հա­յաս­տա­նի ան­կա­խու­թեան 100ա­մեա­կի շրջա­նա­ւարտ­նե­րը:

«Ար­թին ­Գա­լուս­տեան» ­ման­կա­պար­տէզ

­Հա­յաս­տա­նի ան­կախ Հան­րա­պե­տու­թեան կեր­տիչ­նե­րէն վար­չա­պետ Ա­լեք­սանտր ­Խա­տի­սեան 1930ա­կան թո­ւա­կան­նե­րուն կը թե­լադ­րէր «վառ պա­հել այն սրբա­զան կրա­կը, որ­մով պէտք է ո­գե­ւո­րո­ւի գա­ղութ­նե­րու մէջ ցրո­ւած հայ ե­րի­տա­սար­դու­թիւ­նը»: Այդ պատ­ճա­ռով, կ­՝ը­սէր ­Խա­տի­սեան, «չա­փէն ա­ւե­լի անհ­րա­ժեշտ են ազ­գա­յին վար­ժա­րան­նե­րը նոր սե­րուն­դին հա­մար: Ո­րով­հե­տեւ, ան որ ժո­ղո­վուր­դի մէջ կը վա­ռէ սուրբ ո­գե­ւո­րու­թեան կրա­կը, մե­ծա­պէս նպաս­տած կ­՝ըլ­լայ, որ վա­ղը վա­ռո­ւի ա­զա­տու­թեան ջա­հը՝ լու­սա­ւո­րե­լու հա­մար ­Միա­ցեալ եւ Ան­կախ ­Հա­յաս­տա­նի յաղ­թա­կան թա­փօ­րին ճա­նա­պար­հը, ո­րուն վրայ ին­կան սե­րունդ­ներ ամ­բողջ»:
Այդ պատ­գա­մին ա­կան­ջա­լուր, 1962 թո­ւա­կա­նին, այս նոյն բա­կին մէջ հա­ւա­քո­ւած մեր ժո­ղո­վուր­դը՝ ցնծու­թեան եւ յու­զու­մի պա­հեր կ­՛ապ­րէր: Ար­դա­րեւ, ­Փոքր Ա­սիոյ հա­յու­թեան վերջ­նա­կան տե­ղա­հա­նու­մէն 40 տա­րի­ներ ետք, Ա­թէն­քի ­Ֆիք­սի շրջա­նին մէջ ա­պաս­տան գտած մեր ըն­տա­նիք­նե­րը հայ­կա­կան նոր վար­ժա­րա­նի շէն­քի բա­ցու­մը կը կա­տա­րէին:
­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի ­Լե­ւոն եւ ­Սո­ֆիա ­Յա­կո­բեան Ազ­գա­յին ­Վար­ժա­րանն էր, որ շէն­քա­յին իր կա­ռոյ­ցով օ­րուան ա­մէ­նէն ար­դիա­կան դպրոց­նե­րու հա­մա­հա­ւա­սար, իր դռնե­րը լայն կը բա­նար հայ ա­շա­կեր­տին առ­ջեւ, մէկ ու միակ ա­ռա­քե­լու­թեամբ. լա­ւա­գոյն կրթու­թիւն եւ հա­յե­ցի դաս­տիա­րա­կու­թիւն:
­Լե­ւոն եւ ­Սո­ֆիա ­Յա­կո­բեան­նե­րու նման ազ­գա­յին բա­րե­րար­նե­րու եւ յու­նա­հայ հա­մայն­քի ազ­գա­յին­նե­րու ու մար­մին­նե­րու տաս­նա­մեակ­նե­րու ան­խոնջ աշ­խա­տան­քին շնոր­հիւ, կրթա­կան եւ հա­յա­կերտ­ման գոր­ծը իր ու­սե­րուն՝ մեր վար­ժա­րա­նը հաս­ցուց շրջա­նա­ւարտ­նե­րու սե­րունդ­ներ, ո­րոնք ի­րենց կեան­քի ա­պա­գայ նո­ւա­ճում­նե­րը -անձ­նա­կան թէ ազ­գա­յին գետ­նի վրայ-, մեծ մա­սամբ այս դպրո­ցին մէջ ստա­ցած նա­խակր­թու­թեան կը պար­տին:
­Տա­րի­նե­րը սա­կայն ան­խու­սա­փե­լիօ­րէն ի­րենց հետ բե­րին նաեւ շէն­քա­յին բա­րե­լա­ւու­մի անհ­րա­ժեշ­տու­թիւ­նը: Եւ ա­հա­ւա­սիկ, եր­կար ժա­մա­նակ դի­մա­նա­լէ ետք, այ­սօր ան­գամ մը եւս հա­ւա­քո­ւած ենք այս բա­կին մէջ, մեր նո­րո­գո­ւած եւ ար­դիա­կա­նա­ցած շէն­քին մէջ ա­մա­վեր­ջի հան­դէ­սը կա­տա­րե­լու նպա­տա­կով:
­Յետ այ­սու, ­Յա­կո­բեան եւ ­Ճէ­նա­զեան ազ­գա­յին բա­րե­րար­նե­րու կող­քին կը միա­նայ բա­րե­րար Ար­թին ­Գա­լուս­տեա­նի ա­նու­նը, ո­րու կտա­կի շնոր­հիւ կը վա­յե­լենք ­ման­կա­պար­տէ­զի, նա­խակր­թա­րա­նի եւ ­միջ­նա­կար­գի վե­րա­նո­րոգ­ման ի­րա­գոր­ծու­մը: Այդ իսկ պատ­ճա­ռով, իր յի­շա­տա­կը յա­ւեր­ժաց­նե­լու ազ­գա­վա­յել միակ ձե­ւը՝ մեր ­Ման­կա­պար­տէ­զի ա­նո­ւա­նա­տո­ւու­թիւ­նը հան­դի­սա­ցաւ:
­Մեր շնոր­հա­կա­լա­կան խօս­քը Ար­թին ­Գա­լուս­տեան կտա­կին, Ազ­գա­յին ­Վար­չու­թեան, ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի Շր­ջա­նա­յին Վար­չու­թեան եւ բո­լոր ա­նոնց, ո­րոնք ան­ցեալ ա­մա­ռո­ւան ըն­թաց­քին նիւ­թա­կան ու բա­րո­յա­կան ա­մէն ջանք թա­փե­ցին եւ այս խիստ անհ­րա­ժեշտ գոր­ծը իր լրա­ցու­մին հաս­ցու­ցին:
­Վարձ­քը կա­տար բո­լո­րին:

Շ­նոր­հա­կա­լիք

Տա­րե­փա­կի մեր շնոր­հա­կա­լա­կան խօս­քը թե­միս ա­ռաջ­նորդին ­ ­Գե­ղամ Արք. ­Խա­չե­րեա­նին իր հայ­րա­կան հո­գա­տա­րու­թեան հա­մար, շրջա­նիս հո­գե­ւոր հո­վիւ ­­Նա­րեկ քա­հա­նա­յին, նաեւ վար­ժա­րա­նի մեծ ըն­տա­նի­քին՝ Ազ­գա­յին ­Վար­չու­թեան, Ու­սում­նա­կան, Տն­տե­սա­կան եւ ­Կա­լո­ւա­ծա­յին Խոր­հուրդ­նե­րուն, ­Հայ ­Կա­պոյտ խա­չի շր­ջա­նա­յին եւ տե­ղա­կան վար­չու­թին­նե­րուն, ո­րոնք նո­ւի­րու­մով կը ծա­ռա­յեն ու ջանք չեն խնա­յեր ա­նոր բա­րօ­րու­թեան ու յա­ռաջ­դի­մու­թեան: ­Նոյն­պէս` ծնող­նե­րուն, ո­րոնք ի­րենց զա­ւակ­նե­րը վստա­հած են այս վար­ժա­րա­նին:
­Յա­տուկ շնոր­հա­կա­լա­կան խօսք ­ «Կիւլ­պէն­կեան հաս­տա­տու­թեան»՝ կրթա­կան, նիւ­թա­կան եւ բա­րո­յա­կան իր մնա­յուն ա­ջակ­ցու­թեան հա­մար եւ Ա.Մ.Ն.ի ­Յու­նա­հա­յե­րու Միու­թեան, ո­րու նոի­րա­տո­ւու­թեամբ վար­ժա­րանս այս տա­րեշր­ջա­նին օժ­տո­ւե­ցաւ դա­սա­րա­նա­յին 3 նոր հա­մա­կար­գիչ­նե­րով ու տե­սալ­սո­ղա­կան 3 նոր սար­քե­րով:
­Վարձ­քը կա­տար վար­ժա­րա­նիս ման­կա­պար­տէ­զի ու նա­խակր­թա­րա­նի ու­սուց­չա­կան կազ­մին, ­տի­կին­ներ ­Վի­քի ­Մա­ղա­քեա­նին, Ար­շա­լոյս ­Սափ­րի­չեա­նին, ­Մա­նիա ­Ճա­նա­պեա­նին եւ Ա­լի­նա ­Տէր-­Գէ­որ­գեա­նին, ո­րոնք ազ­գա­յին շունչ փո­խան­ցե­լով՝ ա­մէն ճիգ թա­փե­ցին ա­շա­կեր­տու­թեան լա­ւա­գոյն դաս­տիա­րա­կու­թեան եւ յատ­կա­պէս՝ 100ա­մեա­կին նո­ւի­րո­ւած մեր ա­մա­վեր­ջի հան­դի­սու­թեան պատ­րաս­տու­թեան հա­մար:

Με τη λήξη του σχολικού έτους, θέλω να ευχαριστήσω θερμά το σύλλογο διδασκόντων, τη νηπιαγωγό Μαρία Δημάκη, της δασκάλες Αιμιλία Κουτρομάνου, Άννα Λιόντου, Νέλλη Στασινού, της καθηγήτριες Ναζίκ Τζαμουζιάν και Ναυσικά Παπαηλία, τους δασκάλους Άγγελο Ντόζε, Γιάννη Τσιγκούνη, Σωτήρη Δελή, τον καθηγητή πληροφορικής Αργύρη Σταματάκι και τον γυμναστή μας Παναγιώτη Φερεντίνο, για τη συνέπεια στο παιδαγωγικό και διδακτικό τους έργο, για την άψογη συνεργασία τους στην διάρκεια της σχολικής χρονιάς, όπως και για την προετοιμασία της σημερινής μας εκδήλωσης, αφιερωμένη στα εκατό χρόνια της ανεξαρτησίας της Αρμενίας.
Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα, εκ μέρους της διεύθυνσης και του συλλόγου του Δημοτικού, την κυρία Μαρία Καπετανίδου, Σχολική Σύμβουλο της 15ης περιφέρειας, για τη συνεργασία μας και για την συνεχή υποστήριξη της. Ευχαριστούμε επίσης το Υπουργείου Παιδείας, την Α’ Διεύθυνση ΠΕ Αθήνας και το τμήμα Ιδιωτικής Εκπαίδευσης.
Τέλος, ευχαριστούμε όλους τους γονείς, που για άλλη μια χρονιά –σε οικονομικά δύσκολες συνθήκες- μας εμπιστεύτηκαν τα παιδιά τους.

­Վարձ­քը կա­տար դպրո­ցի Ծ­նո­ղա­կան Միու­թեան, որ տա­րո­ւան ըն­թաց­քին ա­մէն ջանք թա­փեց ա­շա­կեր­տու­թեան կա­րիք­նե­րը հո­գա­լու ինչ­պէս նաեւ ­նա­խակր­թա­րա­նի ու ­Ման­կա­պար­տէ­զի շրջա­նա­ւարտ­նե­րուն այ­սօր յանձ­նո­ւե­լիք նո­ւէր­նե­րուն հա­մար։
Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն «Ա­զատ Օր»ին, որ իր է­ջե­րը լայն բա­ցաւ մեր վար­ժա­րան­նե­րուն առ­ջեւ եւ «Ար­մե­նի­քա» պար­բե­րա­թեր­թին, մեր շրջա­նա­ւարտ­նե­րուն ­Հա­յոց պատ­մու­թեան ման­կա­կան գիր­քի նո­ւէ­րին հա­մար:
Շ­նոր­հա­կա­լու­թիւն այն բո­լոր ծնող­նե­րուն ու կրթա­սէր ազ­գա­յին­նե­րուն, ո­րոնք նո­ւի­րա­տո­ւու­թիւն­նե­րու կամ այլ տե­սա­կի օ­ժան­դա­կու­թին­նե­րու ճամ­բով թի­կունք կանգ­նե­ցան մեր դպրո­ցին, յատ­կա­պէս Պարոններ ­Կա­րօ ­Պար­տաք­ճեա­նին, ­Յով­հան­նէս ­Թեր­զեա­նին եւ ­Գար­լօ Աք­սար­լեա­նին, ի­րենց մնա­յուն ա­ջակ­ցու­թեան հա­մար:
­Վեր­ջա­պէս, մեր ե­րախ­տա­գի­տա­կան խօս­քը դպրո­ցին մէջ թէ դպրո­ցա­կան ինք­նա­շարժ­նե­րուն մէջ գոր­ծող լրիւ անձ­նա­կազ­մին, ըն­կե­րակ­ցող տի­կին­նե­րուն, ­տիկ. Ա­նիին եւ մեր վա­րորդ­նե­րուն:
­Մեր սրտա­գին շնոր­հա­ւո­րու­թիւն­նե­րը ­Ծա­ղիկ դա­սա­րա­նի եւ Զ. ­Դա­սա­րա­նի շրջա­նա­ւարտ­նե­րու ծնող­նե­րուն ու ազ­գա­կան­նե­րուն:
­Բո­լո­րին կը մաղ­թենք նո­րա­նոր վկա­յա­կան­ներ ու կա­նաչ ճա­նա­պարհ:

Մր­ցա­նակ

Զ. դա­սա­րա­նի հա­յե­րէ­նի դա­սե­րուն մէջ յա­տուկ ճիգ թա­փած եւ լա­ւա­գոյն ար­դիւնք­նե­րը բե­րած ա­շա­կեր­տը ­Հայ ­Կա­պոյտ ­Խա­չի Շր­ջա­նա­յին ­Վար­չու­թեան կող­մէ կը պար­գե­ւատ­րո­ւի ­Պա­տա­նե­կան Միու­թեան ա­մառ­նա­յին բա­նա­կու­մին մաս­նակ­ցու­թեան մրցա­նա­կով: Ն­կա­տի ու­նե­նա­լով, թէ հա­մա­հա­ւա­սար ջան­քե­րով ու գե­րա­զանց նի­շե­րով մի քա­նի ա­շա­կերտ­ներ ար­ժա­նի ե­ղան այդ մրցա­նա­կին, ստի­պո­ւած ե­ղանք հար­ցը վի­ճա­կա­հա­նու­թեամբ լու­ծե­լու ու­սուց­չա­կան կազ­մի տա­րեշր­ջա­նի մեր վեր­ջին ժո­ղո­վին: ­Գե­րա­զանց մի­ջի­նով մաս­նակ­ցող ա­շա­կերտ­ներն էին՝ ­Մա­րիամ Գ­րի­գո­րեան, ­Թէո­տո­րա Ս­պո­նիա, ­Մա­րիա ­Քե­րո­բեան, Ա­նի Փ­րէ­քա, Ա­լեք­սանտր ­Գու­յում­ճեան եւ Ե­զե­կիէլ Եփ­րա­մեան: ­Վի­ճա­կա­հա­նու­թեամբ, մրցա­նա­կին ար­ժա­նա­ցաւ՝ ­Մա­րիա ­Քե­րո­բեան:

­Ռի­քար­տօ Եր­կա­նեան Լ. Եւ Ս. ­Յա­կո­բեան
Ազգ. ­Վար­ժա­րա­նի տնօ­րէն