­Դամ­բա­նա­կան խօսք

Ծ­նաւ ­Լա­րի­սա՝ 15 Օ­գոս­տոս 1927ին, ա­տա­բա­զար­ցի ­Կա­րա­պետ եւ Ա­մա­սիա­ցի Ա­ղաւ­նի Մկր­տի­չեան­նե­րու տա­քուկ բոյ­նին մէջ: ­Նախ­նա­կան կրթու­թիւ­նը ա­ւար­տե­լէ ետք, ու­սու­մը շա­րու­նա­կեց ­Կիպ­րո­սի ­Մել­քո­նեան վար­ժա­րա­նը, ուր­կէ ար­ժա­նա­ցաւ ման­կա­վար­ժու­թեան մաս­նա­գի­տու­թեան:
Ա­մուս­նա­ցաւ ­Տի­րան ­Թո­րո­սեա­նի հետ ու բախ­տա­ւո­րո­ւե­ցաւ 3 զա­ւակ­նե­րով — ­Վա­րու­ժան եւ եր­կո­ւո­րեակ­ներ՝ Այ­տա եւ ­Վե­րա:
Սկ­սաւ իր ու­սուց­չա­կան աս­պա­րէ­զը պաշ­տօ­նա­վա­րե­լով նախ «Ազ­գա­յին» եւ ա­պա «­Զա­ւա­րեան» վար­ժա­րան­նե­րուն մէջ, ու 1963ին՝ ­Բա­րե­գոր­ծա­կա­նի դպրո­ցին մէջ: ­Սա­կայն կեան­քը շատ կա­նուխ ցոյց տո­ւաւ իր մութ ե­րե­սը, երբ 1967ին ա­մու­սի­նը կորսն­ցուց, այ­րի մնաց 3 զա­ւակ­նե­րով՝ ա­մե­նա­փոք­րե­րը եր­կու­քու­կէս տա­րե­կան:
Ըն­տա­նի­քը ապ­րե­ցաւ դժո­ւար պայ­ման­նե­րու մէջ: Ան ե­ղաւ ե՛ւ մայր, ե՛ւ հայր:
­Միա­ժա­մա­նակ՝ 1968էն ետք, շա­րու­նա­կեց ու­սուց­չու­թիւ­նը հայ­կա­կան դպրոց­նե­րուն մէջ՝ հասց­նե­լով հա­յա­շունչ ո­գիով դաս­տիա­րա­կո­ւած պա­տա­նի­ներ. նախ մի քա­նի տա­րի՝ Հ.Կ.Խ.ի ­Ֆիք­սի «Լ. Եւ Ս. ­Յա­կո­բեան» վար­ժա­րա­նին մէջ եւ, ա­պա, մին­չեւ հանգս­տեան կո­չո­ւի­լը՝ «­Զա­ւա­րեան» դպրո­ցին մէջ:
Ե­ղաւ բո­լո­րին սի­րե­լի ման­կա­պար­տիզ­պա­նու­հի տի­կին ­Մա­րին:
Հ­պարտ ե­ղաւ իր 4 թոռ­նիկ­նե­րով՝ ­Տի­րան, ­Գէորգ, ­Մա­րի­լե­նա եւ Ի­լիա:
­Կեան­քը խա­ղեր կը խա­ղայ եւ 1997ին կրկին ցոյց տո­ւաւ իր ա­նո­ղոք դէմ­քը՝ խլե­լով տի­կին ­Մա­րիէն կրտսեր զա­ւա­կը՝ ­Վե­րան։

­Սի­րե­լի տի­կին ­Մա­րի,
Ե­ղար դա­սա­տո­ւի տի­պար մը՝ քու աշ­խա­տա­սի­րու­թեամբ, պար­տա­ճա­նա­չու­թեամբ: ­Հա­կա­ռակ բո­լոր դժո­ւա­րու­թիւն­նե­րուն, զորս ան­ցու­ցիր, հայ դպրո­ցը ա­մէն բա­նէ վե՜ր դա­սե­ցիր:
­Հո­ղը թող թե­թեւ ըլ­լայ վրադ։
­Հո­Մէն