ՄԱՐԻԱ ՄԱՐԿՈՍԵԱՆ-ՏԱՄԱՏԵԱՆ

«Աշ­խար­հը շի­նողն ու քան­դո­ղը
լե­զուն է՝ խօս­քը»:
­Ժո­ղովր­դա­կան ա­սա­ցո­ւածք

Ա­յո՛, ժո­ղո­վուր­դը միշտ էլ ի­րա­ւա­ցի է: ­Շա­րու­նա­կե­լով՝ յի­շենք եւս եր­կու­սը. «Թ­րի կտրա­ծը կը լա­ւա­նայ, լե­զո­ւի կտրա­ծը չի լա­ւա­նար», կամ՝ ինչ­պէս ա­սել է Ա­ւե­տիք Ի­սա­հա­կեան.- «­Կարճ խօս­քը նման է եր­կար խել­քի, եր­կա­րը՝ կարճ խել­քի»:
­Թէ ին­չո՛ւ այս­քան կա­րե­ւոր են խօս­քը եւ նրա ու­ժը՝ խօս­քի մշա­կոյ­թին տի­րա­պե­տե­լը մար­դու կեան­քի ըն­թաց­քում, ու­շադ­րու­թեան ար­ժա­նի հար­ցադ­րում է նրանց հա­մար, ո­րոնք գի­տակ­ցում են գե­ղե­ցիկ խօ­սե­լու ար­ժէ­քը: Մ­տո­րում­ներ, ո­րոնք ոչ միայն քա­ղա­քա­կան գոր­ծիչ­նե­րին, լրագ­րող­նե­րին, ու­սու­ցիչ­նե­րին կամ դա­սա­խօս­նե­րին պէտք է յու­զեն, այ­լեւ բո­լոր նրանց, ո­րոնք ցան­կա­նում են տպա­ւո­րիչ եւ գրա­գէտ ար­տա­յայ­տո­ւիլ:
Ի­րա­վի­ճա­կին հա­մա­պա­տաս­խան ինչ­պէ՞ս վար­պե­տօ­րէն կա­ռու­ցել գրա­ւոր կամ բա­նա­ւոր խօսք, ազ­դե­ցիկ, վա­յե­լուչ, պատ­կե­րա­ւոր, պարզ, բայց ո՛չ պար­զու­նակ խօսք՝ պա­հան­ջում է ոչ միայն հմտու­թիւն եւ կա­րո­ղու­թիւն, այլ նաեւ՝ օժ­տո­ւա­ծու­թիւն:
­Պարզ եւ գե­ղե­ցիկ խօս­քը ա­րուեստ է, ո­րին կա­րե­լի է հաս­նել մաս­նա­ւո­րա­պէս աշ­խա­տան­քի եւ հե­տե­ւո­ղա­կան լի­նե­լու շնոր­հիւ՝ ըն­թեր­ցել հա­մա­պա­տաս­խան գրա­կա­նու­թիւն, մօտ լի­նել մշա­կոյ­թի եւ ա­րո­ւես­տի զա­նա­զան ո­լորտ­նե­րուն, ինչ­պէս օ­րի­նակ՝ թատ­րո­նը կա­րող է ձե­ւա­ւո­րել խօ­սակ­ցա­կան միտք, ե­րաժշ­տու­թիւ­նը՝ հնչե­ղու­թիւն: ­Դե­ռեւս դպրո­ցա­կան տա­րի­քից հարկ է բա­ռա­պա­շա­րը հարս­տաց­նել եւ ընդ­լայ­նել մտա­հո­րի­զո­նը, ա­պա՝ ­Բարձ­րա­գոյն Ու­սում­նա­կան ­Հաս­տա­տու­թիւն­նե­րում (Բ.Ու.Հ.) զար­գաց­նել հա­ղոր­դակ­ցու­թեան կա­րո­ղու­թիւ­նը, գե­ղա­րո­ւես­տա­կան լե­զուն, որ­պէս­զի ա­սե­լի­քը ո՛չ միայն դառ­նայ հաս­կա­նա­լի, այ­լեւ՝ անհ­նա­րին լի­նի չըն­կա­լե­լը: Այս­տեղ տե­ղին է յի­շել հնուց ե­կած մի ար­տա­յայ­տու­թիւն, որ մեր օ­րե­րին յա­ւե­լում ստա­նա­լով՝ նոր ի­մաստ է հա­ղոր­դում. «­Տա­շած քա­րը գետ­նին չի մնայ… ե­թէ խօ­սել ի­մա­նայ»:
­Խօս­քի մի­ջո­ցով ազ­դել մարդ­կանց մտքե­րի եւ զգա­ցում­նե­րի վրայ, ի­մաստ հա­ղոր­դել: Այս հար­ցե­րում, ինչ­պէս որ յայտ­նի է, շատ կա­րե­ւոր դեր ու­նի նաեւ ձայ­նը, ո­րի հիմ­նա­կան գոր­ծօ­նը, յատ­կա­պէ՛ս, տպա­ւո­րու­թիւն թող­նելն է, ո­գեշն­չե­լը, ու­շադ­րու­թիւն գրա­ւե­լը եւ կամ՝ պար­զա­պէս ա­մէն ինչ ոչն­չաց­նե­լը: ­Շա­տե­րը ա­ռա­ւե­լա­գոյն ար­դիւն­քի հաս­նե­լու նպա­տա­կով՝ մշա­կում են ի­րենց ձայ­նը զա­նա­զան շնչա­ռա­կան, շեշ­տադ­րու­մի եւ կե­ցո­ւած­քի վար­ժու­թիւն­ներ կա­տա­րե­լով, չէ՞ որ՝ ինչ­պէս ա­սել է ­Ցի­ցե­րո­նը. «­Մար­դը խօս­քի եւ ձայ­նի մի­ջո­ցաւ 1000ա­ւոր մարդ­կանց կա­րող է ի­րեն գա­մել»:
­Մաս­նա­գէտ­նե­րը խոր­հուրդ են տա­լիս միան­շա­նակ՝ խօ­սե­լիս լսել ձայ­նը, զգալ խօս­քը եւ սի­րել լսա­րա­նին, խօ­սել նրանց հա­մար պար­զա­պէս: ­Ճար­տա­սա­նա­կան ա­րո­ւես­տում մտքե­րը հա­սա­նե­լի դարձ­նե­լու նպա­տա­կով՝ հարկ է նաեւ խու­սա­փել ար­հես­տա­կան, ան­ճա­շակ, բարդ կամ բա­ռա­րա­նից պե­ղո­ւած բա­ռե­րի օգ­տա­գոր­ծու­մից: ­Գի­տակ­ցե­լով գե­ղե­ցի­կի ըն­կալ­ման չա­փա­նիշ­նե­րը՝ հա­ղոր­դակ­ցու­թեան ըն­թաց­քում նշա­նա­կա­լից կա­րե­ւո­րու­թիւն պէտք է տալ խօ­սակ­ցա­կան ո­ճին եւ բա­ռա­յին կազ­մի ընտ­րու­թեա­նը: Ա­ռա­ւե­լա­գոյնս կազ­մա­կեր­պո­ւած, յղկո­ւած եւ բո­վան­դա­կա­լից խօս­քի մա­տուց­ման ձե­ւը գրա­ւա­կան կա­րող է հան­դի­սա­նալ ունկնդ­րի հետ հե­տաքր­քիր զրոյց վա­րե­լու ի­մաս­տով, եւ ա­մէ­նե­ւին ոչ-ձանձ­րա­լի. «­Չի կա­րե­լի ի­մաս­տից բարձր գո­ռալ»,- ա­սել է ­Շէյքս­պի­րը: Որ­պէս օ­րի­նա­կի վառ ա­պա­ցոյց՝ մտա­բե­րենք պա­հեր, երբ ձանձ­րոյթ ենք ապ­րել ո­րե­ւէ դա­սա­խօ­սու­թեան ըն­թաց­քին՝ ափ­սո­սան­քի զգա­ցո­ղու­թեամբ ժա­մա­նա­կին ար­ժէք տա­լով: Ի­րա­վի­ճա­կին բնո­րոշ մի ար­տա­յայ­տու­թիւն էլ կայ՝ հիաս­թա­փու­թեան ժպի­տը…
­Խօս­քա­րո­ւես­տի մէջ յա­ջո­ղու­թեան եւ նպա­տա­կա­կէ­տին հաս­նե­լու գաղտ­նիք­նե­րից է նաեւ,- ինչ­պէս խոր­հուրդ են տա­լիս գե­ղե­ցիկ խօ­սե­լու ա­րո­ւես­տի վար­պետ­նե­րը,- զերծ մնալ դա­տո­ղա­կա­նու­թիւ­նից, չա­րա­խօ­սե­լուց եւ ար­դա­րա­ցու­մից: Զ­րու­ցակ­ցին կամ ունկնդ­րին բա­ցա­սա­կա­նու­թիւն չհա­ղոր­դե­լու նպա­տա­կով՝ անհ­րա­ժեշտ է նաեւ չա­փա­զան­ցու­թիւ­նե­րով, որ սու­տի տպա­ւո­րու­թիւն են ստեղ­ծում, եւ կար­ծիք պար­տադ­րե­լով չզբա­ղո­ւել: Ա­ւե­լորդ չի լի­նի նշել, որ ա­ռա­ւել գնա­հա­տե­լի է ան­կեղծ, ճշմա­րիտ եւ հա­կիրճ ճա­ռա­խօ­սու­թիւ­նը՝ վստա­հու­թեան կապ պահ­պա­նե­լով հա­ղոր­դակ­ցու­թեան ըն­թաց­քում:
Ամ­փո­փե­լով՝ ցան­կա­լի է նշել նաեւ, որ խօս­քա­րո­ւես­տին տի­րա­պե­տե­լը որ­քան որ կա­րե­ւոր է մաս­նա­գի­տա­կան ո­լոր­տում, նոյն­քան ցան­կա­լի է ա­ռօ­րեայ խօ­սակ­ցա­կան կեան­քում: ­Մարդ­կա­յին ջերմ յա­րա­բե­րու­թիւն­ներ պահ­պա­նե­լու, հա­ճե­լի ժա­մա­նակ անց­կաց­նե­լու եւ դրա­կան լից­քեր ստա­նա­լու-հա­ղոր­դե­լու հար­ցում՝ կա­րե­ւոր է ու­շադ­րու­թիւն դարձ­նել խօս­քին ո­րակ եւ քաղց­րու­թիւն հա­ղոր­դե­լուն: Ին­չո՞ւ ոչ, միայն ու միայն տրա­մադ­րու­թիւ­նը բարձր պա­հե­լով՝ ար­դէն նշա­նա­կա­լից եւ յի­շար­ժան կա­րող է դառ­նալ օ­րը, եւ այս ա­մէ­նին հաս­նե­լու հա­մար­՝ըն­դա­մէ­նը ա­նուշ մի խօսք՝ չխնա­յենք…
Զ­րու­ցել — զրոյց՝ ա­հա սա էլ մի տե­սակ ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն է: